Προσπαθώ να είμαι ενεργός πολίτης όχι κατ επίφαση άλλα κατ ουσία. Χαρακτηριστικό ενός ενεργού πολίτη είναι να επιδιώκει τη δημόσια έκφραση και να διεκδικεί τόσο τα δικαιώματα του, όσο και τη δημιουργία υποδομών στη γειτονιά του και στη πόλη του. Να πως μερικές φορές η ίδια η καθημερινότητα σε αναγκάζει να προβληματιστείς και να δράσεις.
Χθες το απόγευμα πηγαίνοντας στη Μητρόπολη αφού πέρασα το νοσοκομείο και μέχρι να φτάσω στα φανάρια που βρίσκονται στο ύψος του οικισμού του ΟΑΕΔ αιφνιδιάστηκα βλέποντας παιδιά να περπατούν στην άκρη στο οδόστρωμα. Κάποια από τα παιδάκια (τα οποία πιθανό να γυρνούσαν από τα φροντιστήρια) ήταν με ποδήλατα και κάποια πεζά ,όλα όμως κινούνταν στην άκρη του δρόμου. Έτσι παρατήρησα πως δεν υπήρχε ποδηλατοδρόμος και το κυριότερο δεν υπήρχε πεζοδρόμιο.
Λίγο πιο μπροστά ήταν και μια μητέρα με ένα καροτσάκι που πάσχιζε να πάει όσο πιο άκρη στον δρόμο μπορούσε. Ο συνδυασμός όμως που «σκοτώνει» και με οδήγησε να γράψω το κείμενο αυτό ήταν με τη παντελή έλλειψη ηλεκτροφωτισμού στο δρόμο. Από ότι είδα, συμπέρανα πως οι συμπολίτες μας και οικιστές των νέων αξιόλογων κατοικιών του ΟΑΕΔ όταν θέλουν να γυρίσουν σπίτι τους είναι αναγκασμένοι να διανύσουν 200 μέτρα μέσα στα σκοτάδια πάνω στην άσφαλτο. προσπαθώντας να περπατούν όσο πιο άκρη γίνεται για να τους αποφύγουν οι οδηγοί των οχημάτων οι όποιοι παρεμπιπτόντως όχι μόνο δεν τους βλέπουν λόγο της έλλειψης φωτισμού αλλά αιφνιδιάζονται και από την ύπαρξη πεζών πανό στη δεξιά πλευρά του οδοστρώματος .
Μέσα στα σκοτάδια και χωρίς να είναι αναμενόμενο να περπατούν πεζοί στην άκρη του δρόμου δεν κατάλαβα έγκαιρα την ύπαρξη των παιδιών και αιφνιδιάστηκα. Το ίδιο πιστεύω θα συμβεί εάν δεν συνέβη ήδη σε πολλούς οδηγούς. Αυτή η τριπλέτα των γεγονότων ελλιπής ηλεκτροφωτισμός-πεζοί στο δρόμο-αιφνιδιασμός οδηγών εγκυμονεί μεγάλο κίνδυνο πρόκλησης ατυχημάτων. Τεχνικές γνώσεις δεν έχω αλλά θεωρώ πως χρειάζεται άμεσα πεζοδρόμηση στην περιοχή αυτή ,ηλεκτροφωτισμός αλλά και ποδηλατόδρομος έτσι ώστε να αποδοθεί στους οικιστές ασφαλής χώρος για να μετακινούνται. Ο Ιπποκράτης θεωρούσε ότι το περπάτημα είναι «το καλύτερο φάρμακο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος». Το περπάτημα αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο , ειδικά στις μεγάλες πόλεις ως η πλέον σημαντική παράμετρος μείωσης της θνησιμότητας. Ωστόσο στον οικισμό του ΟΑΕΔ αγωνίζεται να υπάρξει σ΄ένα εχθρικό και επικίνδυνο περιβάλλον που μπορεί να αποβεί επικίνδυνο και να βλάψει σοβαρά τη σωματική υγεία των συμπολιτών μας . Ας ενεργοποιηθούν λοιπόν οι υπεύθυνοι(αν δεν το έχουν ήδη κάνει) ώστε να μπει ένα λιθαράκι στην βελτίωση της ποιότητας της ζωής των πολιτών σε αυτή την δύσκολη εποχή που διανύουμε και ας ευχηθούμε ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν δρόμοι στο σκοτάδι στην πόλη μας, στην κοινωνία ,στην ζωή μας .
Λία Ρογγανάκη
Γενικός-Οικογενειακός Ιατρός
Επιμελήτρια ΚΥ Μουζακίου
