Φταίει ο νυν ή μόνο ο προηγούμενος. Μήπως μες στο κάδρο μπαίνει και ο…ηγούμενος; Πολλές και ατέρμονες οι συζητήσεις. Σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, καφενεία και σπίτια, σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φόρουμ επικοινωνίας η Λίστα Λαγκάρντ, μοιάζει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον όλων μας. Αδίκως; Όχι. Η υπόθεση είναι πολύ μεγάλη για να τεθεί στο περιθώριο μα συνάμα πολύ μικρή για να αποτελεί το νούμερο ένα θέμα συζήτησης και να αποπροσανατολίζει από άλλα, αν όχι σημαντικότερα σίγουρα πάντως εξίσου σημαντικά, ζητήματα της καθημερινότητάς μας. Ναι δεν είναι μικρό θέμα πως ένας υπουργός οικονομικών έσβησε 3 ξαδέρφια του από μια λίστα πιθανών φοροκλεφτών-μη δε και οικονομικών εγκληματιών-την ώρα που έβαζε το μαχαίρι βαθιά στο λαιμό και το χέρι βαθιά στην τσέπη ενός ολόκληρου λαού. Δεν είναι μικρό πως ο επόμενος την είχε «ξεχασμένη» στα συρτάρια του την ώρα που συνέχιζε το καταστροφικό έργο του προηγούμενου και ταυτόχρονα περνούσε δυο εκλογικές αναμετρήσεις στο απυρόβλητο ουσιαστικά-συχνά δε πριμοδοτούμενος-από ανθρώπους και Μέσα που εμφανίζονται στη συγκεκριμένη λίστα. Ούτε είναι λίγο το ότι 3 πρωθυπουργοί κάνανε όλο αυτό τον καιρό τα στραβά μάτια μπρος στην «αφηρημάδα» των κορυφαίων υπουργών τους.
Σταθείτε όμως ένα λεπτό μονάχα και σκεφτείτε κάτι. Πως η λίστα Λαγκάρντ δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ακόμη απτή απόδειξη της διαπλοκής και της αλληλοκάλυψης πολιτικών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών τζακιών. Δεν είναι μεγαλύτερη ως σκάνδαλο από το χρηματιστήριο, τα δημόσια έργα, τους Ολυμπιακούς αγώνες, τις «τροπολογίες» και τις «εξαιρέσεις» των ασφαλιστικών και φορολογικών νομοσχεδίων, τις προμήθειες του δημοσίου, τα υποβρύχια. Δεν είναι μεγαλύτερη ούτε διαφορετική από όλα αυτά που εδώ και δεκαετίες χαρακτηρίζουν τη δημόσια ζωή και έχουν συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα και συγκεκριμένες διευθύνσεις και τα οποία οδήγησαν τη χώρα και τους πολλούς στη χρεοκοπία και όλους αυτούς στην προσωπική και επαγγελματική ευημερία. Σοκάρει τώρα περισσότερο διότι τώρα δεν υπάρχουν τα ξεροκόμματα-«αντίδωρα» που τόσα χρόνια εξαγόραζαν τη σιωπή και την ανοχή μας. Συζητιέται περισσότερο, ακόμη και από αυτούς που λογικά έχουν απόλυτο συμφέρον να την αποκρύψουν, διότι πλέον και για αυτούς αρχίζει να υπάρχει ο προσωπικός φόβος, η προσωπική ανασφάλεια, η σκέψη πως αν γίνω αρεστός σ’ αυτόν που με ταΐζει θα γίνω στόχος αυτού που πεινάει. Υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα εξίσου μεγάλα που μοιάζουν απλώς να περνάνε από μπροστά μας και ως ειδήσεις και ως μέτρα. Ένα νέο φορολογικό για παράδειγμα μπαίνει στη ζωή μας και η μεγάλη του «μεταρρύθμιση» είναι πως πριμοδοτεί την σπατάλη και τιμωρεί όχι μόνο την αποταμίευση-για όσους δε θυμούνται είναι αυτό που βάζεις λεφτά στην άκρη- αλλά και την ένδεια. Αν δεν ξοδεύεις πληρώνεις φόρο. Αν δεν σου περισσεύουν να ξοδέψεις επειδή πληρώνεις πολλούς φόρους δεν μας νοιάζει. Πάλι πληρώνεις φόρο. Αν δεν βρεις καταστήματα παρά μόνο βιτρίνες με κολλημένα ενοικιαστήρια-και αυτά κιτρινισμένα από τον πολυκαιρισμό-για να ξοδέψεις επίσης δε μας νοιάζει. Και πάλι θα πληρώσεις φόρο. Στη ζωή μας μπαίνει επίσης-μάλλον μπήκε και κατσικώθηκε-το γκρίζο νέφος της αιθάλης. Αυτό που γεννήθηκε από την ανάγκη όλων μας να ζεσταθούμε χωρίς να καούμε. Αυτό που αποτελεί αποκύημα της «εμπνευσμένης» κίνησης κάποιων…κούτσουρων-που δεν ανάβουν με τίποτα όμως!-να πατάξουν το λαθρεμπόριο καυσίμων εξισώνοντας τις τιμές των πετρελαίων θέρμανσης-κίνησης προς τα πάνω με συνέπεια τα έσοδα να…πέσουν στο ¼ και οι πόλεις να μετατραπούν σε θαλάμους αερίων. Τα ίδια, αφλεγή, κούτσουρα σκέφτονται να αντιμετωπίσουν την περιβαλλοντική, κοινωνική και ίσως ανθρωπιστική κρίση…αυξάνοντας τη φορολογία στα κούτσουρα. (Όχι σε αυτά που δεν καίγονται. Αυτά είναι τα μόνα που διατηρούν αφορολόγητα όρια. Στα άλλα. Τα κανονικά.)
Και ενώ όλα αυτά γίνονται, εκδότες-εργολάβοι-καναλάρχες-χρυσωρύχοι- διαχειριστές απορριμμάτων-γονείς βουλευτών μαζί με τους υπαλλήλους τους στα Μέσα «ενημέρωσης» και τους πολιτικούς τους φίλους και συνεταίρους-συνοδοιπόρους προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενώ «…δεν αποτελεί έγκλημα η διατήρηση λογαριασμών στο εξωτερικό…» (όντως εδώ που τα λέμε) αποτελεί έγκλημα η διατήρηση…μπιτονιών βενζίνης στα σπίτια. Έτσι ενώ, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά τους, είναι άδικο να χαρακτηρίζονται συλλήβδην και άκριτα ως φοροφυγάδες ή απατεώνες οι πρώτοι είναι εύκολο να χαρακτηρίζονται τρομοκράτες οι δεύτεροι.(Που με βάση την αξία της βενζίνης μάλλον ως πολυτελώς διαβιούντες ή ως συλλέκτες θα έπρεπε να χαρακτηριστούν). Και είναι και άλλα, πολλά και καθημερινά που έχουν βασικούς πρωταγωνιστές όλους εμάς και την πρακτική αδυναμία μας να τα διαχειριστούμε, να τα αντιμετωπίσουμε. Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Μακάρι να βγω λάθος αλλά θεωρώ πως η λίστα Λαγκάρντ θα μονοπωλήσει για κάποιο καιρό ακόμη το ενδιαφέρον αλλά ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν θα έχει. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, αυτός που θα φορτωθεί πάνω του όλες τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος έχει βρεθεί-και η βλακώδης αλαζονεία του, του φορτώνει ακόμη περισσότερες-αλλά όσοι φιγουράρουν εκεί θα βγούνε αλώβητοι. Ήδη είχανε αρκετό χρόνο και προφανώς έγκαιρη…ειδοποίηση ώστε να οργανώσουν τις κινήσεις τους. Ούτε ένοχοι θα υπάρξουν, ούτε φυσικά τιμωρίες και απόδοση χρημάτων στα δημόσια ταμεία. Πιθανόν να υπάρξουν και αντεπιθέσεις με αγωγές για…προσβολή προσωπικότητας!!
Έτσι τη νύφη πάλι εμείς θα την πληρώσουμε. Διότι ασχολούμαστε με λίστες και αφήνουμε ελεύθερους τους ληστές να κάνουν τις δουλειές τους. Η αδικία και η ατιμωρησία όμως είναι γονείς της βίας. Και όσο και αν μου είναι εκ πεποιθήσεως αδύνατο να επιχαίρω για τη χρήση τυφλής βίας, δεν μπορώ να παραβλέψω κάτι που η ίδια η ιστορία έχει διδάξει πολλές φορές στο παρελθόν. Πως ενίοτε το μόνο σχοινί για να τραβήξει μια κοινωνία έξω από το βούρκο και το τέλμα, είναι αυτό για τις κρεμάλες. Όσο αυτοί που πρέπει αργούν ή δε θέλουν να το καταλάβουν τόσο γρηγορότερα την ωθούν προς τα κει.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
