Η έλευση του νέου χρόνου, ως είθισται, εγκαινιάστηκε με τα πρωτοχρονιάτικα «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» ότι «το 2016 θα είναι έτος ανάκαμψης και ανασυγκρότησης» (Α. Τσίπρας). Πέρυσι, παραμονές του 2015, ακούσαμε πάλι πως «η πατρίδα μας έχει μπει σε ανοδική πορεία» (Α. Σαμαράς). Όλα τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Τα μνημόνια της λιτότητας και της καταστροφής ζουν και απλώνουν βαθειά τις ρίζες τους μέσα στην κοινωνία, με τη συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων που αποδέχονται τις προσταγές της ευρωζώνης και του ΟΟΣΑ, ενώ ο λαός βυθίζεται στην εξαθλίωση. Έτσι, στο κατώφλι του 2016, μια έκθεση στατιστικών δεδομένων της Unicef «περιγράφει» με αριθμούς τη χώρα μας:
• 322.000 παιδιά στερούνται τροφής
• 44% των νοικοκυριών δηλώνει αδυναμία για τη διατροφή των παιδιών
• 32.000 μαθητές αντιμετωπίζουν «επισιτιστική ανασφάλεια» -απλά πείνα-
• Πάνω από 1.500.000 συμπολίτες μας είναι άνεργοι
• 400.000 οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο
• το 60% των νέων δεν μπορούν να βρουν δουλειά
• 350.000 σπίτια δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα
• 3.384.000 άνθρωποι είναι στα όρια της φτώχειας και η μετάθεση του ορίου της φτώχειας προς τα κάτω συνεχίζεται, για να μην συμπεριλάβει το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας
2016 και «επί γης ειρήνη»
Πρωτοχρονιά με οπλισμένους στρατιώτες να κάνουν περιπολίες στους δρόμους, από τις Βρυξέλλες και το Παρίσι, μέχρι τη Μόσχα. Η ατμόσφαιρα του τρόμου, παντού.
Χιλιάδες πρόσφυγες θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο, σε καθημερινά ναυάγια. Όσοι «σώζονται» τρεμουλιάζουν από το κρύο, περιφερόμενοι σε πλατείες, αφού η χώρα μας έχει γίνει τόπος διαλογής και επαναπροώθησής τους. Οι φράχτες που ήδη υπάρχουν ή στήνονται δεν εμποδίζουν την εισβολή του τρόμου στην «Ευρώπη φρούριο». Απλώς οδηγούν τα καραβάνια των απελπισμένων στον υγρό θάνατο. Η ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή για την προστασία των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ από τις εισροές των προσφύγων, η Frontex, αναλαμβάνει δράση, ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεση του κράτους μέλους. Όλοι οι μηχανισμοί καταστολής και επιτήρησης λειτουργούν, λογοδοτώντας μόνο στην κομισιόν.
Μέρες γιορτών, λοιπόν, και περίσσεψε η υποκρισία περί αγάπης για τον συνάνθρωπό μας, κι όχι μόνο στα λόγια, φυσικά. Πήραμε και «δώρα»:
• Σύνταξη-φιλοδώρημα και δουλειά μέχρι τα … γηρατειά. Άγνωστο τι θεωρεί η ΕΕ ως γηρατειά.
• Αύξηση του ελάχιστου ορίου συνταξιοδότησης στα 67, προς το παρόν, και βλέπουμε…
• Ένας ασφαλιστικός φορέας, με κορμό το ΙΚΑ, συμπιέζει όλες τις συντάξεις προς τα κάτω. Να μην ξεχνάμε πως η σύνταξη για πολλά νοικοκυριά αποτελεί το μόνο εισόδημα.
• Για τη νέα γενιά, ακόμα και τα 15 χρόνια ασφάλισης είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Πόσο μάλλον τα 40 χρόνια ασφάλισης!! Η επίθεση στο ασφαλιστικό δεν τελειώνει, αφού στα νέα μέτρα που θα ψηφιστούν, προβλέπονται νέες μειώσεις, αν δεν «ικανοποιηθούν» οι δημοσιονομικοί στόχοι.
• Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είδος πολυτελείας.
Κι έχει και συνέχεια…
Για την Παιδεία
Ένας ακόμη «Εθνικός» διάλογος στο προσκήνιο, όπως λέμε «Νέο σχολείο» της Διαμαντοπούλου, «εξορθολογισμός» του Αρβανιτόπουλου, «αξιολόγηση» ξανά, ελαστική εργασία, επισφάλεια, …
Όλα ίδια, όπως τα τελευταία πέντε χρόνια, για να μην πάμε πιο πίσω στο χρόνο.
Ο υπουργός της Παιδείας εξαγγέλλει χιλιάδες διορισμούς και την ίδια στιγμή προσυπογράφει την αναστολή των διορισμών για ένα ακόμη χρόνο (τουλάχιστον;) και οι προσλήψεις για κάλυψη των κενών ακόμα έρχονται …
2016: χρονιά-αφετηρία για νέους κοινωνικούς αγώνες
Σ’ αυτά τα δίσεκτα χρόνια των μνημονίων, καθ’ υπαγόρευσιν των ΟΟΣΑ, ΔΝΤ και ΕΕ, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η βαρβαρότητα όμως παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη.
Εμείς τί μπορούμε να κάνουμε;
Θα μοιραστούμε τη φτώχεια;
Θα αποδεχτούμε να θεωρείται κοινωνική πολιτική η ελεημοσύνη στους αδύναμους;
Θα αντισταθούμε στη βαρβαρότητα;
Θα προστατεύσουμε τα σωματεία μας από τις ορέξεις του «νέου» αλλά και του παλιού κυβερνητικού συνδικαλισμού;
Θα θέσουμε ως στόχο μας να μην μείνει κανένας μαθητής μακριά απ’ το σχολείο; Θα απαιτήσουμε να έχουν τα σχολεία μας όλα τα αναγκαία (και σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υποδομές) για να λειτουργήσουν;
Θα συστρατευτούμε σε ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ με όλες τις μαχόμενες κοινωνικές δυνάμεις (συλλογικότητες, φορείς, σωματεία) σ’ ένα αγωνιστικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής που μας εξαθλιώνει και θέτει σε κίνδυνο την εθνική μας κυριαρχία; Θα αντιδράσουμε στις ιμπεριαλιστικές ορέξεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, των οποίων οι πολεμικές ιαχές ακούγονται δυνατά στη γειτονιά μας;
Υπάρχει άλλος δρόμος;
Υπάρχει άλλος δρόμος, απ’ αυτόν της υποτέλειας και της υποταγής στους νόμους των αγορών, των τραπεζών και των οικονομικά ισχυρών; Στους νόμους της καπιταλιστικής βαρβαρότητας;
Υπάρχει εύκολος δρόμος για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας;
Υπάρχει άλλος δρόμος, εκτός απ’ αυτόν που ανοίγουμε εμείς οι ίδιοι;
Πώς θα πάρουμε πίσω τη ζωή μας;
Αυτές οι σκέψεις γνωρίζουμε πως δεν είναι μόνο δικές μας. Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Οι έτοιμες λύσεις αποδείχτηκαν αδιέξοδες. Τα μεγάλα λόγια είναι καλύτερες προφάσεις ακινησίας ή απροθυμίας.
Γνωρίζουμε πως οι δρόμοι ανοίγονται βήμα το βήμα, ξεπερνώντας εμπόδια, διδασκόμενοι απ’ τα λάθη και πάντα προχωρώντας.
Σ’ αυτό το δρόμο εμείς αναζητούμε συνοδοιπόρους και συνομιλητές.
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
