«Εκεί που ήσουν είμουνα κι εδώ που είμαι θάρθεις»….
Μου το είπε κάποτε ο παππούς μου, μια ρήση που σήμερα με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας της Τρίτης Ηλικίας, καλό θα ήταν να τη σκεφτούμε όλοι σε βάθος. Τότε ίσως αποφασίσουμε να αποδώσουμε στους ηλικιωμένους αυτά που πραγματικά δικαιούνται και αξίζουν. Τιμή, για την προσφορά τους στην πατρίδα μας, για τη συμβολή τους στην δημιουργία και ευημερία της Χώρας μας. Σεβασμό, γιατί με θυσίες, μέσα σε πολέμους και κακουχίες, με στερήσεις και πενιχρά μέσα, έχτισαν μια ελεύθερη και δυνατή Ελλάδα. Αγάπη, διότι ξόδεψαν τη δική τους ζωή, για να δημιουργήσουν το καλλίτερο αύριο για όλους εμάς και για να παραδώσουν στη κοινωνία χρήσιμα τέκνα. Προστασία, κυρίως από τη μοναξιά, την αδιαφορία. Η στοργή και η συμπαραστάση είναι αυτά που επιζητούν χωρίς όμως να τα απαιτούν, γιατί δεν θέλουν να μας επιβαρύνουν. Φροντίδα, για να τους έχουμε πολλά χρόνια κοντά μας. Είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσεων, πείρας, σοφίας αλλά και ο κυριώτερος κρίκος μιας υγειούς κοινωνίας. Η δε πολιτεία οφείλει να εξασφαλίσει όλες τις κοινωνικές δομές εκείνες που χρειάζονται για να δραστηριοποιούνται και να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και να έχουν λόγο και ρόλο μέσα στη ζωή. ΄Οχι όπως σήμερα που η Τρίτη ηλικία βιώνει τη δραματική μείωση των ήδη χαμηλών συντάξεων και δεν εξαιρείται από την ανελέητη κυβερνητική φοροεπιδρομή. Η σημερινή μέρα ας σταθεί αφορμή να αντιληφθεί η πολιτεία και όλοι μας, την υποχρέωση να εφαρμόσουμε πολιτικές, που θα τους εξασφαλίσουν αξιοπρέπεια, προσιτή και καλή περίθαλψη και αναγνώριση στα δικαιώματα των ηλικιωμένων. Αυτό θα είναι το ευχαριστώ στη προσφορά τους. Θα είναι ή χαρά που θα τους κρατήσει νέους.
Διότι: «Ο άνθρωπος δεν γερνάει όταν ασπρίζουν τα μαλλιά του, αλλά όταν μαυρίζει η καρδιά του».
