Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή, ο Γιώργος μετά από ένα τροχαίο έμεινε παράλυτος και μόνο με το αναπηρικό του καροτσάκι έχει ελευθερία κινήσεων. Ο Γιάννης, μετά από έναν Γολγοθά, διαγνώστηκε στο φάσμα του αυτισμού. Άνθρωποι διαφορετικοί από εμάς, χωρίς όμως αυτό να μειώνει την αξία τους.
Η διαφορετικότητα είναι χαρακτηριστικό του κόσμου που μας περιβάλλει, οι διαφορές είναι ένα μέρος της καθημερινής μας ζωής. Οι άνθρωποι γύρω μας διαφέρουν ως προς την εμφάνιση, το χρώμα, το ύψος, τη γλώσσα και ουσιαστικά κανένας δεν είναι όμοιος με κάποιον άλλον. Παρόλα αυτά ακόμα και στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, συνεχίζουμε να προσδίδουμε αρνητική διάσταση στην διαφορετικότητα σε σχέση με την αναπηρία.
Καταλήγει λοιπόν η διαφορετικότητα για το άτομο με αναπηρία να αποτελεί ένα συνεχές εμπόδιο στην προσπάθεια του να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Άλλοτε μπορεί να είναι ορατή, οπότε οδηγεί στο στιγματισμό και την περιθωριοποίηση ενώ άλλοτε δεν είναι εμφανής οπότε οδηγεί σε έναν Γολγοθά για το άτομο και την οικογένεια του ώστε να καταφέρει να ζήσει ποιοτικά.
Ξεχάσαμε βλέπεις από την ιστορία μας, ότι η διαφορετικότητα ως κομμάτι της κοινωνίας βοήθησε πολλές φορές στην ευημερία της. Προτιμήσαμε να μείνουμε σε ευχολόγια και να γεμίσουμε στερεότυπα και προκαταλήψεις που μας απλουστεύουν την ζωή. Είναι πιο εύκολο να μη συζητείται το θέμα της αναπηρίας, να υποτιμούμε και να αγνοούμε την πραγματικότητα, ξορκίζοντας το κακό, από το να υιοθετήσουμε μια υποδειγματική στάση σεβασμού.
Καταδικάζουμε με πομπώδεις δηλώσεις τις μεροληπτικές συμπεριφορές απέναντι στα άτομα με αναπηρία όποτε ακούμε ειδήσεις στα ΜΜΕ .Όταν όμως έρθει η ώρα για πράξεις, ο φόβος και η αμηχανία, μας ωθούν να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχει θέμα αναπηρίας και να το εξαφανίσουμε πίσω από τις προκαταλήψεις.
Οι προκαταλήψεις στερούν από τους ανθρώπους την ευκαιρία να δείξουν ποιοι είναι και τι μπορούν να πετύχουν. Η αναπηρία δεν χαρακτηρίζει το άτομο στο σύνολο του.
Αξίζει να δώσουμε έμφαση στις ικανότητες των ατόμων και όχι στις αναπηρίες τους. Κάποιος που δεν μπορεί να περπατήσει, μπορεί να εργαστεί κανονικά σε μια δουλειά γραφείου ή μετά από σκληρή προπόνηση να γίνει πρωταθλητής στο τένις. Οι διαφορές δεν μας κάνουν ούτε καλύτερους ούτε χειρότερους. Όλοι μας έχουμε αδυναμίες και δυνατότητες ,γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να σεβόμαστε τις διαφορές, αλλά και να εντοπίζουμε τα κοινά στοιχεία που υπάρχουν μεταξύ μας .
Η αναπηρία σίγουρα δεν είναι η συνήθης στάση ζωής, υπάρχουν όμως ήρωες ,γονείς και παιδιά, που έχουν υπερδυνάμεις και το βλέπουν ως στάση και όχι ως εμπόδιο ,παραδίδοντας μαθήματα ζωής. Δικαιούνται τον σεβασμό, την βοήθεια και την υπομονή μας, τα κέρδισαν με τον καθημερινό αγώνα τους. Το να σεβόμαστε τους άλλους σημαίνει να δεχόμαστε ότι είναι διαφορετικοί από εμάς
Η 3η Δεκεμβρίου κάθε έτους έχει οριστεί ως παγκόσμια ημέρα για τους ανθρώπους με αναπηρία.
Στο χέρι μας είναι η φέτος ,να την ορίσουμε ως αφετηρία για να υιοθετήσουμε νέες στάσεις και συμπεριφορές απέναντι στην αναπηρία. Αν ο κάθε ένας από εμάς αλλάξει τρόπο σκέψης θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε τις διακρίσεις. Αν ο κάθε ένας από εμάς, σταματήσει να εστιάζει μόνο σε αυτά που δεν μπορεί να κάνει κάποιος με αναπηρία, αλλά προσέξει όλα αυτά που μπορεί να καταφέρει, θα καταφέρουμε να άρουμε τις προκαταλήψεις.
Οι προκαταλήψεις είναι πολύ ανθεκτικές αλλά κανείς δεν γεννιέται με προκαταλήψεις, πριν χαρακτηρίσετε κάποιον, εστιάστε στα μάτια του ,στο χαμόγελο του ,στις ικανότητες του και όχι στην αναπηρία του. Ας μετατρέψουμε την αμηχανία σε επιθυμία να μπούμε στον δικό τους κόσμο και να βρεθούμε κάπου στη μέση. Η αναπηρία δεν είναι ασθένεια και δεν είναι κολλητική. Άλλωστε όπως δήλωσε μία γνωστή σχεδιάστρια «για να είναι κανείς αναντικατάστατος πρέπει να είναι πάντα διαφορετικός».
Γράφει η Λία Ρογγανάκη, Γενικός–Οικογενειακός Ιατρός, Επιμελήτρια Ά Κέντρου Υγείας Μουζακίου, Περιφερειακή Σύμβουλος
