Σε ποιο κόσμο ζούμε. Ζούμε σε έναν κόσμο πρωτοφανούς ιστορικού αναχρονισμού. Το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης ξεθεμελιώνει το σύνολο των κατακτήσεων που είχαν κερδηθεί από σκληρούς λαϊκούς αγώνες τον προηγούμενο αιώνα. Πρόκειται για ένα σύστημα που -αν μπορούσε- θα έκανε νέο παγκόσμιο πόλεμο για να ξεπεράσει την κρίση του. Και όσο αυτό δεν μπορεί να γίνει, καθώς δεν έχουν ωριμάσει οι πολιτικοί και στρατηγικοί όροι, «εκτονώνεται» σε ευρεία καταστροφή χωρών και υποδομών, παραγωγικών δυνάμεων σε εξανδραποδισμό λαών, σε συντριβή των εργατικών κατακτήσεων. Και βέβαια, σε αυτό το φόντο σε περιστολή των ελευθεριών και σε φασιστικοποίηση του ίδιου του συστήματος.
Τι μας περιμένει
Δεν είμαστε σε κανένα σημείο ισορροπίας στον κόσμο. Οι πολεμικές μηχανές θα ζεσταίνονται όλο και πιο πολύ, η νατοϊκή επιθετικότητα θα ενταθεί, οι ανταγωνισμοί και οι τυχοδιωκτισμοί των ιμπεριαλιστών θα γεννούν όλο και πιο πολλούς κινδύνους. Η χώρα μας δε διανύει καμία μεταμνημονιακή κανονικότητα, όπως ανερυθρίαστα ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επίθεση θα ενταθεί λυσσαλέα αμέσως μετά τις εκλογές, όποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση. Για έναν απλό λόγο: Γιατί τα πάντα είναι ζήτημα συσχετισμού. Ένας συσχετισμός που ήταν αλλιώς όταν ο λαός ήταν οργανωμένος και πάλευε με διάρκεια και γραμμή κόντρα στο σύστημα. Ένας συσχετισμός διαφορετικός και δυσμενής σήμερα.
Μια όλο και πιο ταξική εκπαίδευση
Παρά το προεκλογικό κλίμα, η κυβέρνηση δεν διστάζει να προωθεί μια σειρά αντιδραστικά μέτρα και στην εκπαίδευση. Αυτό δείχνει και το τι θα ακολουθήσει αμέσως μετά τις εκλογές:
- Μια σειρά εγκύκλιοι και υπουργικές αποφάσεις εντείνουν την αξιολογική περικύκλωση του κλάδου. Το έδαφος έχει στρωθεί με στόχο της κυβέρνησης να περάσει βελούδινα η τελική φάση της αξιολογικής επίθεσης.
- Το προσοντολόγιο όχι μόνο οδηγεί σε χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών αλλά και θεσμοθετεί το κυνήγι χαρτιών και πιστοποιήσεων, ως το μόνο τρόπο για να έχει κάποιος έστω και μια ελπίδα ότι θα βρει μια δουλειά.
- Ταυτόχρονα, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων (πολλά σχολεία, πολλαπλά αντικείμενα κλπ) και η εντατικοποίηση της δουλειάς οξύνονται. Προετοιμάζεται και η «περιγραφική αξιολόγηση» στην υποχρεωτική εκπαίδευση, θεσμοθετώντας ένα άθλιο αναλυτικό φακέλωμα των μαθητών και δουλειά χωρίς αρχή και τέλος για τους εκπαιδευτικούς.
- Το «νέο λύκειο» -όπου η… κατάργηση των πανελλαδικών έγινε… διπλές πανελλαδικές- ενισχύει την ταξική επιλογή κάνει ακόμα πιο δύσκολες τις συνθήκες σπουδών για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών.
Συνολικά, σε όλη την εκπαίδευση, προωθούνται μέτρα που χτυπάνε βάρβαρα τα δικαιώματα στις σπουδές και στη δουλειά. Που επιδιώκουν μια εκπαίδευση πιο σκληρή και ταξική. Με εκπαιδευτικούς κατηγοριοποιημένους, τρομοκρατημένους ιμάντες μεταβίβασης της αντιδραστικής πολιτικής του συστήματος απέναντι στον τελικό στόχο, που είναι η μαθητική νεολαία.
Ας μιλήσουμε για το κίνημα
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ήρθε να δώσει ακόμα ένα χτύπημα στο κίνημα που, έτσι κι αλλιώς, είχε τα σοβαρά προβλήματά του. Οι αυταπάτες για «μνημόνια που σκίζονται» ή τουλάχιστον για ανάσχεση της επίθεσης από «αριστερές» κυβερνήσεις, έδωσαν τη θέση τους στην απογοήτευση και στη νομιμοποίηση όλης της αντιδραστικής λογικής, που εδώ και χρόνια προσπαθεί να μας πείσει ότι ο εργαζόμενος λαός στο μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι στη μεγαλοψυχία του συστήματος. Μιας λογικής που παρουσιάζει την υποταγή ως μονόδρομο. Ως «αγώνα» τις δικαστικές προσφυγές. Ως ανθρωπιά την ελεημοσύνη.
Υπεύθυνοι για την κυριαρχία αυτής της λογικής δεν είναι μόνο οι δυνάμεις του συστήματος. Αυτές που χρησιμοποιούν τα συνδικαλιστικά βιογραφικά για μια θέση σε κυβερνήσεις και υπουργεία. Αυτές που τρέχουν σε διαλόγους – απάτη για να καταθέσουν τις τεκμηριωμένες προτάσεις τους στο σφαγέα για το πώς θα σφαγιάσει πιο… δίκαια το θύμα. Που έχουν λερώσει την ιδέα του συνδικάτου και της συλλογικής οργάνωσης των εργαζομένων με προσωπικά βολέματα και συλλογικά ξεπουλήματα.
Υπεύθυνες είναι και οι δυνάμεις της Αριστεράς της ήττας και του συμβιβασμού. Αυτές που σέρνουν τον κλάδο για να ψηφίσει τους «αγωνιστές αιρετούς» στα ΠΥΣΠ-ΔΕ, που αναζητούν κι αυτές ρόλο συνομιλητή με το σύστημα. Που βολεύονται με τα εικονικά τηλεοπτικά «κινήματα» και τις έδρες σε σωματεία και ομοσπονδίες, που δεν παράγουν καμία μαζική κίνηση – κανέναν αγώνα. Που βολεύονται με διορισμούς διοικήσεων συνδικάτων από τα αστικά δικαστήρια. Που στον πυρήνα των θέσεων τους, οι διαφορές τους με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και τόσο βαθιές.
Υπάρχει άλλος δρόμος;
Υπάρχει και είναι ΕΝΑΣ: Είναι ο δρόμος της συγκρότησης κινήματος αντίστασης στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα των πολέμων, της φτώχειας, της συντριβής των δικαιωμάτων. Της συγκρότησης αγώνων όχι για να βγει η μία ή η άλλη κυβέρνηση, όχι για να βγάλουμε τον έναν ή τον άλλο αιρετό, αλλά για να διεκδικησουμε τη ζωή μας, τη δική μας και των παιδιών μας.
Είναι ο δρόμος που εδώ και χρόνια δεν έχουμε βαδίσει. Ο δρόμος, που όσο αργούμε να τον ξαναβαδίσουμε, θα δίνει τη θέση του σε νέες πιο δραματικές και αρνητικές εξελίξεις.
Για ένα κίνημα κόντρα στην καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στους πολέμους, την προσφυγιά, το ξεθεμελίωμα των δικαιωμάτων, τη φασιστικοποίηση.
Για οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας, για να φωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας για τα βασικά λαϊκά δικαιώματα, για τα δικαιώματα στις σπουδές και τη δουλειά,
- για δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους κόντρα στους ταξικούς φραγμούς και το «νέο» λύκειο,
- για μόνιμη σταθερή δουλειά και μόνιμους μαζικούς διορισμούς και μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών,
- για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς – ενάντια στην αξιολόγηση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση,
- για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις.
Με ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης ενάντια στα παζάρια και το συμβιβασμό
Στις εκλογές για τo συνέδριo της ΟΛΜΕ ενισχύστε – ψηφίστε.
Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας
