Θα μπορούσε να είναι ελπιδοφόρο ότι στην μικρή μας πόλη φιλοξενούνται αυτή τη στιγμή τριάντα με τριάντα πέντε πρόσφυγες. Και μάλιστα σε συνθήκες αξιοπρεπείς και ανθρώπινες- στεγασμένος χώρος, τουαλέτες, τρεχούμενο νερό, ρεύμα,- σίγουρα πολύ καλύτερες από την ξεραΐλα στο Κουτσόχερο και την λάσπη και τον τρόμο στην Ειδομένη.
Θα μπορούσε, επομένως, αυτό το γεγονός να μας γέμιζε ελπίδα σε σχέση με την ανθρωπιά των συντοπιτών μας , εάν ήταν ξεκάθαρα μια ιδιωτική πρωτοβουλία που αποπειράται πρόσκαιρα μέσα στο χάος να συνδράμει, έστω και περιστασιακά, κάποιους ανθρώπους.
Αν, βέβαια, ταυτόχρονα αναπτυσσόταν και ένας προβληματισμός ουσιαστικός για τους υπαίτιους των προσφυγικών ροών και αγωνιστικές αλληλέγγυες δράσεις, με στόχο την ανάδειξη των πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών κυριαρχίας και την διεκδίκηση τουλάχιστον ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης για όλους, πόσες ελπίδες θα γεννιόταν για το πολιτικό κριτήριο και το ανθρωπιστικό ιδεώδες της μικρής μας κοινωνίας.
Πόσω δε μάλλον, εάν αυτές οι δράσεις, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για όλους και ταυτόχρονα αγωνιστική καταγγελία και αλληλέγγυα διεκδίκηση δικαιωμάτων, ήταν έκφραση των προγραμματικών κατευθύνσεων της κυβέρνησης, πόσες ελπίδες θα δημιουργούνταν για την αναγέννηση από τις στάχτες του οράματος της πρώτης κυβέρνησης της αριστεράς στην Ευρώπη.
Δυστυχώς, όμως, τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Το τοπίο φαίνεται εξαιρετικά θολό και αδιευκρίνιστο.
Πέραν του αναμφισβήτητου γεγονότος ότι φιλοξενούνται αυτοί οι άνθρωποι- για πόσο χρόνο, με ποια προοπτική, ποιες διασφαλισμένες δομές και υποστήριξη, άγνωστο- κανείς δεν ξέρει τίποτα.
Πρόκειται για μία ιδιωτική πρωτοβουλία του κου Μιχαλάκη- ο οποίος που απευθύνθηκε, πως έφερε αυτούς τους ανθρώπους εδώ, ενώ δεν ήταν ήδη εγκατεστημένοι:-,ή η δράση έχει κρατική υποστήριξη και υποκίνηση και υποδηλώνει την μελλοντική πρόθεση της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του ζητήματος ή αφορά μια πιο συλλογική πρωτοβουλία πολιτών;
Και εάν είναι όντως έτσι, δηλ μια πιο ευρεία πρωτοβουλία, η οποία οργανωμένα έφερε και φιλοξενεί τους ανθρώπους, γιατί δεν ενημερώθηκαν οι αρμόδιες υπηρεσίες και οργανισμοί, ώστε στον ελάχιστο βαθμό που θα μπορούσαν και με τις ελάχιστες δυνατότητες που έχουν να προλειάνουν το έδαφος ώστε να προσφερθούν τα στοιχειώδη , ενδεικτικά παροχή πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης και αξιοπρεπή σίτιση ;
Και το πιο σημαντικό γιατί οι άνθρωποι που ανέλαβαν αυτήν την πρωτοβουλία δεν απευθύνθηκαν πρώτιστα στην ήδη υφιστάμενη πρωτοβουλία αλληλεγγύης πολιτών για τους πρόσφυγες που δρα ήδη στην πόλη μας με αλληλέγγυες δράσεις στους πρόσφυγες και δράσεις ευαισθητοποίησης στην τοπική κοινωνία; Γιατί δεν θέλησαν να οργανώσουν την έστω πρόσκαιρη φιλοξενία κινητοποιώντας όσες αλληλέγγυες δυνάμεις υπάρχουν στην τοπική κοινωνία προς όφελος κατ αρχάς της ίδιας της ομάδας στόχου, των ίδιων των προσφύγων που διατείνονται ότι προασπίζονται; Γιατί ένιωσαν την ανάγκη να στήσουν, εκ των ουκ ανευ, μια δική τους πρωτοβουλία; Τι είναι αυτό που τους χωρίζει από τους άλλους; Αλήθεια, γιατί να πρέπει να υπάρχουν σε μια τόση μικρή πόλη πολλαπλές πρωτοβουλίες για το ίδιο, τεράστιο, ζήτημα; Δεν κατακερματίζεται έτσι η δυναμική των ανθρώπων; Δεν θα έπρεπε να είναι βασικό διακύβευμα να συσπειρωθεί όλη η τοπική κοινωνία, να ευαισθητοποιηθεί, να δράσει και να διεκδικήσει;
Μήπως, εντέλει, αναρωτιέμαι, τελικά, να είναι το εύρος της διεκδίκησης και τα αιτήματα που θαγεννηθούν από αυτό που φοβίζουν; Μήπως κάποιοι τρέμουν ότι θα αποδειχθεί καταφανώς η ένδεια και η υποκρισία της κρατικής πολιτικής και σπεύδουν να τα κρύψουν πίσω από την λάμψη του πυροτεχνήματος της «ξένιας» και φιλάνθρωπης φιλοξενίας των « δικών τους» προσφύγων; Μήπως , τελικά, δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το Δίκτυο Αλληλεγγύης¨που εμφανίστηκε από το πουθενά στην πόλη μας είναι μια πανελλήνια πρωτοβουλία, όχι βάσης, αλλά οργανωμένη στρατηγικά ή τακτικίστικα μέσα στα κομματικά εργαστήρια του κυβερνώντος κόμματος, τώρα που το προσφυγικό βράζει και τα νομοθετικά εκτρώματα του νέου μνημονίου επελαύνουν;
Αναρωτιέμαι, όμως, δεν κατανοούν ότι αυτές οι σπασμωδικές πρωτοβουλίες , χωρίς υποδομή, συνδιαμόρφωση και προετοιμασία, μπορούν να διχάσουν τις τοπικές κοινωνίες και να αφυπνίσουν ξενοφοβικά και ρατσιστικά αντανακλαστικά , τα οποία να στραφούν, εντέλει, ενάντια στους ανθρώπους που υποτίθενται ότι προασπίζονται αλλά και στην συγκρότηση και στην συνειδητοποίηση της τοπικής κοινωνία, που βάλλεται ήδη από την φτωχοποίηση, προς μία κατεύθυνση αγωνιστικής, αλληλέγγυας δράσης;
Θεωρώ ότι αυτά τα ερωτήματα χρήζουν ουσιαστικών, ειλικρινών και εμπεριστατωμένων απαντήσεων πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού και δεν τους αξίζει μια απλή, ασυγκρότητη παράθεση τσιτάτων ιδεαλιστικού περιεχομένου.
Παραταύτα οι άνθρωποι είναι εδώ. Οι πρόσφυγες είναι στην πόλη μας .Φαντάζομαι φοβισμένοι, τραυματισμένοι, σίγουρα, ψυχικά, απελπισμένοι, χαμένοι, ευάλωτοι σε μικρά και μεγάλα παιχνίδια, συμφέροντα, μικροπαραγοντισμούς και μικροφιλοδοξίες. Οφείλουμε όλοι να υπερβούμε τους φόβους και τους εαυτούς μας και να διεκδικήσουμε γι αυτούς αλλά και μαζί τους μια καλύτερη μοίρα για όλους, για τον άνθρωπο.
Μαρία Μπαρμπατσάλου , νομικός.
