Ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής πως δεδομένου ότι δεν είμαι ούτε πολιτικός ούτε πολεμικός αναλυτής αδυνατώ -και δεν επιθυμώ φυσικά- να προσεγγίσω το ζήτημα από διπλωματικής σκοπιάς. Γράφω με γνώμονα την προσωπική και μόνο άποψη η οποία όμως, όντας σαφέστατα και ξεκάθαρα επηρεασμένη από το εδώ και χρόνια διαμορφωμένο συλλογικό μας υποσυνείδητο ως λαός, πιστεύω πως απηχεί σε σημαντικό βαθμό και τις απόψεις μιας κάποιας πλειοψηφίας. Σε μια εποχή που τα βλέμματα της κοινής γνώμης είναι στραμμένα στις τρομακτικές εξελίξεις στο μέτωπο της οικονομίας, στο παρασκήνιο εξελίσσεται μια δραματική μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, μια μεταστροφή που γεννά απορίες τόσο για το υπόβαθρό της όσο και για το χρονικό σημείο και τον τρόπο με τον οποίο υλοποιείται. Την ώρα που η όξυνση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ με αφορμή την εκμετάλλευση της ΑΟΖ Κύπρου αγγίζει τα όρια της πολεμικής σύρραξης, η ελληνική κυβέρνηση τρέχει έναν «πόλεμο φιλίας» προς την Ισραηλινή κυβέρνηση σπεύδοντας να συνάψει, εν μέσω πανηγυρισμών, συμφωνίες κάθε είδους. Η κίνηση αυτή σε πρώτη φάση φέρνει απέναντί μας όχι μόνο τον -σπαρασσόμενο από τις Ισραηλινές θηριωδίες-Παλαιστινιακό λαό, αλλά και το σύνολο του Αραβικού κόσμου με τον οποίο η χώρα μας διατηρούσε ιστορικά φιλικές σχέσεις -οι οποίες εξαργυρώθηκαν σε σημαντικό βαθμό με την απρόσκοπτη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, σε μια εποχή μάλιστα που ο φόβος της διεθνούς Ισλαμικής τρομοκρατίας ήταν στο ζενίθ. Είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο το άνοιγμα προς το Ισραήλ γίνεται τώρα, σε μια χρονική συγκυρία που οι Αραβικές χώρες της Μεσογείου -όλες τους παραδοσιακά εχθρικές προς το Εβραϊκό κράτος- είναι σε κατάσταση αναβρασμού και η Τουρκική κυβέρνηση ανοίγει «ομπρέλα προστασίας τους» σε μια άτυπη αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για ποιο λόγο ανοίγουμε μέτωπα και δημιουργούμε δυνάμει αντιπάλους -μη δε και εχθρούς- όταν λόγω οικονομικών συγκυριών είμαστε εξαιρετικά αποδυναμωμένοι και με αντικειμενική δυσχέρεια στην αντιμετώπιση πιθανών απειλών; Διότι η απομάκρυνση από τον πυρήνα των φίλα προσκείμενων στον Αραβικό κόσμο χωρών, αν μη τι άλλο ξαναβάζει τη χώρα μας στο χάρτη των δυτικών χωρών που αποτελούν πιθανό στόχο της διεθνούς τρομοκρατίας. Αν υποτεθεί πως αυτό γίνεται για να συνασπιστούμε έναντι του κοινού -αυτή την εποχή-εχθρού που ακούει στο όνομα Τουρκία, τότε το επιχείρημα μοιάζει παιδιάστικο. Η σύναψη φιλικών σχέσεων με βάση την υπεραπλουστευτική λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» δεν μπορεί να δικαιολογηθεί σε σώφρονες ενηλίκους, πόσο μάλλον σε σοβαρές κυβερνήσεις. Η ιστορία έχει διδάξει πως τέτοιου τύπου συμμαχίες είναι συγκυριακές και αποβαίνουν πάντοτε σε βάρος του ασθενέστερου εκ των δύο συμμάχων -και δε χρειάζεται φυσικά να αναφέρουμε ποιος είναι ο ασθενής σε αυτή τη σχέση. Πολλώ δε, όταν το Ισραήλ έχει να επιδείξει πληθώρα τέτοιου τύπου μεταστροφών πολιτικής επί τη βάση πάντα της εξυπηρετήσεως των συμφερόντων του. Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πριν λίγο καιρό η Τουρκία αποτελούσε τον μόνο σύμμαχό του στην περιοχή. Επίσης, ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό αλλά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Ισραηλινή διπλωματία ανακινούσε τεχνηέντως στο διεθνές στερέωμα το λεγόμενο «Κρητικό ζήτημα» αποσκοπώντας ούτε λίγο ούτε πολύ στην ουσιαστική…προσάρτηση της Κρήτης! Τι άλλαξε άραγε από τότε; Τι μας πείθει πως το Ισραήλ μέσα στο πλαίσιο αυτής της συμμαχίας θα σεβαστεί τα κυριαρχικά -και όχι μόνο- δικαιώματα της χώρας μας όταν ως κράτος έχει παράδοση στην αμφισβήτησή τους; Ποιος μπορεί να βεβαιώσει πως η οικονομική συμφωνία με ένα λαό που έχει μάθει να λειτουργεί εγωκεντρικά θα αποβεί προς όφελος της χώρας μας; Μπορεί άραγε να μας απαντήσει αρμόδια κάποιος από τους βουλευτές μας τι ακριβώς επιδιώκει να πετύχει η κυβέρνηση από αυτή τη συμμαχία; Μήπως τελικά όλοι αυτοί που ισχυριζόντουσαν πως η κυβέρνηση -και ο πρωθυπουργός προσωπικά-είχαν τάξει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της χώρας σε εταιρείες ΑμερικανοΕβραϊκών συμφερόντων δεν απείχαν από την πραγματικότητα; Εκτός και αν -προσεγγίζοντας το ζήτημα με μια διάθεση ελαφρότητας και αστεϊσμού- δεχτούμε πως το κίνητρο του πρωθυπουργού είναι καθαρά…ψυχιατρικό και αποσκοπεί στην αποκαθήλωση του πατρικού πρότυπου -μέσω της αποκήρυξης των ιστορικών επιλογών του πατέρα του. Ακόμη και έτσι να είναι πάντως δεν μπορεί να αποτελεί τίποτε παραπάνω από ένα ακόμη ακλόνητο επιχείρημα έναντι του νεποτισμού που διέπει την εν Ελλάδι πολιτική ζωή.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
