Ακούμε να λέγεται συχνά ότι τα κλασικά κείμενα είναι αναλλοίωτα στο χρόνο, αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης και είναι πάντα δεκτικά σε νέες ερμηνείες, ακριβώς διότι η αλήθεια τους, «παλαιάς κοπής», είναι πέρα και πάνω από αισθητικά ρεύματα και τάσεις. Όλα αυτά ισχύουν συνήθως στη θεωρία και σπάνια εισδύουν με τον τρόπο που τους αξίζει στην καθημερινότητά μας.
Μια τέτοιου είδους «επικαιροποίηση», κατ’ ουσία «επανεπίσκεψη» της «Θείας Κωμωδίας», του σημαντικότερου ίσως έργου του μεγάλου Ιταλού ποιητή Δάντη Αλιγκιέρι (1265-1321), επιχειρεί με τον δικό του εικαστικό τρόπο ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Μπιλιούρης μέσα από την πρόσφατη δουλειά του, η οποία θα εκτίθεται από τις 27 Απριλίου και για δύο περίπου εβδομάδες (13/5) στην αίθουσα τέχνης «Οιωνός» (Διάκου 16).
Το άνοιγμα της έκθεσης θα είναι μια ολοκληρωμένη οπτικοακουστική εμπειρία, καθώς όσοι επιλέξουν να βρίσκονται τη Μεγάλη Τετάρτη, στις 6.00 το απόγευμα στον «Οιωνό», θα έχουν τη σπάνια ευκαιρία, εκτός από τα 35 έργα σε ακουαρέλα και σινική μελάνη που θα εκτίθενται, να απολαύσουν έργα του παγκόσμιου κλασικού μουσικού ρεπερτορίου, επηρεασμένα από τη Θεία Κωμωδία ή στο ύφος του ποιητή των Liszt, Saint-Saens, Chopin, Bach, Kilar και Prokofiev, ερμηνευμένα από τις σολίστριες Ελένη Γιαννοπούλου (πιάνο), Άννα Τριανταφύλλου (κοντραμπάσο) και Έλλη Παποπούλου (βιολί). Στο ταξίδι αυτό στους τόπους του Δάντη θα συμμετέχει σε ρόλο αφηγητή-ιστορητή η Μαίρη Καρουκανίδου, φιλόλογος και παρουσιάστριας η Εύα Παπαδοπούλου, σπουδάστρια χορού με τη συνοδεία εικόνων από τις αγαπημένες ιταλικές πόλεις του Δάντη σε επιμέλεια του Βασίλη Στάθη.
Χορηγοί της έκθεσης είναι το βιβλιοχαρτοπωλείο Ζάχος, το bistrot «Άρνη», η Εκτυπωτική Καρδίτσας, το δημιουργικό εργαστήριο «Θαυματρόπιο» και το εργαστήρι ζωγραφικής «Ganazei-Girarte».
Σχετικά με το ταξίδι του Δάντη στον κάτω κόσμο, ένα ταξίδι με μήνυμα πιο επίκαιρο από ποτέ, ο ζωγράφος προϊδεάζει στην προμετωπίδα της πρόσκλησης μέσα από τα λόγια του ποιητή:
«Οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι’ αυτούς που σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης διατηρούν ουδέτερη στάση (Dante Alighieri).
Συνεχίζοντας, γράφει επεξηγηματικά στη «Θεία Κωμωδία»:
Η ιδέα του ταξιδιού είναι παρούσα σε όλη τη Θεία Κωμωδία. Ένα ταξίδι φυσικό αλλά και μεταφορικό, γεμάτο αλληγορίες. Διαδρομή και πνευματικό μονοπάτι, που παίρνοντάς το από -φαινομενικά- «εσωτερική» παρόρμηση, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Αναδρομικά η «ασυνειδησία» του τυχαίου εκλογικεύεται. Αντιλαμβάνεσαι ότι επρόκειτο για ταξίδι προσκυνητή, ιεροτελεστία με αρχή, μέση, τέλος και πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς, αφορμές να αναμετρηθείς με το «μέσα» και το «έξω», για να συνειδητοποιήσεις ότι τίποτε δεν είναι αρκετά ξένο ούτε ικανοποιητικά οικείο. Παιχνίδια του μυαλού, Σωκρατικοί «δαίμονες», χρήσιμοι για μια ύπαρξη που αναζητάει νόημα χωρίς «Ν» κεφαλαίο.
Σχολιάζοντας την επιλογή του να ασχοληθεί με το έργο του Δάντη, αναφέρει κλείνοντας:
Σκοπός της μικρής αυτής εικονογραφικής συμβολής στη Θεία Κωμωδία, ένα έργο που «άντεξε» στο χρόνο και που συνεχίζει να εμπνέει 750 χρόνια μετά το θάνατο του δημιουργού του, δεν είναι να της προσδώσει ένα διαφορετικό «μέτρο», βολικότερο για την ανθρώπινη νόηση. Είναι η πρό(σ)κληση για επαφή με ένα ιδιαίτερο, όσο και άρτιο άυλο σύμπαν, που έχει κατασκευαστεί με αγάπη για τον άνθρωπο που οραματίζεται, ελπίζει, απογοητεύεται, προσπαθεί, βιώνει, ή, απλά, ζει.
