Χρόνια συζητούσαμε με τον κ Γιάννη να βρεθούμε στο χωριό για καφέ και κοίτα τελικά σε ποια συγκυρία έτυχε. Πρόεδρος του χωριού ο κ. Γιάννης για δεκαετίες (είχε μεγάλο σόι είχε βολέψει και πολλά παιδιά, “να ναι καλά” λέγανε στο χωριό).To καφενείο σχεδόν άδειο “οι νέοι φεύγουνε τα χωριά ερημώνουν” ήταν οι πρώτες κουβέντες που μου είπε.
Αγανακτισμένος ο κ. Γιάννης ,θυμωμένος με όλους αυτούς που “φταίνε και μας φτιάσανε ως εδώ”! “Να φύγουν οι κλέφτες” και “να καταργηθεί το μνημόνιο” φωνάζει αναπαράγοντας τις πιασάρικες ατάκες που άκουγε πριν λίγο στην τηλεόραση, συμφωνούν μαζί του και οι υπόλοιποι με οργή.
Κάπου εκεί ανάμεσα στον καφέ και την οργή βγαίνει το συμπέρασμα πως η πτώχευση της Ελλάδας είναι συνομωσία των ξένων, πως σίγουρα μας ψεκάζουν και ενώ περιμένω να εμφανιστούν οι εξωγήινοι τολμώ να τους μιλήσω για τον κύκλο.
Χρόνια τώρα η ίδια συνταγή, οι μεν να ψηφίζουν αυτούς ,οι δε τους άλλους, οι τρίτοι αυτούς που δεν μπήκαν ποτέ στην Βουλή και ο ίδιος κύκλος έκλεινε και άνοιγε ξανά και ξανά με νέες ελπίδες, προσδοκίες, υποσχέσεις, εκλογές και γκρίνια ,πολύ γκρίνια , έως ότου τα σκουπίδια κάτω από το χαλί άρχισαν να ξεχειλίζουν. Στόχος μας έγινε να στηρίξουμε την επίπλαστη ευημερία, κανένας δεν σκέφτηκε να ανακόψει την ροη. Κανένας άλλωστε δεν θέλει να κάνει θυσίες. Δεν είναι όμως θέμα επιλογής. Είναι θέμα ρεαλισμού και αντίληψης της πραγματικότητας.
Τόσα χρόνια κάναμε πορείες μόνο για να υπηρετήσουμε κόμματα, να ζητήσουμε διορισμούς και αυξήσεις. Όταν όμως χρειάστηκε να δράσουμε πολιτικά, δεν είχαμε γνώσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε. Έτσι αναγκαστήκαμε να ασχοληθούμε λίγο με το θέμα “τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα”. Ένα θέμα που για πολύ καιρό δεν μας αφορούσε ,είχαμε επαναπαυτεί βλέπεις στον κύκλο της εξουσίας ,του βολέματος, της αναξιοκρατίας. Ποιός θέλει να σπαζοκεφαλιάζει με το πώς λειτουργεί το κράτος ; αν είναι τεράστιο και μη παραγωγικό, πού ξοδεύει και γιατί.
Απλοϊκά μηνύματα γυρεύαμε πάντα, αποφεύγαμε να μπλέξουμε με τη συλλογική ευθύνη που εξ ορισμού γεννά μια δημοκρατία ( οι πολιτικοί φταίνε, να μην πληρώσουμε το χρέος, να μην αλλάξει τίποτα, να γίνουν μαγικά όλα όπως παλιά και να μην πληρώνει κανένας φόρους).Έτσι ξέραμε να εκφράζουμε αντιθέσεις και όχι πολιτικές θέσεις ,ενστάσεις που ποτέ δεν τις ακολουθούσαν ρεαλιστικές αντιπροτάσεις και φυσικά δε συνιστούσαν πολιτικό λόγο.
Να μας χαϊδεύουν τα αυτιά ζητούσαμε πάντα, θέλαμε να ακούσουμε ότι δεν φταίμε ,ότι υπάρχουν κάποιοι κακοί εκεί έξω που μας στερούν το μέλλον και ότι φταίνε αυτοί για ότι κακό μας συμβαίνει. Τα τελευταία σαράντα χρόνια οι εκλογές δεν ήταν καν πολιτικές, ήταν απλά συνδιαλλαγή. Τα κόμματα δεν εξέφραζαν πολιτικά τον λαό που τα ψήφιζε, απλά εξαγόραζαν την ψήφο του με ανταλλάγματα ,ενίοτε και με ψέματα (σας θυμίζει κάτι;) ,ο κόσμος ήταν ο πελάτης τους και ο πιο πετυχημένος λαϊκιστής γινόταν ο εκφραστής του(για παράδειγμα οι προηγούμενες εκλογές).
Τελικά καταλήξαμε στο κύμα οργής ενός «αγνού» λαού, που είναι θύμα των άλλων, που δε φταίει σε τίποτα που μπορεί να αυτοαθωώνεται και να περνάει τις μέρες του βρίζοντας όσους τον κυβέρνησαν(όλοι δικά του δημιουργήματα, με την ψήφο του, τα τελευταία 40 χρόνια) αντί να οδηγηθεί στην αυτογνωσία και την αυτοκριτική.
Η κρίση δεν είναι συνομωσία των ξένων ,είναι κοινωνική αποτυχία, και είναι δικιά μας. Εμείς αποτύχαμε. Εμείς φταίμε. Φυσικά και φταίνε και αυτοί, μπορεί να φταίνε και περισσότερο, αλλά εμείς τους ψηφίσαμε με τον τρόπο που ψηφίζαμε. Καιρός να το καταλάβουμε για να αλλάξουμε τον τρόπο και να μην μείνουμε παγιδευμένοι σε έναν αέναο κύκλο στον οποίο τα πάντα επαναλαμβάνονται σχεδόν πανομοιότυπα από οργή ,εκδίκηση ή άρνηση. Ας καταλάβουμε την αξία της αλήθειας, ας την απαιτήσουμε, ας κάνουμε μόνο “συμφωνίες αλήθειας” και ας αναλάβουμε την ευθύνη μας. Ας διαλύσουμε τον κύκλο με την υπεύθυνη δικιά μας επιλογή για το κοινό καλό, αφήνοντας το παρελθόν να το κρίνει η ιστορία. Την επόμενη φορά κ Γιάννη εύχομαι να πιούμε τον καφέ “έξω από τον κύκλο”……και κερνάω εγώ.
Λία Ρογγανάκη
ΓΕΝΙΚΟΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ
Επιμελήτρια ΚΥ Μουζακίου
Περ.Ιατρείο Μητρόπολης
