Σε αυτή την (σκληρή) πραγματικότητα όλη η ανθρωπότητα βιώνει μία κοινή αγωνία και περιέργεια. Πιστεύει μάλιστα η πλειοψηφία της, πως δεν αφήνει αδιάφορο κανένα λογικό ον η ύπαρξη μίας άγνωστης μεταθανάτιας ζωής. Αν ξεκινήσουμε από το τέλος της επίγειας διαβίωσης, ανακαλύπτουμε πως «τα γεράματα είναι η παιδική ηλικία της αιωνιότητας». Οι καλά ενημερωμένοι υπερήλικοι συνεπώς, δεν φοβούνται τον θάνατο, αντιθέτως τον προσκαλούν να πλησιάσει καλοδεχούμενος, σαν να γνωρίζουν άριστα το άγνωστο μετά.
Στη μέση ηλικία τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, με την αδρεναλίνη στο προσκήνιο να παραμονεύει για πολλά αίτια απώλειας μίας ζωής. Πόσοι άνθρωποι αλήθεια, έχουν τρομάξει ύστερα από ένα σύντομο υπνικό σπασμό; Άλλο τόσο τρομάζουν ύστερα και από μία λάθος στραβοτιμονιά κατά την οδήγηση οποιουδήποτε μέσου. Η αντίληψη του αληθινού με του ψεύτικου καταλήγει στην ερμηνεία πως η ζωή δεν είναι πρόβα generale για μια άλλη ζωή. Υπάρχει ζωή και πριν το θάνατο.
Ανεξάρτητα από τα στοιχειώδη ευρήματα, το αξιοπρόσεκτο γεγονός παρατηρείτε στα ως εκ θαύματος περιστατικά κατά καιρούς. Η ανάληψη όταν συνοδεύεται με ταχεία επιστροφή, μαρτυρεί το περιεχόμενο της άλλης πλευράς και δίνει πλήρη αναφορά της σύντομης περιήγησης. Αυτό συμβαίνει με λίγες εξαιρέσεις μέσα στη μέση ηλικία, όταν δηλαδή ο άνθρωπος δεν πάσχει από κάποια χρόνια ασθένεια και διασχίζει τη ζωή ψυχικά ακέραιος.
Στις ανήλικες γενιές συμβαίνει το ανάποδο. Η προδιάθεση και καθαρή αντίληψη των πραγμάτων είναι ανεπαρκής. Η μετάβαση φέρνει μια κάποια αναστάτωση, που οι παθόντες την διακρίνουν με θολή ματιά. Χαρακτηριστικά ναι μεν αντιλαμβάνονται αλλά δεν είναι σε θέση να περιγράψουν!
Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κινούνται ουσιαστικά και ανεμπόδιστα όσοι άνθρωποι είναι ιδεαλιστές ανεξαρτήτου βαθμού. Θα συμφωνήσω με το πόρισμα του Αμερικανού συγγραφέα Mark Twain. «Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν να κάτσουν στην εκκλησία ούτε για μια ώρα την Κυριακή. Πώς υποτίθεται ότι θα μπορούσαν να ζήσουν σε κάτι πολύ παρόμοιο για μια αιωνιότητα;
){kind=link}