Σάββατο βράδυ και βρίσκομαι καθηλωμένη στο κρεβάτι έτοιμη να γράψω όσα με πνίγουν και μου δημιουργούν αυτόν τον κόμπο στο λαιμό ,προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ο πόνος του κατάγματος αντέχεται, αλλά ο πόνος που προκαλούν όλες αυτές οι εικόνες είναι αβάσταχτος. Νιώθω να μουδιάζω και είναι ο μόνος τρόπος να εκδηλώσω αυτά που η ψυχή αρνείται να πει και να βάλει σε λέξεις. Ψάχνω να βρω κάπου, κάτι που να με βοηθήσει να αντλήσω λίγη αισιοδοξία και να προσπαθήσω να σας την μεταβιβάσω.
Η δυνατή νεροποντή που έπεφτε για αρκετές ώρες είχε ως αποτέλεσμα πλημμυρισμένους δρόμους , γειτονιές και χωριά. Ένα σκηνικό καταστροφής, πραγματικά πρωτοφανές στα χρονικά, που στήθηκε στον ήσυχο μικρό νομό της Καρδίτσας.
Ο Ιανός είχε ως αποτέλεσμα οι δρόμοι να μετατραπούν σε χείμαρρους και να περάσουν κυριολεκτικά μέσα από την πόλη, παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Αυτοκίνητα το ένα πάνω στο άλλο, σπίτια που πλημμύρισαν και υπέστησαν ζημιές ,ενώ ορισμένα διαλύθηκαν ολοσχερώς. Από τα ορμητικά νερά που αναζητούσαν διέξοδο γκρεμίστηκε ακόμη και το κέντρο υγείας Μουζακίου. Το σκηνικό καταστροφής συμπληρώθηκε από τις τεράστιες ζημιές στα καταστήματα ,στις καλλιέργειες ,στις κτηνοτροφικές μονάδες ,στα μελίσσια, στις αποθήκες.
Παλιότερα όταν μέσα στη σιγουριά του σπιτιού μου παρακολουθούσα στην τηλεόραση εικόνες καταστροφής όπου άνθρωποι ,έχαναν τις περιουσίες τους, τις αναμνήσεις τους ακόμα και την ίδια την ζωή τους,έλεγα λυπημένη «μακριά από μας» .Δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα ερχόταν η στιγμή που πια δεν θα συμπάσχω απλά , αλλά θα είμαι εγώ που το βιώνω και θα έχει την πικρή γεύση της απώλειας.
Θαμμένοι στη λάσπη οι κόποι μιας ζωής. Με κουβάδες, φτυάρια και καρότσια, οι κάτοικοι προσπαθούν να καθαρίσουν τις επιχειρήσεις και τα σπίτια τους.
Μια σουρεαλιστική διάσταση της θεομηνίας που μας έπληξε. Στα θολά νερά της πλημμύρας άλλοι ξεπλένουν τα λασπωμένα τους υπάρχοντα και άλλοι το λασπωμένο τους εμπόρευμα, ώστε να είναι έτοιμο προς πώληση όταν η ζωή ξαναβρεί τον κανονικό ρυθμό της. Το πείσμα και η αποφασιστικότητα δίνει την μοναδική νότα αισιοδοξίας σε ένα γεγονός τόσο δραματικό.
Μα τι είδους ελπίδα βγαίνει μέσα από μια τέτοια , τρομακτική εμπειρία; Ακραίο αλλά σκεφτείτε το: τι άλλο παρά το ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι με τιμή και φιλότιμο που πιστεύουν στην αξία της αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους και άνθρωποι με ψυχική δύναμη ,με μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στα προβλήματα δείχνοντας ευελιξία και δημιουργικότητα.
Μετά την βιβλική καταστροφή της 18ης Σεπτεμβρίου, η Καρδίτσα αρχίζει να επανέρχεται στην κανονικότητα, με τις αρχές αλλά και τους κατοίκους να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για την αποκατάσταση των καταστροφών. Αυτή είναι η ικανότητα των Καρδιτσιωτών ,πρώτα αποδέχονται την κατάσταση , αξιολογούν το πρόβλημα και μετά εστιάζουν στην λύση της δυσκολίας.
Οι Καρδιτσιώτες δεν παραιτούνται, δεν αντιδρούν με συναισθήματα ανημποριάς , δεν χάνουν την ελπίδα τους.
Εκτός από τις υλικές ζημιές που προκλήθηκαν, οι πλημμύρες άφησαν πίσω τους και ψυχικά τραύματα ,αλλά σημαντικό ρόλο έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει κανείς την κατάσταση και πόσο διατεθειμένος είναι να σταθεί με σιγουριά και τόλμη απέναντι στο πρόβλημα.
Ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα. Η μοναδική ελπίδα όχι μόνο για επαναφορά αλλά και για ανάκαμψη βρίσκεται στα χέρια μας. Όλα θα γίνουν όπως είναι γραφτό να τα κάνουμε εμείς. Καρδίτσα κράτα γερά ,μόνο αυτό σου αξίζει και όλοι είμαστε εδώ να σε στηρίξουμε.
Γράφει η Λία Ρογγανάκη, Γενικός–Οικογενειακός Ιατρός, Περιφερειακή Σύμβουλος, Πρόεδρος Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων της Περιφέρειας Θεσσαλίας
