Ζούμε πρωτοφανείς στιγμές. Όμως, παρά τις δραματικές στιγμές που βιώνουμε, είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι γνωρίζαμε πως θα συμβεί η καταστροφή αυτή. Όσα εκτυλίσσονται μπροστά μας δεν αποτελούν κάτι διαφορετικό από τη λογική συνέπεια της διάρρηξης της διαπραγμάτευσης, της διακοπής της ομαλής πορείας εφαρμογής και συνέχισης του προγράμματος, της διακοπής της ομαλής σχέσης με τους εταίρους.
Για την ακρίβεια, όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε αυτές τις ημέρες, από τις κλειστές τράπεζες και τους περιορισμούς στα ΑΤΜ μέχρι τις ουρές στα πρατήρια βενζίνης και τις επερχόμενες ελλείψεις στα φάρμακα, όλα αναφέρονταν λεπτομερώς στο τηλεοπτικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας με τις «εφημερίδες», για τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, για όσους το θυμούνται. Με αυτό φυσικά δεν θέλω να τονίσω τώρα, μέσα στις δύσκολες στιγμές, κάτι το οποίο όμως είναι πραγματικότητα: ότι κάποιοι τα λέγαμε, ότι είχαμε υπευθύνως προειδοποιήσει. Θέλω μόνο να πω πως χρειάζεται ψυχραιμία, διότι θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε. Είχαμε ενημερωθεί. Είχαμε προειδοποιηθεί.
Οι κίνδυνοι αυτοί όμως δεν προέρχονται από κάποια φυσική θεομηνία! Πρόκειται για μια συνειδητή απόφαση της κυβέρνησης. Η οποία με το δήθεν δημοψήφισμα, το οποίο βασίζεται σε ένα ερώτημα που δεν υπάρχει και βαφτίζει «άμεση δημοκρατία» την υφαρπαγή της συναίνεσης του λαού, πραγματοποιεί ένα πραγματικά πρωτοφανές πολιτικό έγκλημα. Με μια πορεία βασισμένη σε ψέματα, καταλήξαμε στο να θεωρείται απολύτως αποδεκτό το πλήρες μνημόνιο που πρότεινε στους εταίρους ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά απολύτως απαράδεκτες οι ελάχιστες διορθώσεις που του πρότειναν. Φυσικά, και το μνημόνιο της Αριστεράς αλλά και οι διορθώσεις των εταίρων ήταν σαφώς επώδυνες δέσμες μέτρων. Αυτό όμως δεν αντιβαίνει στο γεγονός πως οι διαφορές τους είναι πραγματικά μικρές!
Μολαταύτα, με αυτή την αφορμή η κυβέρνηση αποφάσισε να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Και να προκαλέσει ένα δημοψήφισμα για ένα ερώτημα που δεν υπάρχει! Καλείται δηλαδή ο πολίτης να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει μια συμφωνία, η οποία δεν βρίσκεται πλέον στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Διότι μόλις οι εταίροι έμαθαν για το ελληνικό σάλτο μορτάλε, την απέσυραν. Η πρόταση αυτή δεν υφίσταται πλέον, δεν μπορεί να υπογραφεί από την ελληνική κυβέρνηση, διότι απλώς δεν βρίσκεται στο τραπέζι. Και οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν «αμεσοδημοκρατικά» αν το… εγκρίνουν ή όχι! Η κυβέρνηση παραδίδει ιστορικών προδιαγραφών μαθήματα μαζικής εξαπάτησης.
Και όλα αυτά, ενώ οι χειρότεροί μας φόβοι έχουν αρχίσει να πραγμαοποιούνται. Κλειστές τράπεζες. Ουρές στα ΑΤΜ, που δίνουν ελάχιστα χρήματα. Ουρές στα πρατήρια βενζίνης, ήδη άδειασαν κάποια σούπερ-μάρκετ. Και είμαστε στις πρώτες-πρώτες ημέρες. Το ερώτημα που τίθεται είναι τί θα έχει συμβεί στη χώρα μέχρι το δημοψήφισμα, όχι μετά από αυτό…
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. «Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι αν επιχειρήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός να θέσει τέτοια διλλήματα, η πραγματική και όχι η υποθετική πτώχευση θα επισυμβεί πολύ πριν φτάσουμε στην κάλπη. Μόνο και μόνο με την πιθανότητα να τεθεί αυτό το δίλλημα και να πάρει απάντηση αρνητική. Άρα, αν είναι έτσι όπως τα λέτε, τότε πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη ζαριά όχι για τον πρωθυπουργό, αλλά για τη χώρα.» Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια. Είναι λόγια του Αλέξη Τσίπρα! Ήταν 31 Οκτωβρίου του 2011, όταν σε συνέντευξη του στον τηλεοπτικό σταθμό ALTER, είχε υποστηρίξει ότι το δημοψήφισμα σημαίνει χρεοκοπία, σχολιάζοντας την πρόθεση του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου να προβεί σε μια τέτοια διαδικασία.
Το κατά πόσον το συγκεκριμένο δημοψήφισμα είναι σύμφωνο με το Σύνταγμα αποτελεί επίσης ένα ερώτημα, όπως είπαν και έγκριτοι συνταγματολόγοι. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ένα. «Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την πραγματική λύση δημοκρατίας και διασφάλισης του Συντάγματος και της εθνικής μας κυριαρχίας και λαϊκής ανεξαρτησίας είναι η οργανωμένη προσφυγή στις κάλπες και μάλιστα με απλή αναλογική, ώστε να προκύψουν μετά κυβερνήσεις στη βάση προγραμμάτων και λέμε ότι η διέξοδος για τη χώρα είναι ένας νέος συνασπισμός εξουσίας». Δεν είναι η δική μου γνώμη. Δανείζομαι πάλι τη φωνή του Αλέξη Τσίπρα. Από την ίδια συνέντευξη. Τότε, στο ουδόλως μακρινό 2011…
Όλα αυτά είναι σκόρπιες ενδείξεις για το προφανές. Για την πολιτική εξαπάτηση που βιώνουμε. Και που φέρει, με ταχύτατους ρυθμούς, τους καρπούς της. Καρπούς καταστροφής, φτώχειας, χρεοκοπίας, απομόνωσης. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
