Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί – είναι ένα Ολόνιο. Μία Ιανόμορφη οντότητα η οποία κοιτάζοντας προς τα μέσα βλέπει τον εαυτό της σαν μία ανεξάρτητη ολότητα και κοιτάζοντας προς τα έξω σαν ένα εξαρτώμενο μέρος.
Άρθουρ Καίστλερ
Ο Ελληνικός λαός περνά άσχημες μέρες. Τα σκωτικά λουτρά παγωμένου – ζεστού, η διελκυστίνδα δηλαδή «πληρωμή δόσης – χρεωκοπία», στα οποία τον υποβάλλει το κατεστημένο σε συνεργασία με τα συνένοχα ΜΜΕ, η οικονομική ανέχεια με την πρωτοφανή και ολοένα διογκούμενη ανεργία, η ληστρική φορολογία και η κατακρεούργηση των μισθών, η αβεβαιότητα για το εγγύς αλλά και το απώτερο μέλλον, η απόλυτη απαξίωση των πολιτικών και του πολιτικού συστήματος και το καταθλιπτικό σύνδρομο που έχει γίνει ενδημικό στην μεταμνημονιακή Ελλάδα, του έχουν αποστραγγίσει κάθε σταγόνα δύναμης και ενεργητικότητος και τον έχουν μετατρέψει σε ένα χαλαρό και νωθρό σύνολο, επιδεκτικό στις αντιδράσεις και τις μεθόδους χειρισμού της μαζικής ψυχολογίας, ανίκανο όμως να κυοφορήσει γνήσιο συλλογικό όραμα πέραν της καθημερινότητος των υλικών αναγκών και των κομματικά διαυλωμένων πολιτικών του επιλογών.
Ο άνθρωπος έχει διπλή υπόσταση: είναι συγχρόνως ένα ολοκληρωμένο σύνολο, μία αυτόνομη προσωπικότητα αλλά και μέρος, οργανικό τμήμα ενός ευρύτερου συνόλου. Δύο αντίθετες δυνάμεις κυριαρχούν και ισορροπούν μέσα μας, καθορίζοντας ουσιαστικά αυτή τη διπλή μας φύση. Η σύνθεση της αυτοεπιβεβαιωτικής και της αυθυπερβατικής τάσεως, είναι εκείνη που χαρακτηρίζει την ιδιαιτερότητα του ανθρωπίνου όντος. Μία προσωπικότητα δεν ολοκληρώνεται παρά μέσω της δυναμικής εξισορροπήσεως των δύο αυτών αντιθέτων πόλων.
Τα μεγάλα υλικά προβλήματα της καθημερινότητος και η αδήριτη ανάγκη της προσωπικής και οικογενειακής επιβίωσης, εσωστρέφουν το άτομο και γιγαντώνουν τις αυτοεπιβεβαιωτικές του παρορμήσεις, χαλαρώνοντας παράλληλα τους συνεκτικούς του με την κοινωνία δεσμούς, τις αυθυπερβατικές του τάσεις.
Εκτός απ’ αυτό, η απαξίωση των προσώπων, των θεσμών και των δομών του συστήματος, η χρεωκοπία και κατάρρευση του κατεστημένου ιδεολογικού οικοδομήματος που συντονισμένα έστησαν η αριστερά και η ερζάτς «δεξιά» της μεταπολίτευσης, ο ολοκληρωτικός πόλεμος αυτού του πολιτικού αλλά και του υπόλοιπου κατεστημένου, εναντίον των φυσικών συλλογικών μας αξιών και η στοχευμένη και ενισχυόμενη διάβρωση του κοινωνικού ιστού με εκατομμύρια αλλογενών, ξενόγλωσσων, αλλόθρησκων και διαφορετικού πολιτιστικού υποστρώματος ατόμων, τείνουν να μετατρέψουν την κοινωνία σε ένα απλό άθροισμα ατόμων με χαλαρούς και εφήμερους συνεκτικούς δεσμούς, ένα πανεύκολα χειραγωγήσιμο από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς των εξουσιαστών σύνολο.
Η κοινωνία για να λειτουργήσει σαν συλλογική οντότητα, χρειάζεται επιπλέον ένα συλλογικό διαχρονικό όραμα, μια πίστη σε ένα προορισμό.
Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πως ένα όραμα υλικής ευημερίας, το «καρότο» της παγκοσμιοποίησης κατά τα πρότυπα του American Dream ή το απλούστερο των εγχωρίων τοποτηρητών της, η κατά μαγικό και ανεξήγητο τρόπο απαλλαγή από το ζυγό του ατέρμονου χρέους, έχει και χρονικό όριο και ατομική κατεύθυνση και περιορισμό.
Είναι ένα όραμα που δεν μπορεί να δράσει συλλογικά παρά μόνο για περιορισμένο χρόνο. Κατάλληλο για άδηλους και ύποπτους χειρισμούς της μαζοψυχής και ατομικές εξάρσεις, είναι απόλυτα ακατάλληλο για να μορφοποιήσει ένα σύνολο συνοικούντων σε οργανικό σύνολο, σε πραγματική κοινωνία.
Ένα όραμα μακρινό και αφηρημένο από την άλλη πλευρά, σαν τις αριστερές αταξικές παραδείσιες φαντασιώσεις που ο ιδεολογικός νανισμός της α-δέξιας «δεξιάς» προσπαθεί να εξορκίσει σαν «καλή αλλά μη εφαρμόσιμη στην πράξη ιδεολογία», ακόμα και αν παραβλέψουμε προς στιγμήν τις συμφορές στις οποίες οδηγήθηκαν οι εξανδραποδισμένοι λαοί, αδυνατεί να ορίσει το «σημείο κρυστάλλωσης», ακριβώς γιατί θέτει σκοπούς και στόχους μακρινούς και ξένους προς το συλλογικό άνθρωπο, αλλά κυρίως γιατί ορίζει λανθασμένα αυτή καθ’ εαυτή την έννοια του συλλογικού ανθρώπου.
Το έθνος, η «πατρίδα» στην καθημερινή μας γλώσσα δεν είναι μία αφηρημένη σύλληψη ούτε ένα θεωρητικό κατασκεύασμα. Δεν είναι κάποια αφηρημένη ιδέα που αναφέρεται σε κάποιο απροσδιόριστο και άχρονο μέλλον, ούτε κάποια σύμβαση και αναγκαιότητα του παρόντος με ημερομηνία λήξεως.
Το έθνος είναι μία απτή πραγματικότητα με υλική βάση και πνευματική υπόσταση, με ικανή χρονική έκταση αλλά όχι άπειρη, αφηρημένη και απροσδιόριστη.
Αλλά κυρίως, το έθνος είναι ο λαός στην ιστορική του πορεία, πρόκειται δηλαδή για τον ίδιο τον συλλογικό άνθρωπο, αυτήν την ίδια την κοινωνία σε παρελθόν παρόν και μέλλον.
Η αγάπη για την πατρίδα, είναι το αρχαιότερο συλλογικό ανθρώπινο συναίσθημα. Ακριβώς επειδή μέσω αυτού συνδυάζεται η αυθυπερβατική μας τάση με την υπηρέτηση του φυσικού οργανικού μας συνόλου, πηγάζοντας από τις μύχιες παρορμήσεις της συλλογικής μας ψυχής, ο πατριωτισμός είναι ένα γενικευμένο συναίσθημα κοινό σε όλους.
Γι αυτό το λόγο οι πολιτικοί σχηματισμοί διαγκωνίζονται διεκδικώντας τις δάφνες του. Έτσι φτάσαμε να δηλώνουν «πατριώτες», δεδηλωμένοι διεθνιστές και απάτριδες, «ιδεολόγοι» ομοφυλόφιλοι – φυσικοί εχθροί της οικογένειας, φιλελεύθεροι και οικονομιστές, άνθρωποι δηλαδή, ομάδες και σχηματισμοί που το ιδεολογικό τους υπόστρωμα είναι ξένο προς την έννοια του έθνους, το οποίο οι περισσότεροι αρνούνται σαν μία απτή και φυσική πραγματικότητα.
Σαν ένα φυσικό και κοινό συναίσθημα, ο πατριωτισμός αποτελεί το φυσικό συναίσθημα του ανθρωπίνου όντος.
Η μετουσίωση του πατριωτισμού σε πολιτική ιδεολογία, δηλαδή ο εθνικισμός, είναι η ιδεολογία που θέτει σκοπούς και στόχους στον ίδιο τον συλλογικό άνθρωπο στην ιστορική του πορεία, είναι επομένως ικανή να δονήσει τη συλλογική μας ψυχή, μπορεί να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη της συλλογικής μας αναγεννήσεως. Γι αυτό δέχτηκε και ακόμα δέχεται καθημερινά, τα πυρά ενός λυσσαλέου και ολοκληρωτικού πολέμου από τα κατεστημένα, έχοντας δαιμονοποιηθεί αδίκως σαν πηγή των περισσότερων από τα κακά που οι κάθε είδους εξουσιαστές έχουν φέρει στην ανθρωπότητα.
Η επανεύρεση του χαμένου νήματος, βρίσκεται στην αναζήτηση των περιφρονημένων ή μυθοποιημένων εθνικών μας ριζών και καταβολών, στον σεβασμό και καλλιέργεια αυτού του ιδιαίτερου «είναι» μας, της εθνικής μας υποστάσεως, στην υπηρέτηση με αυτοθυσία και αυταπάρνηση όχι των αμφίβολων οικονομικών σχεδιασμών του κάθε τυχάρπαστου κληρονομικού «γκαουλάιτερ», αλλά του εθνικού μας μέλλοντος, πρωτίστως πολιτικού και κατόπιν οικονομικού, το οποίο θα πρέπει συνειδητά, ανυποχώρητα και επαναστατημένα, να το επιβάλλουμε σαν απαραίτητο διαβατήριο και απόλυτο πρόταγμα κάθε πολιτικού σχηματισμού που θα διεκδικήσει εξουσία στη διαμόρφωση του πεπρωμένου μας.
Απορρίπτοντας περιφρονητικά όσα οι οικονομολάγνες σειρήνες του αποδεδειγμένου εξανδραποδισμού μας προβάλλουν σαν οάσεις στην έρημο της αποτυχίας τους, αγνοώντας ακροβασίες και ιδεολογικές αφαιρέσεις που συγκρότησαν τα χιλιοειπωμένα, εξωπραγματικά και ανούσια ιδεολογήματα του κατεστημένου που διακοσμούν την πράξη του εθνικού μας βιασμού, να αναβαπτιστούμε στις αρχές και τις αξίες της απτής και πραγματικής μας συλλογικής υποστάσεως, του έθνους μας, του ελληνικού λαού στην ιστορική του πορεία, αναδεικνύοντας και επιβάλλοντας το εθνικό συμφέρον σαν την υπέρτατη των αξιών, το απαραίτητο διαβατήριο και την Λυδία Λίθο για την κρίση των πολιτικών ιδεολογιών και σχεδιασμών και των ίδιων των πολιτικών φορέων που ζητούν την υποστήριξη και τη συμμετοχή μας.
Μόνο έτσι θα επανεύρουμε τη συλλογική μας ψυχή και θα μορφοποιήσουμε το χαμένο μας εθνικό Όραμα.
Ένα Όραμα που θα συνδέσει το πανάρχαιο και λαμπρό παρελθόν μας με το παρόν και το μέλλον μας.
Είναι ένα χρέος προς τους προγόνους μας, τον εαυτό μας, και τα παιδιά μας.
Ένα Χρέος που πρέπει να αναλάβουμε.
Κώστας Καρδαράς
Χειρουργός
Πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Καρδίτσης
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑΟΣ
