Ξεκινάς την βάρδια προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις ότι μπορεί να προκύψει. Άλλοτε μια γρίπη ,άλλοτε μια ανακοπή και άλλοτε συνθήκες τόσο επικίνδυνες όσο η πανδημία της νόσου του κορωνοϊού. Κάποια στιγμή μπορεί να σε πιάσει απελπισία,, άλλες στιγμές η αντοχή σου στερεύει αλλά στέκεσαι στη θέση σου σηκώνοντας το βάρος που σου αντιστοιχεί και την ευθύνη. Είναι απίστευτο το συναίσθημα όταν ξέρεις ότι έχεις βοηθήσει έναν άνθρωπο να πάψει να υποφέρει και να γίνει καλά. Αυτό είναι το μυστικό που τους δίνει τη δύναμη. Όταν μπαίνεις στην υπηρεσία του ανθρώπου είσαι εκεί για να προσφέρεις.
Η νοσηλευτική δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα, είναι πάθος. Για να επιλέξεις να την σπουδάσεις ,πρέπει να αγαπάς τόσο πολύ τον «άνθρωπο» που να θέλεις να είσαι δίπλα του στα χειρότερα του. Όλοι αυτοί που επέλεξαν να κάνουν την νοσηλευτική τρόπο ζωής (κυκλικό ωράριο, ανθυγιεινό περιβάλλον εργασίας, ειδικό μισθολόγιο)παρακινούνται από την βούληση να φροντίσουν ,να προσφέρουν και να βοηθήσουν όλους εκείνους που χρίζονται βοηθείας.
Πολύτιμοι συνεργάτες των ιατρών και ανεκτίμητοι αρωγοί των ασθενών, οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές που δουλεύουν σε Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, κλινικές. Χρόνια τώρα τρέχουν σε κάθε κάλεσμα και αγόγγυστα βρίσκονται δίπλα σε κάθε ασθενή. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν ελπίδα ,έτοιμοι να αναπτερώσουν το ηθικό και να παρηγορήσουν κάθε άρρωστο και συνοδό που το έχει ανάγκη.
Προς όλους αυτούς τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες θα έπρεπε να δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας σε καθημερινή βάση. Για την προσφορά τους θα έπρεπε να είχαμε φυλαγμένο κάθε μέρα ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αντ’ αυτού χρειάστηκε μια πανδημία και ένας κορωνοϊός για να μας αλλάξει την συμπεριφορά. Έτσι σε μια νύχτα από το « κοπελιά εγώ σε πληρώνω» περάσαμε στο «χειροκροτούμε τους ήρωες».
Πάντοτε όταν ερχόταν η ώρα εκείνη της ανάγκης, κάποια νοσηλεύτρια γεμάτη θέληση θα ήταν πρόθυμη να εξυπηρετήσει ,με γνώμονα τη φροντίδα και την προστασία του ασθενή. Ως τώρα που δεν υπήρχε το ευχαριστώ, η ικανοποίηση τους ήταν να απαλύνουν τον πόνο και να δουν την ανακούφιση με ένα χαμόγελο . Καθημερινά ρίχνονται στη μάχη με την ασθένεια. Έχουν γονείς, αδέρφια, παιδιά που αγωνιούν για αυτούς σε κάθε βάρδια ,σε κάθε επιδημία,σε κάθε νυχτέρι.
Κατόρθωσαν ωστόσο να νιώσουν το σεβασμό, την εκτίμηση και την υποστήριξη, όταν αναγκάστηκαν να φορέσουν τις μάσκες για να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις στον αγώνα με τον ιό. Θα βγουν συγκινητικές ιστορίες και θα δούμε εικόνες με γιατρούς, νοσηλεύτριες,νοσηλευτές και τον κόσμο να τους ευχαριστεί που πρέπει να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις ,κάτω από αντίξοες συνθήκες, χωρίς ρεπό μέρα νύχτα με απλά ένσημα.Είναι άδικο μόλις περάσει η κρισιμότητα της κατάστασης να το ξεχάσουμε και να τους θυμηθούμε ξανά στην επόμενη.
Η κρίση του ιού προχωράει και κοστίζει ανθρώπινες ζωές. Οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές καλούνται να δώσουν την κρίσιμη μάχη με στόχο να τα καταφέρουν καλύτερα από τον ιό για να σώσουν τη ζωή του ανθρώπου που έχουν απέναντί τους. Κι όμως δεν είναι νεοφώτιστοι «ήρωες», είναι εκεί για να βοηθούν με κίνδυνο της ζωής τους, κάνοντας τη δουλειά τους όπως έκαναν πάντα.
Σήμερα ,είναι οι άνθρωποι με τις μάσκες ,μέσα σε μια στολή ασφυκτική που κρύβει την δική τους αγωνία, τον φόβο και την ανησυχία, για να ανταποκριθούν στη νοσηλεία και την υποστήριξη των αρρώστων .Γι αυτούς που τους έχουν ανάγκη δεν θα λυγίσουν ,θα αντέξουν ως το τέλος , χωρίς απαιτήσεις, με απόλυτη ανιδιοτέλεια για να μην έχει ο ιός την τελευταία λέξη.
Μετά τον «πόλεμο» εύχομαι να μην ξεχαστούν οι έπαινοι και τα χειροκροτήματα για την ανεκτίμητη προσφορά τους! Η αναγνώριση της προσπάθειας νοσηλευτριών, νοσηλευτών γιατρών στη μάχη κατά του κορονοϊού είναι κάτι που δεν επιτρέπεται κανείς να προσπεράσει αλλά να χαράξει στην μνήμη του για πάντα.
Γράφει η Λία Ρογγανάκη, Γενικός-Οικογενειακός Ιατρός, Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων της Περιφέρειας Θεσσαλίας
