Μεγάλη Πέμπτη , ημέρα του Μυστικού Δείπνου, όπου ο Χριστός πρόσφερε άρτο και κρασί ως συμβολισμό για το σώμα Του και το αίμα Του, έτοιμος να θυσιαστεί για να ελευθερώσει τον κόσμο από τα δεσμά της αμαρτίας. Η μέρα που οι νοικοκυρές ετοιμάζουν τα τσουρέκια και βάφουν τα κόκκινα αυγά. Όλο το σπίτι μοσχομύριζε , στην κατσαρόλα με το ξύδι και το χρώμα έβραζαν τα αυγά και εγώ γεμάτη περιέργεια έχωνα το πρόσωπο μου μέσα για να τα δω που έβγαιναν κόκκινα. Τότε δεν γνώριζα τους συμβολισμούς και δεν είχα χρόνο να αναρωτηθώ ,αφού το κύριο μέλημα μου ήταν να διαλέξω από το κόκκινο καλαθάκι το πιο γερό αυγό !Μεγαλώνοντας έμαθα πως το αυγό συμβολίζει τη γονιμότητα και τη δημιουργία και κατά προέκταση την αναγέννηση του κόσμου και την ανανέωση της φύσης. Το δε κόκκινο χρώμα για κάποιους συμβολίζει το αίμα που έχυσε ο Χριστός όταν σταυρώθηκε, ενώ για άλλους έκφραση χαράς για το ευτυχισμένο γεγονός της Ανάστασης.
Μικρή μου άρεσε να παίζω το ”κυνήγι του χαμένου αυγού” σύμφωνα με το οποίο οι μεγάλοι κρύβανε σε κήπους και αυλές, πασχαλινά αυγά ή σοκολατένια, και εμείς έπρεπε να τα βρούμε και να τα μαζέψουμε. Νικητής ήταν αυτός που είχε μαζέψει τα περισσότερα. Τι ωραίες εποχές, φωνές ,γέλια ,τρέξιμο και χαρά, πολύ χαρά που δεν με άφηνε ούτε και τότε να αναρωτηθώ για κανένα συμβολισμό. Και έρχεται η οικονομική κρίση να με διαφωτίσει . Καθημερινές απαιτήσεις που τελειωμό δεν έχουν, άγχος ,απογοητεύσεις για το «μάζεμα» χρημάτων και όχι σοκολατένιων αυγών, μόνο το τρέξιμο παρέμεινε σταθερή αξία. Αν θυμηθώ και τις ζαβολιές του Αριστοτέλη που ήθελε να μαζέψει όλα τα αυγά και τα έπαιρνε κρυφά από τα καλαθάκια μας, τότε έχω να προσθέσω στον συμβολισμό αυτόν και την αντιπαλότητα ,τη διαβολή, την υποκρισία και την ζήλια .Τα ίδια μη ποιοτικά χαρακτηριστικά που οδήγησαν τόσο στην άρνηση του Πέτρου όσο και στην προδοσία του Ιούδα που σήμανε την αρχή του Πάθους του Θεανθρώπου. Από την εφηβεία και μετά ο Ιούδας έπαψε να είναι το υφασμάτινο ομοίωμα ,που φώτιζε όταν το καίγαμε και περιμέναμε με αγωνία να δούμε πόσο μεγάλη φωτιά θα ανάψουμε. Δυστυχώς απέκτησε σάρκα και οστά. Τον συνάντησα στο πανεπιστήμιο, στην δουλειά ,στις παρέες, στην πολιτική , τώρα που το ξανασκέφτομαι και αν με έχουν «γλυκοφιλήσει» Ιούδες!
Εντέλει προδίδεται , συλλαμβάνεται και ταπεινώνεται. Δικάζεται στην πιο άδικη δίκη όλων των αιώνων και τελικά σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου. Ο Χριστός οδηγείται στο Γολγοθά και εμείς συμπορευόμαστε φορώντας το δικό μας ακάνθινο στεφάνι .Αυτό που έπλεξαν οι φόβοι, τα άγχη και όσα δυσάρεστα βιώνουμε σε μια πραγματικότητα που δεν μας αρέσει. Κουβαλώντας τον δικό μας Σταυρό άλλοτε ελαφρύ άλλοτε βαρύ, ανεβαίνουμε και εμείς το δικό μας Γολγοθά του καθημερινού αγώνα για την διαβίωση ελπίζοντας να τελειώσει το μαρτύριο μας .
«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»
Οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούν πένθιμα, έφτασε η Μεγάλη Παρασκευή η πιο «θλιμμένη» ημέρα του χρόνου. Η κορύφωση του θείου δράματος με την «Ακολουθία των Παθών» που μας προκαλεί να βιώσουμε τα Πάθη του Χριστού, μέχρι την Αποκαθήλωση και την Ταφή Του .Η μέρα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο το μοιρολόγι της Παναγιάς. Επί έξι ώρες ο Χριστός θα μαρτυρήσει στον Σταυρό και το μεσημέρι στις τρεις η ώρα παραδίδει το πνεύμα Του. ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ. Η μαύρη αυτή μέρα καταδεικνύει την αχαριστία του ανθρώπου. «Ίδε ο Άνθρωπος». Επιβλητική θλίψη και βαριά σιωπή διακατέχει ανθρώπους και φύση. Η «ημέρα του κόσμου τούτου» που κρίνεται ο κόσμος μας και καταδικάζεται επειδή προτίμησε το σκοτάδι αντί το φως, το ανήθικο αντί το ηθικό, το θάνατο αντί τη ζωή .Δυστυχώς η αμαρτία και η ανηθικότητα αποτελούν ακόμα μετά από τόσα χρόνια το βασικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας και της ζωής μας.
Άραγε ποια στάση θα κρατούσαμε εμείς αν ζούσαμε στα Ιεροσόλυμα την εποχή του Πιλάτου;
Η «πένθιμη κωδωνοκρουσία» και η Ακολουθία του Επιταφίου, δημιουργώντας μία κατανυκτική ατμόσφαιρα φέρνουν έντονα στο νου τις μνήμες των κεκοιμημένων αγαπημένων μας .Η ευχή «υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων τού Θεού » μέσα στην απόλυτη σιωπή με τον ιερέα να μνημονεύει τούς πεθαμένους και την θέα του στολισμένου επιταφίου, δημιουργούν την αίσθηση ενός ομαδικού μνημόσυνου προσφορά των ζώντων πιστών προς τους νεκρούς τους . «Ω γλυκύ μου Έαρ».
Μεγάλη Παρασκευή η μέρα που γεννά την προσδοκία της ανάστασης.
Της Λίας Ρογγανάκη, Ιατρού, Επιμελήτριας ΚΥ Μουζακίου, Υπεύθυνης Οργάνωσης ΝΟΔΕ Καρδίτσας
