Μια κοινωνία που δεν έχει στις πρώτιστες προτεραιότητές της την ενδυνάμωση των νέων της είναι μια κοινωνία χωρίς στρατηγική για το μέλλον της. Σε όλες τις περιόδους της Ελληνικής ιστορίας των δύο αιώνων, κάθε νέα γενιά μεγάλωνε με την αισιοδοξία ή τουλάχιστον με την ψευδαίσθηση της ελπίδας. Οι γενιές των Ελλήνων πάντα κάτι περίμεναν, είχαν κάτι να ελπίζουν, και εύρισκαν κάποιο μεγάλο όραμα να κυνηγήσουν και να αγωνιστούν. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, ο στόχος συμπορευόταν με την ηθική και στην πορεία έμενε μόνος ντροπιασμένος και μεταλλαγμένος καταλήγοντας σε φιάσκο (αλλοτρίωση, καταναλωτισμός, κρατισμός κτλ). Παρόλα αυτά δεν έπαυε να είναι στόχος και δεν έπαυε να γεννά ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, το οποίο θα ικανοποιούσε τις προσδοκίες της γενιάς που τον οραματίστηκε.
Το σημερινό όμως πολιτικό περιβάλλον είναι αποκαρδιωτικό για κάθε νεανικό στόχο και όραμα. Η ανεργία, η απαξίωση των θεσμών ,ο μηδενισμός, η αρνητική ανάπτυξη και ο ενισχυμένος κρατισμός δεν αποτελούν επ ουδενί γόνιμο έδαφος για θετικές σκέψεις και δράση. Η πελατειακή εξουσία επενδύει στους συνταξιούχους και όχι στις νέες γενιές, τα δωράκια του ελεήμονος πρωθυπουργού εκφράζουν την φιλοσοφία με την οποία το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει την νέα γενιά. Η αφαίμαξη του λογαριασμού του Ασφαλιστικού Κεφαλαίου Αλληλεγγύης Γενεών (ΑΚΑΓΕ), η ανεργία που κυμαίνεται από 40% έως 50%, η έλλειψη ευκαιριών οδηγεί σταθερά στην γενιά που πρόκειται να ζήσει τα χειρότερα.
Είναι πιο μορφωμένοι από τους προηγούμενους και πιο σίγουροι για τον εαυτό τους, αποτελούν την ποιοτικότερη βάση του πολιτικού συστήματος. Ζουν όμως εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία που η διοίκησή της προτιμάει να συνομιλεί με τους παππούδες τους γιατί έτσι βγαίνουν τα «νούμερα».
Η ηλικιακή κατηγορία των 18-35 ετών, αποτελεί το 23% των ψηφοφόρων. Όσοι είναι πάνω από 70 ετών αποτελούν το 22% ,εάν σε αυτούς προσθέσουμε και τις ηλικίες μεταξύ 60 και 70, ενισχύεται ακόμα πιο πολύ η παλιά σίγουρη «πελατεία», συνταξιούχοι ανασφαλείς, εθισμένοι στα πελατειακά δίκτυα της Μεταπολίτευσης, «ποσοστά» που οδηγούν στην κατάκτηση της εξουσίας. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν ασχολούνται με τους νέους ,γι αυτό στις επόμενες εκλογές, ο μηδενισμός που παράγει η προδοσία της κυβέρνησης, θα γιγαντώσει ακόμα περισσότερο την αποχή.
Ένας από τους μεγαλύτερους όμως κινδύνους για μια κοινωνία είναι να χάνεται η ελπίδα των δημιουργικών ανθρώπων. Το δείγμα των φοιτητικών εκλογών όπου τα ποσοστά της ΔΑΠ είναι τα υψηλότερα, έδειξε την διάθεση της νέας γενιάς για να ανοίξει διάλογο με την Νέα Δημοκρατία, την διάθεση να αναζωπυρωθεί η προσδοκία για το μέλλον, στηριζόμενη σε λογικά επιχειρήματα και όχι σε ανούσια σχεδιάσματα. Άλλωστε “ το αύριο ανήκει σε αυτούς που το προετοιμάζουν σήμερα”.
Η νέα γενιά πρέπει να έρθει στο προσκήνιο ,οι νέοι πρέπει να πάνε στις κάλπες έχοντας στο μυαλό τους ότι κάτι πρόκειται να αλλάξει ,πρέπει να πιστέψουν ξανά στην πολιτική και κυρίως στο ότι το επόμενο κόμμα εξουσίας που αυτοί θα επιλέξουν, θα παλέψει για τα δικά τους συμφέροντα και όχι για τα κεκτημένα των παππούδων τους, εις βάρος του μέλλοντος τους. Ζητείται ελπίδα για την νέα γενιά και ξέρει που θα την αναζητήσει.
Λία Ρογγανάκη
ΓΕΝΙΚΟΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ
