Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το βιωματικό σεμινάριο που διοργάνωσε το Γραφείο Σχολικών Δραστηριοτήτων της Δ/νσης Π/θμιας Εκπαίδευσης Νομού Καρδίτσας σε συνεργασία με τους Σχολικούς Συμβούλους 1ης και 2ης περιφέρειας Π.Ε. Ν. Καρδίτσας και με τη συνδρομή του 6ου Δημοτικού Σχολείου Καρδίτσας που πραγματοποιήθηκε χθες στο 5
ο Δημοτικό Σχολείο Καρδίτσας με θέμα:
«
Η Δραματική Τέχνη ως εργαλείο μάθησης
»
με εισηγήτρια την κ. Άβρα Αυδή, φιλόλογο και δασκάλα Δράματος/θεάτρου η οποία ανέπτυξε τη σημασία του εκπαιδευτικού δράματος και πως αυτό μπορεί να αξιοποιηθεί ως μέσο διδασκαλίας διαφόρων μαθημάτων του προγράμματος σπουδών.
Τούτο έγινε πράξη με τους συμμετέχοντες εκπαιδευτικούς, βιώνοντας την ιστορία του «Εγωιστή Γίγαντα
»
του Όσκαρ Ουάιλντ.
Η υπεύθυνη Σχολικών Δραστηριοτήτων, κ Κοτρώτσιου Ευανθία στην ανοίγοντας τις εργασίες του σεμιναρίου, επισήμανε ότι το «Εκπαιδευτικό Δράμα
» (μετάφραση του όρου «DramainEducation»
): είναι μια δομημένη παιδαγωγική διαδικασία που υιοθετεί στοιχεία από το θέατρο δηλαδή τεχνικές και εργαλεία της δραματικής τέχνης με σκοπό την προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη των συμμετεχόντων, καθώς και την αποτελεσματικότερη αφομοίωση της γνώσης μέσα στο κοινωνικό της πλαίσιο. Στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας βρίσκεται η αναζήτηση και η εκτίμηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, η κατανόηση του εαυτού και της σχέσης του με τον κόσμο. Σαν εκπαιδευτική μέθοδος το δράμα χρησιμοποιείται σαν μέσον (και όχι σαν αυτοσκοπός) προσέγγισης και διερεύνησης της νέας γνώσης.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, το «δράμα
» ή η «δραματοποίηση»,
άρχισαν να χρησιμοποιούνται σαν παιδαγωγικά εργαλεία.
Το Εκπαιδευτικό Δράμα, αποτελεί στην ουσία μια κοινωνική μορφή τέχνης. Σαν κύρια χαρακτηριστικά του θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι: στηρίζεται στην βιωματική εμπειρία, προχωρώντας όμως βαθύτερα στην συνειδητοποίηση αυτής της εμπειρίας, θέτοντας προβληματισμούς και δημιουργώντας την ανάγκη ¨λύσεων¨, ενώ δραστηριοποιεί τους εκπαιδευομένους, οδηγώντας τους στην βιωματική γνώση και επιτυγχάνοντας τελικά την μάθηση.
Παράλληλα, ευνοεί την συνεργασία και την αλληλεπίδραση, καθώς οι συμμετέχοντες εργάζονται ομαδικά και αποκτούν συλλογική ευθύνη απέναντι στην πορεία της μάθησης τους. Με τον τρόπο αυτό, ενισχύεται η αυτό-έκφραση, μεταλλάσσεται η σχέση με τον εαυτό και τους άλλους, οι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται απέναντι στους συνανθρώπους τους και προάγεται η αυτογνωσία.
Αλλά και ο ίδιος ο χώρος της τάξης αλλάζει. Η τάξη γίνεται «σκηνή που ερμηνεύονται καταστάσεις και βιώνονται εκπαιδευτικές στιγμές
». Έτσι όμως, αλλάζουν και οι κώδικες συμπεριφοράς, καταργούνται τα στεγανά στην επικοινωνία, οξύνεται η δημιουργικότητα, ευνοείται η ένταξη στην ομάδα και « το κλίμα από ανταγωνιστικό μεταμορφώνεται σε συναγωνιστικό». Παράλληλα, διαφοροποιείται και η θέση του δασκάλου-εκπαιδευτή, καθώς είναι αυτός που συντονίζει, ρυθμίζει, προτρέπει αλλά δεν επεμβαίνει. αντίθετα γίνεται οδηγός- εμψυχωτής, βοηθώντας τους συμμετέχοντες να φτάσουν «στο κέντρο της εκπαιδευτικής πράξης»,
εμπλέκοντας τους τελικά και συναισθηματικά στην διαδικασία της μάθησης.
Η Δραματική τέχνη δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να εκφραστούν μέσα από μια ευχάριστη δραστηριότητα κατάλληλη για μαθητές όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, ικανή να προσφέρει κοινωνικοσυναισθηματική εκπαίδευση, αφού συνδέει ταυτόχρονα το συναίσθημα, τη γνώση και την κοινωνικότητα και στηρίζεται στη βιωματική μάθηση.
Τελειώνοντας θεωρώ ότι η δραματική τέχνη μέσω των βιωματικών και πολύπλευρων εκφραστικών τεχνικών που παρέχει είναι δυνατόν να αποτελέσει ένα μεθοδολογικό εργαλείο ικανό να προσφέρει ικανή και ευρεία υποστήριξη στην υλοποίηση των στόχων της εκπαίδευσης αλλά και να βοηθήσει αποτελεσματικά στην εξασφάλιση της συμμετοχής των παιδιών στο σχεδιασμό ενός καινοτόμου προγράμματος.
