Κύριε Πρόεδρε,
Τους 20 μήνες που βρίσκομαι στο ελληνικό κοινοβούλιο έζησα στιγμές που τα συναισθήματα εναλλάσσονταν με καταιγιστικούς ρυθμούς. Έζησα στιγμές που με την ψήφο μου συνέβαλα κι εγώ στη νομοθέτηση σημαντικών αλλαγών που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και είκοσι χρόνια, αλλά το πολιτικό σύστημα δεν τολμούσε να προχωρήσει, φοβούμενο το πολιτικό κόστος.
Έζησα, όμως, και στιγμές προπηλακισμού, σε βαθμό που πολλοί από το στενό μου περιβάλλον με προέτρεπαν στην χθεσινή μεγάλη συγκέντρωση να μην προσέλθω στη Βουλή για να μην κινδυνεύσει η σωματική μου ακεραιότητα. Εγώ όμως είπα ότι θα πάω στη Βουλή, από την κεντρική είσοδο, κι ας λυντσαριστώ, γιατί οι πολίτες που με εξέλεξαν με έστειλαν να είμαι στο κοινοβούλιο και όχι στο σπίτι μου. Ήθελα, όπως και άλλοι συνάδελφοί μου, να δείξω με τις (έστω μικρές) δυνάμεις μου – άλλωστε είμαι μια απλή βουλευτής της ελληνικής περιφέρειας – ότι ανθίσταμαι στο σύστημα που θέλει τον βουλευτή φοβισμένο, ευτελισμένο, ταπεινωμένο και εν τέλει έρμαιο και ευάλωτο στην εξάρτηση και την υποταγή.
Ζούμε ιστορικές και κρίσιμες στιγμές, στις οποίες διακυβεύεται η ενότητα του κόμματος και της παράταξης. Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε ιδεολογική σύγχυση. Είμαστε κόμμα σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικό, ή φιλελεύθερο; Αν λάβουμε υπόψη τις πολιτικές που εφαρμόζουμε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, επιβάλλεται να επαναπροσδιορίσουμε τον ρόλο μας και να επαναδιατυπώσουμε τις θέσεις μας, και πιστεύω ότι αυτό θα το κάνουμε στη Συνδιάσκεψη του Σεπτεμβρίου.
Κυρίως, όμως, διακυβεύεται η σωτηρία της χώρας, που βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησής μας. Κυβέρνηση στην οποία ο ελληνικός λαός έδωσε μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και μόνο αυτός θα απαντήσει ξανά αν πρέπει να πάει σπίτι της.
Ήρθαμε να διαχειριστούμε ένα θηρίο που λέγεται δημόσιο χρέος και ένα έλλειμμα πέρα και πάνω από κάθε πρόβλεψη. Παράλληλα, έπρεπε να προχωρήσουμε τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος. Αναγκαστήκαμε να πάρουμε σκληρά και επώδυνα μέτρα με τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Οι πολίτες έδειξαν ανοχή, διότι κατανοούσαν την αναγκαιότητα της σωτηρίας της χώρας και της αποφυγής της χρεοκοπίας.
Σε όλη αυτήν την πορεία έγιναν σημαντικά λάθη, αστοχίες και παραλείψεις από πολλούς Υπουργούς, ιδιαίτερα στα νευραλγικά υπουργεία. Καθυστερούσαν οι αποφάσεις για προώθηση σημαντικών πολιτικών, με αποτέλεσμα να απενοχοποιήσουμε τόσο γρήγορα την κυβέρνηση της ΝΔ, η πολιτικής της οποίας ήταν υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό για την σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας.
Γι’ αυτό λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, πρέπει να προχωρήσετε στη δημιουργία ενός μικρού και ευέλικτου κυβερνητικού σχήματος, που να αποτελείται από ανθρώπους που θα έχουν πολιτική σκέψη – νισάφι πια με τους τεχνοκράτες! – και θα οσμίζονται τον παλμό της κοινωνίας. Ένα σχήμα που θα πρέπει να επανεξετάσει τους όρους του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και όπου υπάρχουν περιθώρια να τα εξαντλήσει. Να ανακουφίσουμε τα χαμηλά στρώματα, τα οποία έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση και έχουν πληρώσει το μάρμαρο, και να μπουν κάποιες κόκκινες γραμμές, όπως είναι η εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, η μείωση του αφορολογήτου και το ποσοστό της εισφοράς αλληλεγγύης.
Βεβαίως, σε αυτήν την προσπάθεια πρέπει να συμβάλλουμε όλοι, και οι βουλευτές των οποίων η κριτική πρέπει να στοχεύει στην βελτίωση του κυβερνητικού έργου και όχι σε προσωπικές στρατηγικές. Όσοι διαφωνούν και δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος αυτών των κρίσιμων στιγμών και επιθυμούν να φύγουν, θα πρέπει να το δηλώσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η έδρα, όμως, την οποία κατέχουν, ανήκει στο κόμμα, και πρέπει να επιστραφεί στο κόμμα, διότι κανείς μας δεν εξελέγη μόνος του, αλλά κάτω από τη σημαία του κόμματος.
Κύριε Πρόεδρε, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές σε στηρίζουμε. Προχώρα να φέρουμε εις πέρας τη σωτηρία της χώρας και την ανάταση των πολιτών.
