Η ανατριχιαστική εικόνα του Αμερικάνου αστυνομικού (και δηλωμένου ρατσιστή) να πατά στο λαιμό μέχρι θανάτου το μαύρο Τζορτζ Φλόιντ, δεν είναι πρωτοφανής στην Αμερική. Αντίθετα, είναι επίσημη πολιτική του «κράτους της Ελευθερίας», το οποίο έχει αναλάβει το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα της «δημοκρατίας». Οι φονιάδες των λαών είναι πολύ συχνά και φονιάδες του ίδιου τους του λαού.
Στους δρόμους της Μινεάπολις και πολλών μεγάλων πόλεων, έχει ξεσπάσει η δίκαιη κοινωνική αγανάκτηση που συσσωρεύονταν χρόνια, καθώς οι κρατικές δολοφονίες είναι καθημερινό φαινόμενο, και η χρόνια ατιμωρησία τους, αποτελεί συνενοχή και ενθάρρυνση, είναι «ελεύθερο» στους αστυνομικούς να σκοτώνουν.
Μπορεί η δουλοκτησία και οι επίσημες φυλετικές διακρίσεις να έχουν καταργηθεί, όμως οι ταξικοί και κοινωνικοί διαχωρισμοί ποτέ δεν θα καταργηθούν, στα πλαίσια της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Η μαύρη κοινότητα, παραμένει στην πλειοψηφία της κοινωνικά και εκπαιδευτικά αποκλεισμένη στα γκέτο των ναρκωτικών, με μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, και κάνει τις πιο κακοπληρωμένες δουλειές. Για να συντηρείται η καταπίεση και η ταξική εκμετάλλευση, καθώς η μαύρη κοινότητα έχει σε μεγάλο βαθμό εργατική σύνθεση, είναι απαραίτητη η κρατική τρομοκρατία. Πρέπει ο μέσος μαύρος πολίτης να μην είναι σίγουρος αν θα δει την οικογένεια του στο τέλος της μέρας. Να φοβάται για την ίδια του τη ζωή, να είναι δεύτερης κατηγορίας. Η πολιτική των δολοφονιών πηγαίνει χέρι-χέρι με τις όλο και πιο άθλιες συνθήκες ζωής όλων των Αμερικάνων εργαζόμενων.
Την πολιτική των δολοφονιών, του ρατσισμού και της καταστολής τις ένιωσε και τη νιώθει και ο δικός μας λαός μας όταν δολοφονήθηκαν ο Καλτεζάς και ο Γρηγορόπουλος από αστυνομικούς, ο Νίκος Τεμπονέρας, Παύλος Φύσσας, ο Ζακ, ο Λουκμάν από φασίστες, όταν αντιστέκονται οι εργαζόμενοι και η νεολαία στις πολιτικές που τους τσακίζουν τη ζωή, στη καταστολή που νιώθουν οι πρόσφυγες-μετανάστες ή οι μειονότητες, όλοι όσοι αντιστεκόμαστε στις ρατσιστικές πρακτικές και πολιτικές που εφαρμόζονται και στην Ελλάδα.
Η πολιτική καταστολής και οι εκατοντάδες κρατικές δολοφονίες, γνώρισαν έξαρση κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα. Αυτό το γεγονός, εξηγεί και τη δυσκολία των Δημοκρατικών να «μαζέψουν» την κοινωνική οργή και να την οδηγήσουν σε ανώδυνα μονοπάτια, ή να την εκμεταλλευτούν εκλογικά. Στο μυαλό σημαντικού μέρους της μαύρης κοινότητας, οι Δημοκρατικοί και ο Ομπάμα είναι το ίδιο φονιάδες με τον Τραμπ.
Το γεγονός ότι το μαζικό, παναμερικανικό κίνημα που εξελίσσεται (έχει βαθιά ιστορία και παραδόσεις) παίρνει και κάποιες μορφές που δεν βοηθούν την παραπέρα πολιτική συγκρότηση του, έχει να κάνει με αδυναμίες του λαϊκού κινήματος στις ΗΠΑ. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θολώνει την ανάγκη συμπαράστασης στο λαό των ΗΠΑ, και στην αγωνιζόμενη μαύρη κοινότητα. Η οργή που ξεσπάει στους δρόμους του Νο1 παγκόσμιου εχθρού όλων των λαών, είναι πέρα για πέρα δίκαιη και πρέπει να γνωρίσει την αλληλεγγύη όλων. Δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι όλων των πολιτικών τοποθετήσεων παγκόσμια έδειξαν τον αποτροπιασμό τους για αυτό το βάναυσο έγκλημα της αστυνομίας.
Ειδικά όταν το κίνημα γνωρίζει αστυνομική καταστολή, και ο Τραμπ κατεβάζει την εθνοφρουρά απειλώντας δημόσια με μακελειό, είναι ανάγκη να εκδηλωθεί μαζικά η συμπαράσταση παγκόσμια, με σκοπό την αποτροπή της κλιμάκωσης της καταστολής.
