Η διοικητική μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι από τις πιο σημαντικές αλλαγές που είναι ανάγκη να γίνουν στη χώρα. Ο Καποδίστριας Ι έδειξε το δρόμο όχι σαν ένας θεσμός που πέτυχε αλλά σαν ένας θεσμός που θα μπορούσε να πετύχει αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις. Από τη λειτουργία του Καποδίστρια Ι έγινε κατανοητό ότι με τις κοινότητες και τους προέδρους λίγα ως ελάχιστα μπορούσαν να γίνουν στην ελληνική περιφέρεια και αφορούσαν ορισμένες βασικές ανάγκες της καθημερινής ζωής.
Οι καποδιστριακοί δήμοι έδωσαν καλύτερη πνοή, βελτίωσαν την ποιότητα ζωής, έκαναν αλλαγές όπου βέβαια υπήρχαν άξιοι δήμαρχοι και ικανό δημοτικό συμβούλιο. Δηλαδή, τα όποια αποτελέσματα δεν ήταν μόνο λόγω θεσμού αλλά και των τοπικών αρχόντων. Αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν και είναι ακόμη πολλά, δεν έγιναν λόγω των αδυναμιών στο ανθρώπινο δυναμικό που εμφανίστηκαν ως προς τις νέα αρμοδιότητες και την κρατική αδιαφορία για οικονομική στήριξη των δήμων. Η επωδός ήταν «αυτά τα λεφτά υπάρχουν, με αυτά ό,τι κάνετε». Δυστυχώς το ίδιο βιολί φαίνεται να παίζει και στον Καποδίστρια ΙΙ. Η λέξη «μεταρρύθμιση» είναι μια πολιτική φράση που ακούγεται καλά και δίνεται εύκολα προς κατανάλωση. Η ουσία της μεταρρύθμισης όμως, ειδικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι μια οδυνηρή πολιτικά πράξη, που απαιτεί κομματικές θυσίες, εκχώρηση εξουσιών, μετακίνηση οικονομικών πόρων και εξασθένηση της κεντρικής εξουσίας. Η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να τα κάνει, όπως αυτό φαίνεται από το θολό περιεχόμενο των προτάσεων για τη διοικητική αλλαγή. Οι συνενώσεις των δήμων είτε εθελούσιες είτε αναγκαστικές σε επί γεωγραφικού χάρτου απεικόνιση είναι το ελάχιστο και όχι το μείζον. Είναι μια νέα χαρτογράφηση που δεν απασχολεί κανέναν. Η ΚΕΔΚΕ ζητάει αιρετό περιφερειάρχη και περιφερειακό συμβούλιο. Η κυβέρνηση επιθυμεί διορισμένο πρόσωπο που εκτελεί τις κυβερνητικές αποφάσεις. Αρκετούς μπελάδες έχει το κράτος και δεν επιθυμεί και άλλα μέτωπα με ισχυρές κοινωνικές ομάδες και περιφερειακά κριτήρια επιλογών. Συνήθως μας λένε ότι δεν γίνονται όλα μαζί, ότι οι τοπικές κοινωνίες δεν είναι έτοιμες, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχει ωριμάσει. Όλα αυτά δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Η περιφέρεια ασφυκτιά από το κέντρο, το οποίο απομυζά συνεχώς ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους από αυτή. Για να γίνει μεταρρύθμιση πρέπει να συμβεί ακριβώς το αντίθετο.
Αυτό είναι το δύσκολο, όμως οι κοινωνίες πηγαίνουν πλέον πιο γρήγορα από όσο φαντάζονται.
Αυτή τη φορά μια καλυμμένη γεωγραφική μεταρρύθμιση δεν θα γίνει αποδεκτή ως «μεταρρύθμιση» στην Τ.Α.
