Δεν είμαι η γενιά του Πολυτεχνείου. Είμαι η γενιά που γεννήθηκε μέσα στην επταετία της «εθνοσωτηρίου»-ή λίγο πιο πριν, λίγο πιο μετά. Είμαι η γενιά που δεν μόρφωσε ίδια αντίληψη αυτής της περιόδου, ούτε αυτής ούτε και του εθνικού διχασμού του οποίου αποτέλεσε φυσικό επακόλουθο. Είμαι η γενιά που ο μόνος «διχασμός» που κατάλαβε ήταν αυτός σε μπλε και πράσινους-με κάτι λίγο από κόκκινο και ροζ-δίχως να μπορώ να κατανοήσω-τουλάχιστον όχι μέχρι να μεγαλώσω-που είχε τις ρίζες του. Είμαι η γενιά που γεννήθηκε όταν το Πολυτεχνείο γινόταν το σύμβολο της αντίστασης στο φασισμό και την απολυταρχία. Είμαι η γενιά που γεύτηκε τα οφέλη μιας Δημοκρατίας που αποκαταστάθηκε και εδραιώθηκε μετά από τέτοιους αγώνες, στη σύλληψή τους τόσο αγνά ηρωικούς που φάνταζαν σχεδόν ουτοπικοί.. Δεν φώναξα για ελευθερία, δεν πρόταξα τα στήθη μου στις οπλισμένες κάνες, δεν στήθηκα ανθρώπινο οδόφραγμα μπροστά σε ερπύστριες. Όχι. Δεν είμαι η γενιά του Πολυτεχνείου. Και έχω άδικα λοιδορηθεί γι’ αυτό απ ‘τη γενιά που φόρεσε παράσημο στο πέτο της αυτόν ακριβώς τον τίτλο! Είμαι η γενιά που μεγάλωσε με την ενοχή ότι απολαμβάνει τα αποτελέσματα ενός αγώνα στον οποίο δεν μετείχε. Είμαι η γενιά που κατηγορήθηκε πως όλα τα βρήκε εύκολα και έτοιμα, πως σπαταλά αλόγιστα το κεφάλαιο που οι προηγούμενες με κόπο συγκέντρωσαν. Είμαι όμως και η γενιά που πληρώνει την αμετροέπεια, την ασυδοσία και την ατιμωρησία της ανομίας που εμπέδωσε στην Ελληνική κοινωνία, αυτή η γενιά που εδραίωσε και διαχειρίστηκε το μεταπολιτευτικό σκηνικό. Είμαι η γενιά που βλέπει τα πιο παραγωγικά της χρόνια να γίνονται στάχτη εξαιτίας των καταστροφικών επιλογών μιας άλλης που έσπρωξε με τις επιλογές της τη χώρα στη χειρότερη δίνη της σύγχρονης ιστορίας της, μια δίνη τόσο ισχυρή που φαντάζει αδύνατο να της ξεφύγει. Πέφτω όμως στην παγίδα τους. Ισοπεδώνω, αναθεματίζω και αποδίδω συλλήβδην ευθύνες. Δεν είναι όλη η γενιά του Πολυτεχνείου υπεύθυνη για την κατάντια μας. Είναι οι «λαμπρότεροι», οι πλέον «επιφανείς» των εκπροσώπων της. Αυτοί που έθεσαν εαυτόν μπροστάρηδες σε έναν αγώνα που δεν αναζητούσε τέτοιους. Αυτοί που τόνισαν υπέρ το δέον το Εγώ τους, βροντοφωνάζοντας σε κάθε ευκαιρία το «ήμουν και ’γω εκεί»-ακόμη και αν το εκεί ήταν τα καφέ και τα μπιστρό μιας Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας όπου ζούσαν «αυτοεξόριστοι». Αυτοί που ξόφλησαν τα γραμμάτια του αγώνα ή του «αγώνα» τους με βουλευτικές έδρες και υπουργικούς θώκους. Αυτοί που πέρασαν από τα θρανία και τα έδρανα των Πανεπιστημιακών αιθουσών στους ακριβούς μπουφέδες των δεξιώσεων και των «φιλανθρωπικών» γκαλά , που έθαψαν τα ζιβάγκο και τα αμπέχονα σε τόνους ναφθαλίνης και φόρεσαν τα καλοραμμένα κοστούμια και τα ταγεράκια των ακριβότερων οίκων μόδας. Αυτοί που εν τέλει τον τρόπο ζωής τον κάνανε life style. Μαζί τους και όσοι τους βοήθησαν να εξαργυρώσουν τους «αγώνες» τους, αυτοί που δημιούργησαν τις θλιβερές λίστες των «αιτούμενων», οι συνωστιζόμενοι στους προθαλάμους των βουλευτικών γραφείων γνωστών και ως γραφείων εξυπηρετήσεων-διεκπεραιώσεων. Όλοι αυτοί συνεχίζουν ,ακόμη και τώρα και ειδικά αυτές τις μέρες, ανερυθρίαστα να αμαυρώνουν με λόγια και πράξεις αυτό που αποτέλεσε την τελευταία αγνή και καθαρή μορφή αγώνα σε τούτον δω τον τόπο. Οι Ανδρουλάκηδες, οι Μπίστηδες, οι Δαμανάκες, όλοι αυτοί οι πιστοί συνοδοιπόροι των κατά καιρούς «αναμορφωτών» και «εκσυγχρονιστών» εξακολουθούν να θεωρούν εαυτούς τη γενιά του Πολυτεχνείου και να μιλούν εξ ονόματός της. Ε, λοιπόν δεν είμαι η γενιά του Πολυτεχνείου. Και πια δεν ντρέπομαι γι ‘αυτό! Δεν είμαι η γενιά του Πολυτεχνείου γι ’αυτό και το τιμώ.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
