Με αφορμή ένα σκεπτικό του Ιρλανδού συγγραφέα C.S. Lewis, υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που λένε στο Θεό «γενηθήτω το θέλημά σου» και αυτοί που τους λέει ο Θεός «καλά, κάνε ότι νομίζεις». Και τα δύο είδη έχουν ένα κοινό παρανομαστή, που χωρίς αμφιβολία είναι η προτροπή. Πόση εμπιστοσύνη άραγε όμως έχει ο άνθρωπος εκείνος της πρώτης κατηγορίας του είδους, ώστε να τα αφήνει όλα πάνω στη θέληση του Θεού; και πόσο ελεύθερος νιώθει εκείνος ο άνθρωπος της δεύτερης κατηγορίας του είδους, που σχεδιάζει από μόνος του το μέλλον; είναι ζήτημα αρχής και δύναμης τελικά; Ο Παντοδύναμος βέβαια, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος και σίγουρα δεν κάνει χιούμορ!
Στην προσπάθεια να ερμηνεύσει κανείς την ψυχολογική του κατάσταση (που βρίσκεται κάθε φορά), πέφτει σε αντιφάσεις, με αποτέλεσμα να παίρνει επιπόλαια στιγμιαίες αποφάσεις. Σε πολύ κόσμο συμβαίνει αυτό άλλωστε, με εξαίρεση μόνο των πιο ισχυρών προσωπικοτήτων. Συνήθως τους λένε ηγέτες που σέρνουν από τη μύτη πλήθος ανθρώπων, μα στη πραγματικότητα οι εξαιρέσεις αυτές βρίσκονται κάπου απόμερα και απολαμβάνουν μία μοναχική ζωή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τους κόλακες του καθημερινού βίου. Η χαρισματική διάνοια τους επιτρέπει να βρίσκουν δίοδο στο υπέρτατο ον, καταρρίπτοντας κάθε υλική εξάρτηση καταφέρνοντας έτσι να πετύχουν το αδιανόητο.
«Ο δυνατός άνθρωπος συνήθως υποφέρει χωρίς να παραπονιέται, ενώ ο αδύναμος παραπονιέται χωρίς να υποφέρει». Αυτά είναι δύο στοιχεία που μαρτυρούν τις θέσεις των υποψηφίων σε είδη ανθρώπων (δυνατών και αδύναμων), στις αντοχές του ολυμπιακού στίβου της ζωής. Ανεξάρτητα από την ιδιοσυγκρασία του καθενός, η ορθή επιλογή καθορίζει την τοποθέτησή τους. Με μια απλή διαπίστωση, δεν είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν δύναμη θέλησης και κάποιοι δεν έχουν. Είναι ότι κάποιοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να αλλάξουν και κάποιοι δεν είναι.
Το σημείο επανεκκίνησης ξεκινά οποιαδήποτε στιγμή νιώθει ανάκαμψη ο άνθρωπος.
){kind=link}