Ο Δήμος Καρδίτσας και το Δημοτικό Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο «Λ. & Ν. Σακελλαρίου»- Κέντρο Τεκμηρίωσης & Επικοινωνίας πραγματοποίησαν εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Παύλου «Στα χρόνια του τυφλού μουσικού», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη σειρά του μουσείου «Κείμενα για την ιστορία της Καρδίτσας». Για το βιβλίο μίλησαν οι Θωμάς Ψύρρας, φιλόλογος, Βασίλης Αναγνωστόπουλος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, και ο συγγραφέας. Αναμνήσεις από το δάσκαλό του Κίτσιο Παύλου αφηγήθηκε ο Μάνθος Γιολδάσης, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο ηθοποιός Φίλιππος Σοφιανός. Αγαπημένες μελωδίες του Κίτσιου ερμήνευσαν ο διακεκριμένος τενόρος Γιώργος Γιάκας και η μεσόφωνος Μαρία Θεοδότου. Στο πιάνο συνόδευε η Γιώτα Καραγιάννη, καθηγήτρια του Δημοτικού Ωδείου Καρδίτσας. Η εκδήλωση έκλεισε με το τραγούδι «Ο γέρο-Κίτσιος», σε στίχους Γ. Γεωργιάδη και μουσική Στ. Ευθυμιάδη, το οποίο ερμήνευσε η Χορωδία Καρδίτσας με μαέστρο τον Στ. Ευθυμιάδη σε παρτιτούρα που μετέγραψε η Νατάσσα Ντίνου-καθηγήτρια του ΔΩΚ. Στο πιάνο συνόδευε η Μαρία Τσιγάρα. Θυμίζουμε ότι το βιβλίο είναι ένα σπάνιο χρονικό της Καρδίτσας από τα τέλη του 19ου αιώνα ως τη δεκαετία του ’70 μέσα από τα βιώματα του τυφλού μουσικού Κίτσιου Παύλου (1885-1971).
Ο συγγραφέας γράφει χαρακτηριστικά στην εισαγωγή του βιβλίου:
«Τούτο το βιβλίο δεν είναι κάποιο μυθιστόρημα, προϊόν της φαντασίας μου. Αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στον τυφλό μουσικό Κίτσιο στη διάρκεια των 86 χρόνων της ζήσης του, βιώνοντας φτώχειες, πολέμους, κοινωνικές διακρίσεις, κρατική αναλγησία και παραγκωνισμούς, αλλά και εκδηλώσεις ανθρωπιάς, αφού πολλές φορές ένοιωσε τη ζεστασιά, την εγκαρδιότητα και την τρυφερότητά των συνανθρώπων του.
Είναι ακόμη μαρτυρίες χωρίς συνταγές και υπαγορεύσεις, βγαλμένες από το υπόστρωμα του Είναι μου, όπου χαράσσονταν κάθε φορά οι δονήσεις του κοινωνικού χώρου όπου ζούσαμε, ιδιαίτερα σ` εκείνα τα πέτρινα χρόνια. Γενικά, μπορώ να πω ότι είναι βιώματα από μια περίοδο τριάντα περίπου χρόνων, θύμησες συχνά εφιαλτικές, όπου μπροστά μου ξεπροβάλλουν δυσδιάκριτες ανθρώπινες μορφές με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.
Είναι αναμνήσεις από γεγονότα που μου προκάλεσαν έντονα συναισθήματα και ανάγονται στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, του Β’ παγκόσμιου πολέμου, της αντίστασης, του εμφύλιου πολέμου, της γενιάς του 1-1-4, μέχρι και τους πρώτους μήνες της δικτατορίας της χούντας των συνταγματαρχών, το 1967, οπότε αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη χώρα μου. Αν κι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε, κουβαλώ ακόμη στην ψυχή μου ένα φορτίο από απογοητεύσεις, απαξιωτικές συμπεριφορές και αναμνήσεις από γεγονότα εμετικής μικρότητας που έζησα στο πετσί μου και που με σημάδεψαν.
Υπάρχει όμως μέσα μου και ένα μπουκέτο από χαρές που ένοιωσα μέσα στο οικογενειακό και φιλικό ζεστό περιβάλλον της μικρής πολίχνης, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, στην Καρδίτσα. Εδώ και πολλά χρόνια είχα κατά νου να γράψω κάτι γύρω από τη ζωή του τυφλού μουσικού, μια και έζησα μαζί του κάτω από την ίδια στέγη επί τρεις δεκαετίες, αλλά δίσταζα κάθε φορά που έπαιρνα την πέννα και το ανέβαλα επ’ αόριστον, από φόβο μην τυχόν και τον περιβάλλω με περισσότερη αίγλη απ’ ό,τι πραγματικά του άξιζε…».
Χαιρετισμός Βερίλλη στην παρουσίαση του βιβλίου
«Το βιβλίο του Καρδιτσιώτη Νίκου Παύλου για τον θείο του, τον τυφλό μουσικό Κίτσιο Παύλου δεν είναι μια βιογραφία ενός ανθρώπου που υπήρξε μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και μια αναγνωρίσιμη μορφή της τοπικής κοινωνίας. Είναι πρωτίστως ένα βιβλίο που στις σελίδες του ξεδιπλώνεται η ιστορία της περιοχής μας στο μεγαλύτερο τμήμα του περασμένου αιώνα, καθώς οι αναμνήσεις του συγγραφέα από το θείο του συνδυάζονται με μαρτυρίες και γεγονότα που φωτίζουν διάφορες πλευρές της κοινωνικής ζωής και όλα αυτά είναι γραμμένα με τρόπο που κερδίζει αμέσως τον αναγνώστη, ο οποίος «ταξιδεύει» από την αρχή μέχρι το τέλος. Το βιβλίο επιφυλάσσει συγκινήσεις στους αναγνώστες του, οι οποίοι είμαι βέβαιος ότι θα «ρουφήξουν» κάθε σελίδα του. Ο Δήμος Καρδίτσας συμμετέχει στην έκδοση αυτή, εκτιμώντας ότι αποτελεί παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Τιμώντας δε τη μνήμη του Κίτσιου Παύλου θα δώσουμε το όνομά του στην οδό Ζήνωνος που ήταν ο δρόμος που συνδέθηκε με τη ζωή και τη δράση του».
