Σε όλες τις ώριμες κοινοβουλευτικές δυτικές δημοκρατίες, η μακροβιότητα και η σταθερότητα τουπολιτικούσυστήματος, πατά σε δύο πόδια: την αντιπροσωπευτικότητα και την κυβερνησιμότητα. Από την μία, δηλαδή, την ικανότητα του εκλογικού συστήματος να αναδεικνύει τους Εκπροσώπους του Λαού στην Εθνική Αντιπροσωπεία με σεβασμό στην ισότητα της ψήφου, και από την άλλη να εξασφαλίζει την δυνατότητα του να συγκροτεί πλειοψηφικές κυβερνήσεις, είτε αυτοδύναμες, είτε «πολιτικά» ισχυρήςσυνεργασίας.
Στα ζητήματα της αντιπροσώπευσης, προφανώς, όλες οι πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται στην ίδια όχθη του ποταμού, αναζητώντας την ευρύτερη δυνατή εκπροσώπηση όλων των κοινωνικών, ή παραγωγικών ομάδων της ελληνικής περιφέρειας. Αντίθετα, όμως, δεν βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά, στον βαθμό που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αγνοεί επιδεικτικά το ώριμο αίτημα των Ελλήνων της Διασποράς, που έθεσε επίσημα η Νέα Δημοκρατία με την πρόταση για την δυνατότηταψήφου στους Έλληνες της Διασποράς.Και φυσικά δεν μπορούμενασταθούμεστην ίδια πλευρά του ποταμού, όταν ο κ. Τσίπρας, άκαιρα και αιφνιδιαστικά, έφερε στη Βουλή το σχέδιο νόμου για την απλή αναλογική. Ένα σχέδιο νόμου, που υπονομεύει το κορυφαίο ζητούμενο ενός εκλογικούσυστήματοςγια την σταθερότητα της πολιτικής και οικονομικήςζωής της χώρας. Αυτό της κυβερνησιμότητας.
Εδώ λοιπόν, έτσι όπως διαμορφώνεται τελικά η πραγματικότητα, δεν εξασφαλίζεται η δυνατότητα σχηματισμού ισχυρών πλειοψηφιών, ικανών να στηρίξουν μακρόβιες και σταθερές κυβερνήσεις. Αντίθετα, η απλή αναλογική που επεξεργάστηκε η συγκυβέρνηση οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε δύο τινά: είτε στην ακυβερνησία, όπως διδάσκει το πρόσφατο παράδειγμα των Ισπανικών εκλογών, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ήδη πληγωμένη ελληνική οικονομία, είτε σε μια διαρκή ρευστότητα της πολιτικής ζωής, όπου τα κόμματα τα οποία θα καταφέρνουν να σχηματίζουν ασταθείς πλειοψηφίες, θα νέμονται την εξουσία με ιδιοτελείς και μικροκομματικούς όρους, χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές συγκλίσεις.Όπως άλλωστε μας έχειδιδάξει η ιστορία, που κάποιοισκόπιμαξεχνούν. Γιατί η απλήαναλογική έχει εφαρμοστείμεταπολεμικά στην χώρα και απέτυχε. Όπως θα αποτύχειξανά, όταν καλούνται να την υπηρετήσουν«αντιστασιακοί» πολιτικοί, των οποίων τα υπουργικάγραφείακοσμούνται με πορτρέτα του Βελουχιώτη. Όταν καλούνται να την υπηρετήσουνπολιτικοί, που βλέπουν την εξουσία ως ευκαιρίαλαφυραγώγησης του κράτους, ιδεολογικής επιβολής, πολιτικής συνδιαλλαγής ή προσωπικήςπροβολής.
Με τον εκλογικό νόμο Κουρουμπλή, η δημοκρατία μας ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σκοινί. Τελικά, όχι μόνο γιατί αποπολιτικοποιεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά κυρίως γιατί εκθρέφει το τέρας της αβεβαιότητας και της ακυβερνησίας. Μια κατάσταση, που απλώς θα μεταλλάξει, αυτό που η συγκυβέρνησηξορκίζει. Τον δικομματισμό της μεταπολίτευσης. Θα τον μεταλλάξει, όμως, σε ένα διχαστικόδιπολισμό του «εμείς και οι άλλοι». Ένανδιπολισμό, που με ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ καλλιεργείταιτα τελευταίαχρόνια με συνθήματα του τύπου «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», πέρα και πάνω από ιδεολογίεςήπολιτικέςθέσεις. Έναν διπολισμό, που θα συντηρείταιευκαιριακά και θα αποτελείπροϊόνεκλογικής και κυβερνητικήςσυνδιαλλαγής. Σε έναν «νέο δικομματισμό», που τελικά θα υπονομεύσει ακόμα περισσότερο την αρχή της ίσης αντιπροσώπευσης, που υποκριτικά υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όποιος αντιλαμβάνεται αυτόν τον συλλογισμό, κατανοεί, πως η καταψήφιση του νομοσχεδίου του κ. Τσίπρα δεν εκπορεύεται από οξύ αντιπολιτευτικό οίστρο. Είναι, αντίθετα μια πράξη ευθύνης απέναντι στον Τόπο. Μια πράξη ευθύνης, που προτάσσει την πολιτική σταθερότητα ως αναγκαία συνθήκη επαναφοράς της οικονομίας μας σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας. Ξεκάθαρα λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία, όχι μόνο θα αγνοήσει τα τερτίπια του κ. Τσίπρα για τον εκλογικό νόμο, όχι μόνο θα καταψηφίσει το πολιτικό τερατούργημα που δημιουργεί, αλλά θα το καταργήσει στην επομένη Βουλή, με την επόμενη κοινωνική πλειοψηφία που συσπειρώνει η ωριμότητα της ηγεσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.
*του Κώστα Τσιάρα, βουλευτή Καρδίτσας, Γεν. Γραμματέα της Κ.Ο της Νέας Δημοκρατίας
