Η μπανάνα είναι ένα φρούτο που από την πρώτη στιγμή που ήρθε σε επαφή με τον δυτικό κόσμο τον μάγεψε. Οι αποικιοκράτες μη αρκούμενοι στις ποσότητες που πρόσφερε η φύση θέλησαν -αφού απομόνωσαν την καλύτερη ποικιλία- να προχωρήσουν σε εκτεταμένες καλλιέργειες. Φυσικά δεν μπορούσαν να μεταφέρουν μια τόσο ιδιαίτερη και απαιτητική σε ποιότητα εδάφους και κλιματολογικές συνθήκες καλλιέργεια σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου παρά μόνο σε όσα μπορούσε να ευδοκιμήσει. Τα μόνα εδάφη που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ήταν εδάφη της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής και κάπου εδώ ξεκινά μια «ωραία» ιστορία. Για να αποκτήσουν με κάθε τρόπο όσο το δυνατόν περισσότερες εκτάσεις -εκχερσώνοντας δάση, διώχνοντας αγρότες και κτηνοτρόφους από τα χωράφια τους και μετατρέποντάς τους ταυτόχρονα σε φτηνά εργατικά χέρια των μονοκαλλιεργειών τους- είτε δωροδοκούσαν διεφθαρμένες κυβερνήσεις ή ανατρέπανε μη συνεργάσιμες εγκαθιστώντας στη θέση τους πειθήνια όργανά τους. Οι «δημοκρατίες» που φτιάχτηκαν με τον τρόπο αυτό απέκτησαν έτσι το χαρακτηρισμό «δημοκρατία της μπανάνας» ή κατά το απλούστερο και συνηθέστερο… μπανανία. Τώρα γιατί το γράφω αυτό; Διότι για ένα περίεργο(;) λόγο τριγυρνά στο μυαλό μου από την ώρα που διάβασα το περισπούδαστο σχέδιο Γερμανικής εταιρίας για εκχώρηση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της χώρας σε ιδιώτες με σκοπό την αποπληρωμή μέρους του δημόσιου χρέους. Ένα σχέδιο μάλιστα που, ωσάν να ανακαλύπτει την οικονομική Αμερική ή να λύνει κάποιο «μαγικό» θεώρημα, έχει τον ελληνικό τίτλο Eureca-δηλαδή εύρηκα. Αποτιμώντας το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε 125 δις περίπου- μόνο τόσο αξίζει η ιστορική Ελλαδίτσα μας, η κοιτίδα του Δυτικού πολιτισμού και μήτρα της Ευρώπης;- θεωρούν ότι το ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ θα πέσει στο 70% περίπου και με την επακόλουθη αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και τη μείωση των επιτοκίων θα μπορέσει η Ελλάδα να ορθοποδήσει. Σε τι περιβάλλον όμως ρωτώ εγώ ο αφελής; Σε μια επικράτεια που δε θα μας ανήκει τίποτα; Ξένοι στον ίδιο μας τον τόπο; Ένα απλό ερώτημα. Στη δημόσια περιουσία περιλαμβάνονται εκτός των άλλων κτιριακές δομές όπως σχολεία και νοσοκομεία. Θα εκχωρηθούν και αυτά; Αν ναι τότε αυτόματα με την εκχώρησή τους σε ιδιώτες μετατρέπονται σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Άρα με τις διαμορφωθείσες συνθήκες στα εργασιακά δηλαδή την επικράτηση των επιχειρησιακών-και στο μέλλον και των ατομικών-συμβάσεων έναντι των κλαδικών θα μπορεί ο κάθε επιχειρηματίας να «παζαρεύει» με το προσωπικό για τους μισθούς και ίσως να επιλέγει την, ιδανική για τα συμφέροντά του, λύση της φτηνής εργασίας που προσφέρεται από την αλλοδαπή-Βουλγαρία, Πακιστάν, κλπ. Φυσικά η πρόσβαση στις υπηρεσίες, ότι επιπέδου και αν είναι αυτές, θα είναι επ αμοιβή -όχι πως τώρα υπάρχει δωρεάν παιδεία ή υγεία αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία και τέλος πάντων παρά τα όποια προβλήματα υπάρχει ένας κοινωνικός δημόσιος χαρακτήρας. Παύει επομένως να υπάρχει εθνικό σύστημα παιδείας ή εθνικό σύστημα υγείας; Ποια θα είναι η κοινωνική πρόνοια για τον Έλληνα πολίτη; Τα ίδια ερωτήματα βέβαια αφορούν και ένα σωρό άλλα μείζονος εθνικής σημασίας «οικόπεδα» όπως π.χ. στρατόπεδα, ναύσταθμους, αεροδρόμια. Ποιος θα ορίσει τι και πως θα εκχωρηθεί; Υπάρχει περίπτωση στο μέλλον ο Ελληνικός στρατός να…νοικιάζει στρατόπεδα, αεροδρόμια και ναυτικές βάσεις; Πάντως η ιστορία με τις μπανανίες δεν τελειώνει εκεί. Όπως γνωρίζουν όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και επιδερμικά με οποιαδήποτε μορφή καλλιέργειας η μονοκαλλιέργεια αποβαίνει μοιραία τόσο για το καλλιεργούμενο είδος όσο και για τα εδάφη. Έτσι αφού έχουν σβήσει -λόγω ασθενειών- όλες σχεδόν οι ποικιλίες μπανάνας που υπήρχαν στον πλανήτη, πλησιάζουμε στην εποχή που η μπανάνα απλά θα πάψει να υφίσταται ως είδος και θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση για όσους τη δοκίμασαν και ακόμη ένας…δεινόσαυρος για τα σχολικά εγχειρίδια. Οι δε απέραντες εκτάσεις που χρησιμοποιήθηκαν για τις καλλιέργειες είναι πρακτικά άχρηστες για πολλά χρόνια. Οι εταιρίες τώρα φυσικά εγκαταλείπουν τις άγρια βιασμένες περιοχές και τους κατοίκους στην κακή μοίρα τους, αδιαφορώντας παγερά για το γεγονός ότι οι παραγωγικές και άρα αναπτυξιακές δυνατότητές τους είναι ανύπαρκτες. Οι ακρίδες εξάλλου ποτέ δεν κάθονται σε μια περιοχή που έχουν κατασπαράξει. Περνάνε, τρώνε, φεύγουν. Έτσι ήταν πάντα. Αν θα γίνει και εδώ κάτι τέτοιο; Εγώ με το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορώ να απαντήσω. Τις όποιες απαντήσεις κατέχουν αυτοί που σχεδιάζουν και συζητούν φαραωνικά σχέδια σωτηρίας….
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
