Βγήκα έξω από την εκκλησία κοίταξα το κινητό και η ώρα ήταν 10:57. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, μία πραγματικά ανοιξιάτικη μέρα του Απριλίου. Χαιρέτησα τον πατέρα Νεκτάριο και πήρα τον δρόμο για το σπίτι συντροφιά με τις σκέψεις μου.Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες συνειδητοποιώ πως το Πάσχα είναι ίσως η μοναδική γιορτή που κλείνει μέσα της όλα τα συναισθήματα από την αγωνία, τον πόνο, τη θλίψη των Παθών και της Σταύρωσης, μέχρι την αγαλλίαση και την ελπίδα που φέρνει η Ανάσταση.
Αυτό το Πάσχα όμως μου φαίνεται πως μας “αγγίζει” ιδιαίτερα, μέσα από την δική μας ταλαιπωρία και απελπισία, μέσα από την Σταύρωση της «ελπίδας» και των ονείρων της νεολαίας που μεταναστεύει στο εξωτερικό,μέσα απο τον Γολγοθά των ανθρώπων που αναζητούν εργασία ενώ οι δυσμενείς εξελίξεις συνεχίζονται, με τα στοιχεία της “ΕΡΓΑΝΗ”, να επιβεβαιώνουν ότι οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, για πρώτη φορά, κυριαρχούν απόλυτα στην αγορά εργασίας και με την ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ να επιβεβαιώνει ότι ο ρυθμός αποκλιμάκωσης της ανεργίας εξανεμίστηκε.Μέσα απο τη διακυβέρνηση του Σύριζα που μετατρέπει την εποχή της αβεβαιότητας σε εποχή της απόλυτης απελπισίας με τις ψεύτικες υποσχέσεις , τα μεγάλα λόγια που μοίρασε και τα επικίνδυνα παιχνίδια λαϊκισμού που συνεχίζει να παίζει.
Ζούμε λοιπόν στην εποχή «των παθών», εν αναμονή των διαπραγματεύσεων και του επικείμενου 4ου μνημονίου, μια σειρά ατέλειωτη και μαρτυρική με ΣΤΑΥΡΟΥΣ από μέτρα, ελπίδες και όνειρα, ευελπιστώντας την δική μας Ανάσταση.
Η Ανάσταση εκφράζει την θριαμβευτική και ένδοξη νίκη του Χριστού απέναντι στον φόβο του θανάτου.Με την σκέψη αυτή προσπερνώ βιαστικά μια πασχαλιά που μοσχομυρίζει άνοιξη χωρίς όμως να μπορεί να μειώσει την μελαγχολία και τον κόμπο που νιώθω καθώς συνειδητοποιώ πως το αίσθημα που μας διακατέχει φέτος το Πάσχα είναι αυτό ακριβώς το αίσθημα του φόβου.
Ήρθαν λοιπόν τα «παιδιά» με το ηθικό πλεονέκτημα που υποσχέθηκαν ελπίδα γιατί θα τα άλλαζαν όλα και έκαναν τον φόβο καθεστώς και η ελπίδα συρρικνώθηκε σε μάχες για το ύψος του αφορολόγητου και τη μείωση των συντάξεων. Και έκαναν τον φόβο το πιο δημοκρατικά μοιρασμένο αγαθό. Φοβόμαστε τον Σόιμπλε, φοβόμαστε όμως και τους δικούς μας που διαπραγματεύονται μαζί του. Φοβόμαστε την Ευρώπη αλλά φοβόμαστε και το μέλλον που μας περιμένει αν βγούμε απ’ την Ευρώπη. Φοβόμαστε την κατάσχεση. Φοβόμαστε για όσα χρήματα μας έχουν απομείνει στην τράπεζα.Φοβόμαστε το ευρώ, φοβόμαστε τη δραχμή. Αν έχουμε δουλειά, φοβόμαστε μην την χάσουμε.Αν δεν έχουμε δουλειά, φοβόμαστε ότι δεν πρόκειται να ξαναβρούμε. Και όλο μεγαλύτερος γίνεται ο φόβος μέσα μας για την χαμένη αξιοπρέπεια της πατρίδας μας και για το μέλλον μας ως έλληνες.
Η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται το αίσθημα του φόβου για να χειριστεί και να ελέγξει τους πολίτες χρησιμοποιεί την γλώσσα του φόβου ώστε να υποτάσσονται και να συμμορφώνονται. Ο φόβος είναι ότι πρέπει για να επιβάλλει την ανακατανομή της πίτας και να διαιωνίσει την παραμονή της στην εξουσία. Στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αυτό το βιώνει καθημερνά ο Έλληνας, ο οποίος απηυδισμένος και απελπισμένος συμμορφώνεται και έτσι απομονώνεται από κάθε ομαδική δράση σκεπτόμενος την «όπως όπως» αυτοσυντήρηση του.
Πλησιάζω στο σπίτι,οι σκέψεις μου ανακατεύονται με τις παιδικές φωνούλες που λένε τα κάλαντα.Πάντα οι γραμματείς και οι φαρισαίοι θα πληγώνουν τις ζωές του λαού. Αλλά κάποτε ο λαός ξεσηκώνεται.Μας υποσχέθηκαν ελπίδα όμως έφεραν φόβο και εμείς τώρα πρέπει να νικήσουμε τον φόβο αυτό. Το οφείλουμε σε αυτές τις παιδικές φωνούλες, το χρωστάμε σε Αυτόν που θυσιάστηκε για τη σωτηρία τη δική μας.Σταυρός χωρίς Ανάσταση είναι μια σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα. ΕΜΕΙΣ αγωνιζόμαστε και δημιουργούμε τις προϋποθέσεις της Ανάστασης. Καλή Ανάσταση στις ελπίδες ,στα όνειρα μας ,στην πατρίδα μας!
Λία Ρογγανάκη
ΓΕΝΙΚΟΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ
Επιμελήτρια ΚΥ Μουζακίου
Περ.Ιατρείο Μητρόπολης
