Εξ όσων διαπιστώνουμε, η μεγαλύτερη έγνοια του Πρωθυπουργού αυτήν την κρίσιμη στιγμή είναι η στήριξη του κόμματός του στο πρόσωπο και στις επιλογές του. Τις τελευταίες μέρες δεν ασχολούμαστε με το πώς ψηφίστηκε από την Βουλή η κρίσιμη για τη χώρα συμφωνία, ή για το πώς ακριβώς θα εφαρμοστεί, αλλά με το αν, πώς και κατά πόσο υπερψήφισαν οι βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού. Σήμερα αντικείμενο συζήτησης δεν είναι η ευρεία πλειοψηφία των 229 πραγματιστών βουλευτών, οι οποίοι στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και ψήφησαν υπέρ της νέας συμφωνίας, αλλά οι ιδεοληπτικές διαρροές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Όπως και θα γίνεται, απ’ ό,τι φαίνεται, και με τα υπόλοιπα επερχόμενα επείγοντα νομοσχέδια…
Το θλιβερότερο, όμως, είναι, πως στο πλαίσιο της προσπάθειας να τηρηθούν οι ισορροπίες των εσωκομματικών συνιστωσών και τάσεων του κυβερνώντος κόμματος, ο Πρωθυπουργός εκτίθεται σχεδόν καθημερινά με τις δημόσιες τοποθετήσεις του, σε καθεμιά από τις οποίες βλέπουμε έναν διαφορετικό Αλέξη Τσίπρα. Στο Ευρωκοινοβούλιο, μαχητής για την ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την συμμετοχή της Ελλάδας. Στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, αντίθετα, λάβρος ενάντια στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, που θέτουν εκβιαστικά διλήμματα και δεν σέβονται τις δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά και δύσθυμος εφαρμοστής ενός τρίτου, βαρύτερου από τα προηγούμενα —μα αναγκαίου— μνημονίου, που αναγκαστικά υπηρετεί την μόνη «βιώσιμη» εναλλακτική. Και λίγο μετά, σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ ή ακόμα ακόμα στην τελευταία, κρίσιμη ομιλία του στην Βουλή νέο προσωπείο. Αυτό του όψιμου υπερασπιστή των «συμφωνιών» με τους δανειστές. Ενός «αριστερού, αναδιανεμητικού και δικαιότερου», όμως, αυτή την φορά Μνημονίου, το οποίο αφού εξυπηρετεί τις προτεραιότητες της «πρώτης» Αριστερής Κυβέρνησης και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πρέπει να ψηφιστεί «με έναν νόμο κι ένα άρθρο» και να στηριχτεί από όλους.
Όλα αυτά γίνονται με επίκεντρο το κόμμα και τις διεργασίες του. Το κόμμα, η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του οποίου τάχθηκε κατά της συμφωνίας την Τετάρτη 15/7. Το κόμμα, όπου τρία από τα σημαντικότερα στελέχη του και το 1/3 των βουλευτών του έχουν πάρει άλλη ρότα. Το στέλεχος που επελέγη για πρώτος ΥΠΟΙΚ (Γιάννης Βαρουφάκης), το στέλεχος που προτάθηκε για το τρίτο πολιτειακό αξίωμα της χώρας, την προεδρία της Βουλής (Ζωή Κωνσταντοπούλου) και το στέλεχος που ηγείται της μεγαλύτερης τάσης μέσα στο κόμμα μετά τους «προεδρικούς» (Παναγιώτης Λαφαζάνης). Και μαζί με αυτούς οι Βουλευτές της δραχμής.
Σε μια τέτοια κομματική σκοτοδίνη κλήθηκε η Βουλή να ψηφίσει μια αναγκαία για τη χώρα νέα συμφωνία. Βέβαια, τα κυβερνώντα κόμματα ΣΥ.ΡΙΖ.Α. / ΑΝ.ΕΛ. μπορούν να μένουν ήσυχα, διότι ακόμα κι αν δεν ψηφίζουν τα νομοσχέδια της Βουλής, που η κυβέρνησή τους καταθέτει, πάλι θα τα ψηφίζουμε λόγω ευθύνης εμείς, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, που τόσο λοιδορηθήκαμε ως «προδότες» και «εραστές των μνημονίων». Και έτσι θα μπορεί ο κ. Λαφαζάνης να δηλώνει εκ του ασφαλούς, πως στηρίζει την κυβέρνηση αλλά καταψηφίζει τους νόμους της, ενώ ο κ. Καμμένος να εγκαινιάζει έναν νέο τρόπο πολιτικής λογικής, σύμφωνα με την οποία δύναται να καταγγέλλει με όλη τη δύναμη της φωνής του τα μνημονιακά μέτρα ενός «πραξικοπήματος», ώστε να μπορει να τα ψηφίζει ακολούθως.
Είναι σε αυτήν την ισορροπία του τρόμου που καλείται να βαδίσει η χώρα. Μια ισορροπία, όπου δίνεται πιο μεγάλο βάρος στα εσωτερικά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παρά στα κρίσιμα διακυβεύματα του κράτους. Είμαστε ακόμα στη φουρτούνα: έχουμε καιρό μέχρι την σταθερότητα, ενώ όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά…
