Τόσο οι εκλογές για ΔΣ της ΕΛΜΕ(Τετάρτη 13/12) όσο και η απεργία(Πέμπτη 14/12) η οποία είναι αναγκαία για να υπερασπιστεί την ύπαρξη και κατοχύρωσή της, θέτουν κοινά ερωτήματα.
Θα αποδεχτούμε την ήττα, την υποταγή, τη μοιρολατρία;
Θα “μαυρίσουμε” την πολιτική ξετσιπωσιά των παλιών και νέων υποστηρικτών των μνημονίων;
Θα αποδοκιμάσουμε τον κυβερνητικό συνδικαλισμό (νέο και παλιό);Αυτούς που χρησιμοποίησαν τους αγώνες των εκπαιδευτικών μόνο και μόνο για να γίνουν αυτοί που θα είναι ο φορέας της αντιλαϊκής επίθεσης. Αυτούς που τόσα χρόνια έχουν συκοφαντήσει την έννοια του συνδικαλισμού και τον έχουν αντικαταστήσει από τους εκβιασμούς και τις συνδιαλλαγές παραγόντων.
Θα ξεπεράσουμε την “αριστερή συμμόρφωση” που με -κατά τα άλλα- αγωνιστικό και ταξικό πλαίσιο κηρύττει “ότι δεν μπορεί ο κλάδος”;
Θα στείλουμε μήνυμα για να χτιστεί ένας άλλος, πραγματικός αγωνιστικός, ταξικός και δημοκρατικός συνδικαλισμός; Που δεν θα εμφανίζεται μόνο στις εκλογές και θα συγκροτεί ψηφοδέλτια με συνδικαλιστικά αόρατους συναδέλφους. Που θα συζητάει, θα βγάζει συμπεράσματα, θα οργανώνει αγώνες και όχι «διαλόγους» των λύκων με τα αρνιά. Που δε θα νομίζει ότι συνδιοικεί με τον αντίπαλο, που δε θα βρίσκει κοινό γήπεδο με αυτόν.
Έτσι να νοηματοδοτήσουμε την ψήφο μας. Να είναι ψήφος καταδίκης των δυνάμεων του συστήματος, άρνησης των αυταπατών και της ανάθεσης, στήριξης των δυνάμεων της αντίστασης και του αγώνα, αμοιβαία δέσμευση υλοποίησης αυτής της κατεύθυνσης από την επόμενη των εκλογών.
Και την επόμενη των εκλογών έχει απεργία.
Η μεγαλύτερη κατάκτηση του κόσμου της εργασίας, το δικαίωμα στην απεργία είναι στο στόχαστρο επιχειρώντας να καταστήσουν παράνομο τον αγώνα να χτυπήσουν την πρωτοβάθμια συγκρότηση των εργαζομένων στα σωματεία τους.
Η απόσυρση της τροπολογίας είναι προσωρινή, καθώς το χτύπημα της απεργίας αποτελεί στρατηγική επιλογή για το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και τις κυβερνήσεις τους.
Γιατί δεν θα σταματήσουν να γκρεμίζουν δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων για να τους παραδώσουν στα ξένα και ντόπια αφεντικά, “γυμνούς” χωρίς κοινωνικά, πολιτικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Γι’ αυτό το πρώτο που θα πρέπει να υποστηρίξουμε και αξίζει να παλέψουμε είναι η ζωή με δικαιώματα. Εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά. Είναι η ακεραιότητα της ζωής μας ενάντια στο αιματηρό ξαναμοίρασμα του κόσμου που μεθοδεύουν.
Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με τον ΑΓΩΝΑ με όπλο την διαδήλωση αλλά και την απεργία που καιρό τώρα έχει εξαφανιστεί και εξοβελιστεί από το… λεξικό των οργανώσεων και των χώρων που θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά.
Συμμετέχω λοιπόν στην απεργία της 14/12 όχι γιατί έχω αυταπάτες για το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών που την προκήρυξαν, όχι γιατί πιστεύω πως αρκεί μία μέρα αγώνα για να μπει φραγμός στην επελαύνουσα βαρβαρότητα αλλά γιατί η συμμετοχή μου σε αυτή θα στείλει το πολιτικό μήνυμα που αξίζει σήμερα να σταλεί: Ότι μόνο οι αγώνες μπορούν να υψώσουν πραγματικούς φραγμούς στην βαρβαρότητα που ζούμε και μας έχουν προγραμματίσει να ζήσουμε.
Σπέρνουν ανέμους, γκρεμίζουν και ξεριζώνουν κατακτήσεις και δικαιώματα. Πρέπει να ΘΕΡΙΣΟΥΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ. ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
