Τα νέα δεδομένα δίνουν καινούργιο νόημα στα περασμένα γεγονότα. Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου τέθηκε ένα συγκεκριμένο δίλημμα στον ελληνικό λαό, που αξίζει να το εξετάσουμε, από την οπτική της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους σήμερα κυβερνώντες, ο δρόμος που ακολουθούσε η κυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν η μόνη δυνατή επιλογή της χώρας. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, υπήρχε εναλλακτική. Ένας άλλος δρόμος ήταν εφικτός, φτάνει να διαπραγματευόμασταν αλλιώς.
Δυστυχώς, αυτή η προεκλογική υπόσχεση αποδεικνύεται πραγματική. Αλλά με τον λάθος τρόπο! Η εναλλακτική, που προτείνουν, ο άλλος δρόμος, δεν δείχνει να είναι η ομαλή διαχείριση της κρίσης, με διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση των υποχρεώσεων, που απορρέουν από τις διεθνείς συμφωνίες της χώρας. Υποχρεώσεις επώδυνων μέτρων και μεταρρυθμίσεων ή αυξημένων κρατικών εσόδων με νέα υφεσιακά μέτρα. Ο άλλος δρόμος που είναι εφικτός, είναι τελικά ο δρόμος της ρήξης, ο δρόμος της απομόνωσης, ο δρόμος της χρεοκοπίας. Οι τελευταίες ειδήσεις αποδεικνύουν ότι είναι πολύ εφικτός έως… υπερβολικά εφικτός. Η εναλλακτική υλοποιείται μέρα προς μέρα, είδηση προς είδηση.
Φυσικά, τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει, πως επιδιώκει την συμφωνία και την συνεννόηση χωρίς ρήξη. Όμως, η πραγματικότητα την διαψεύδει, και μάλιστα πλέον με έναν πολύ επικίνδυνο τρόπο. Πότε ακούσαμε άλλη φορά ότι διακόπτονται οι διαπραγματεύσεις; Ποιός σώφρων πολίτης μπορεί να πιστεύει ότι αυτό ενδέχεται να είναι για καλό, ότι δύναται να λειτουργήσει ως μια διαπραγματευτική κίνηση, ως ένας καλός τελικά ελιγμός; Δεν βλέπουμε, πως αυτά, που παλιά θέλαμε να θεωρούμε αδιανόητα ως ενδεχόμενα, όπως την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, πλέον συζητιούνται ξεκάθαρα σε ανώτατους κύκλους της Ευρώπης ή εκφράζονται ως επιθυμία από μέλη ευρωπαϊκών κυβερνήσεων; Πότε άλλοτε κατήγγειλε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τον Έλληνα Πρωθυπουργό με τη σφοδρότητα που καταγγέλλει σήμερα ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ τον Αλέξη Τσίπρα; Οι καταγγελίες είναι σαφείς. Καταγγελίες ψευδολογίας, εξαπάτησης, απατεωνιάς. «Λένε στους ψηφοφόρους πράγματα, που εγώ δεν έχω πει»! Κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό ότι διαστρεβλώνουν τις θέσεις του, σημειώνοντας ότι: «Η διαβούλευση εντός και εκτός Ελλάδας θα ήταν ευκολότερη, αν η ελληνική κυβέρνηση έλεγε ακριβώς τι πραγματικά πρότεινε η Κομισιόν και οι τρεις Θεσμοί». «Ρίχνω το φταίξιμο στην ελληνική κυβέρνηση που λέει στον λαό πράγματα αναντίστοιχα με αυτά που είπα στον Έλληνα Πρωθυπουργό».
Τί προμηνύουν αυτές οι πρωτοφανείς εξελίξεις;
Πάντως σίγουρα δεν προμηνύουν μια ομαλή συμφωνία στο άμεσο μέλλον. Προμηνύουν ρήξη, διάσταση, απομόνωση. Προμηνύουν την υλοποίηση του “άλλου δρόμου που είναι εφικτός”, την πραγματοποίηση της “εναλλακτικής”.
Φυσικά, υπήρχε ακόμη τον Ιανουάριο… εναλλακτική στην εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνέχιση του δρόμου των μεταρρυθμίσεων και η έξοδος από την κρίση. Όσα, όμως σήμερα, προβάλλουν, ως πιθανές εξελίξεις, ακόμα και η συμφωνία με τους όρους, που προτείνει η κυβέρνηση, λοιδορούνταν τότε από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σαν τρομοκρατία και τρομολαγνεία. Καταγγέλλονταν, ταυτόχρονα, ως παράδοση στις απαιτήσεις των δανειστών, που για μια ακόμα φορά θα επέβαλλαν «επονείδιστα» μετρά σε βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας. Ας είναι όμως. Το ζητούμενο αυτή την στιγμή δεν είναι να μοιράσουμε τα εύσημα του παρελθόντος. Αλλά να δούμε τί κάνουμε από εδώ και μπρος. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο ερώτημα…
