Στο πρώτο πλάνο των ειδήσεων, οι εξελίξεις στην οικονομία. Όμως, στο δεύτερο πλάνο μπορεί να κρύβονται οι πιο καταστροφικές πολιτικές αλλαγές…
Ακριβώς αυτό συμβαίνει με την περίπτωση της Παιδείας και του υπουργού κ. Αριστείδη Μπαλτά. Γίνεται πράξη η πιο σκληροπυρηνική, βίαιη οπισθοδρόμηση που μπορεί να φανταστεί κανείς. Χωρίς υπερβολή, ό,τι καλό και θετικό έγινε στην μόνιμα ταλαιπωρημένη Παιδεία τα τελευταία χρόνια, αναιρείται και ακυρώνεται με ένα ιδεοληπτικό νομοσχέδιο, που απηχεί τις αντιλήψεις του Υπουργείου Παιδείας για την προς τα κάτω εξίσωση της παιδείας και την προώθηση πάσης φύσεως σωματειακών, συνδικαλιστικών και κομματικών συμφερόντων.
Δεν γνωρίζω κατά πόσο ο πολίτης έχει άμεση εποπτεία του πλήθους και της σημασίας των προτεινόμενων αλλαγών. Μιλάμε για «ποινικοποίηση» της αριστείας με την ουσιαστική κατάργηση των προτύπων δημόσιων σχολείων, τα οποία έδιναν τη δυνατότητα διακρίσεως και αριστείας στους κοινωνικά αδύνατους. Παράλληλα, μεθοδεύεται εμμέσως η κατάργηση και των ιδιωτικών σχολείων ή έστω η μεγάλη δυσχέρανση των συνθηκών λειτουργίας τους. Καταργούνται τα συμβούλια ιδρύματος, δηλαδή ένας από τους πιο σημαντικούς θεσμούς στην ανώτατη εκπαίδευση των τελευταίων ετών. Εισάγεται η κομματική λογική στα όργανα της σχολικής ιεραρχίας, ενώ έχουμε και την επανείσοδο των πολιτικών κομμάτων στη λειτουργία των πανεπιστημίων με τρόπους όπως η εκλογή συγκεκριμένων οργάνων από τις παρατάξεις, και λοιπά και λοιπά.
H αξιολόγηση στην εκπαίδευση πάει περίπατο. Τα αγγλόφωνα πανεπιστημιακά τμήματα που είχαν προγραμματιστεί, δεν θα ανοίξουν, αν και θα προσέλκυαν ξένους φοιτητές και θα πολλαπλασίαζαν την εξωστρέφεια του ελληνικού ακαδημαϊκού συστήματος. Τα περίφημα ECTS points, οι ελάχιστοι, δηλαδή διδακτικοί κανόνες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που από το 2.000 και μετά 47 ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, έχουν από κοινού συμφωνήσει με την Διακήρυξη της Μπολόνια, και καθιστούν εφικτή την κινητικότητα στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και την αμοιβαία αναγνώριση του περιεχομένου των πανεπιστημιακών σπουδών, καταργούνται για να αντικατασταθούν με κάποιες ιδιότροπες ελλαδικές «διδακτικές μονάδες». Η δυνατότητα των διαγραφών αιωνίων φοιτητών ακυρώνεται, με αποτέλεσμα τη βασιλική επιστροφή του καθεστώτος των αιώνιων φοιτητών, ενώ σύντομα —το δίχως άλλο— θα δούμε και την πανηγυρική επιστροφή του ασύλου, του ασύλου της ανομίας και του κωλύματος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Όλα αυτά δεν χρειάζονται ανάλυση, απλώς παρουσίαση. Παρουσίαση της μεγαλύτερης οπισθοδρόμησης στην παιδεία εδώ και δεκαετίες. Ας μη μείνουμε θεατές στην καταστροφή που συντελείται μπροστά μας —διότι ό,τι καταστραφεί, πολύ δύσκολα ξαναφτιάχνεται.
