Οι καταστάσεις που ζούμε στη χώρα μας τις τελευταίες εβδομάδες έχουν προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του κλαυσίγελου ή ακόμη και της ιλαροτραγωδίας και αγγίζουν επικίνδυνα αυτά της εθνικής μειοδοσίας. Στην εδώ και καιρό απολεσθείσα, δια των αποικιακού τύπου υπογεγραμμένων δανειακών συμβάσεων, εθνική κυριαρχία, έρχεται να προστεθεί η φαλκίδευση της λαϊκής βούλησης. Ένας ανεπαρκέστατος αλλά ωστόσο νόμιμα εκλεγμένος πρωθυπουργός εξαναγκάζεται σε παραίτηση και αντικατάστασή του από έναν εξωθεσμικό παράγοντα που ουδέποτε μπήκε στη διαδικασία της κρίσης από τον, πάλαι ποτέ, κυρίαρχο λαό. Μη βιαστείτε να με εντάξετε στον πυρήνα των γραφικών υποστηρικτών του Παπανδρεϊσμού. Για μένα στη λέξη λαίλαπα και στη φράση ολοκλήρωση του καταστροφικού οικογενειακού έργου συμπυκνώνεται η διετής παρουσία του στο τιμόνι αυτής της χώρας. Είναι όμως άλλο αυτό και άλλο η πραξικοπηματική επιβολή κυβερνήσεων και κυβερνητών. Διότι ας μη γελιόμαστε ο Παπαδήμος δεν επελέγη από το πολιτικό σύστημα. Επεβλήθη από τις αγορές, από τους δανειστές, από τους έχοντες κάθε έννομο και-κυρίως αυτό-άνομο συμφέρον από τη χώρα μας, με σκοπό ακριβώς την προάσπιση των δικών τους συμφερόντων και όχι βέβαια αυτών της χώρας και των πολιτών. Η εμμονή στο συγκεκριμένο πρόσωπο μόνο τυχαία δεν ήταν. Εξέχον μέλος γαρ και πιστός στρατιώτης του τραπεζικού συστήματος, με άριστες γνώσεις των αναγκών του και των επιδιώξεών του. Και βέβαια , για να μην ξεχνιόμαστε, με τεράστια συμμετοχή και αυτός, ο παρουσιαζόμενος τώρα ως άμωμος αμνός, από την τότε θέση του ως πρόεδρος της τραπέζης της Ελλάδας, στο μαγείρεμα των στοιχείων που έφεραν τη χώρα στην ΟΝΕ, στα «φτηνά» δάνεια και εν τέλει στην ασφυκτική μέγγενη του υπερδανεισμού που στραγγαλίζει το μέλλον μας. Το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα φέρει τεράστιες, ιστορικές, ευθύνες καθώς όχι μόνο δεν αντέδρασε ως όφειλε στο έξωθεν επιβαλλόμενο πραξικόπημα αλλά τουναντίον ευλόγησε, αν όχι επεδίωξε, την αυτοϋπονόμευσή του μιας και στο πρόσωπο του Παπαδήμου είδε την τέλεια βαλβίδα εκτόνωσης, έστω και πρόσκαιρης, της διογκούμενης λαϊκής οργής. Προφανώς θεωρήθηκε ότι έτσι θα μπορέσει απρόσκοπτα να μεθοδεύσει την παράταση του βίου του και την διατήρηση των κεκτημένων του. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε αντί να αντισταθεί στην υποκατάστασή του, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να στηριχθεί η εν λόγω στρέβλωση που έχει ξεπεράσει τα όρια της πολιτειακής εκτροπής. Υπερβολή; Προ διετίας η λαϊκή εντολή δόθηκε σε συγκεκριμένη παράταξη. Εάν κρίνεται πως αυτή δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί ο μόνος δημοκρατικός και άρα συνταγματικά ορθός τρόπος να αντικατασταθεί είναι με προσφυγή σε εκλογές. Εάν το πολιτικό σύστημα δηλώνει αδύναμο να ανταποκριθεί στια απαιτήσεις των καιρών και χρειάζεται έναν οποιοδήποτε Παπαδήμο για να κάνει τη δουλειά, τότε είναι ανεπαρκές και όχι μόνο δεν μπορεί να υποθηκεύει το μέλλον μας διορίζοντας πρωθυπουργούς, αλλά επιβάλλεται να αλλάξει. Και στις δημοκρατίες οι αλλαγές γίνονται μέσω εκλογών. Ο διορισμός καθηγητών, φωστήρων και «σωτήρων» όσο και αν επιχειρείται να φανεί αναπόφευκτος είναι ίδιον καθεστώτων άλλου τύπου. Ακόμη και σε καταστάσεις έκτακτης εθνικής ανάγκης το σύνταγμα προβλέπει συγκεκριμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες στις οποίες βέβαια σαφώς και ΔΕΝ περιλαμβάνονται παζάρια πίσω από κλειστές πόρτες. Ο πρόεδρος της δημοκρατίας προσεβλήθη από τις επιθέσεις στο πρόσωπό του κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων του μεγάλου ΟΧΙ, δεν δείχνει όμως να προσβάλλεται από το γεγονός ότι αυτός, ο θεματοφύλακας των θεσμών, του συντάγματος και του πολιτεύματος, καλείται να ορκίσει και να νομιμοποιήσει μια κυβέρνηση που δεν έχει καμία απολύτως νομίμως δοθείσα δικαιοδοσία διαχείρισης του μέλλοντος αυτού του τόπου, μια κυβέρνηση κάλπικη και όχι μια κυβέρνηση από την κάλπη. Στην προσπάθεια αγιοποίησης του μέσου δια του οποίου θα επιτευχθεί ο σκοπός συμμετέχουν βέβαια οι μονίμως ευνοούμενοι συνεργάτες του συστήματος, η «κοινωνική ελίτ» των καναλαρχών-εργολάβων, που έχουν βάλει τα, πάντα πρόθυμα, πιόνια τους, τους δημοκόπους-«δημοσιογράφους» και τους δημοσκόπους, να στήσουν ένα φτηνό επικοινωνιακό παιχνίδι, μια προπαγάνδα Γκεμπελικού επιπέδου, όπου ο πρωθυπουργός-ανδρείκελο απολαμβάνει-πολύ πριν την παρουσίαση του ελάχιστου έστω έργου- μια πρωτοφανή αποδοχή και δημοφιλία. Γιατί φτηνά; Διότι αυτός που τώρα είναι επιθυμητός από το…75% των πολιτών, προ ολίγων ημερών ήταν άγνωστος για το 80% και παραπάνω. Και γιατί το μαγείρεμα των αριθμών γίνεται με τόσο βιαστικό και πρόχειρο τρόπο που καταλήγει να παρουσιάζει αποδοχή του εκφραστή μιας κατάστασης από τους ανθρώπους που αντιτίθενται στην κατάσταση αυτή! Διότι πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι αριθμητικά η καταλληλότητα του Παπαδήμου υπερβαίνει κατά πολύ τα ποσοστά των κομμάτων που τον στηρίζουν; Είναι τόσο μεγάλη η «δημοφιλία» του δε, που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών επιθυμεί παράταση του βίου της εν λόγω κυβέρνησης, καίτοι δεν έχει καν αναλάβει καθήκοντα! Ή μήπως έχει; Αλήθεια ένα υποθετικό κόμμα Παπαδήμου θα λάμβανε ποτέ σε πραγματικές εκλογές τέτοια Σοβιετικά ποσοστά; Εάν πιστεύουν πως ναι, τότε ιδού μπροστά τους απλώνεται πεδίον δόξης λαμπρό. Οι επόμενες εκλογές; Αυτές όταν και αν γίνουν, μεθοδεύεται να γίνουν με λίστες ίσως και με μείωση του αριθμού των βουλευτών, με σκοπό δήθεν την ανανέωση του πολιτικού βίου και την απαγκίστρωσή του από τα πάσης φύσεως συμφέροντα! Μια χαρά δικαιολογίες για να υπάρξει μια Βουλή του χεριού τους, με πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης και επιρροής και με έναν αριθμό που χειραγωγείται ευκολότερα. Για όλα αυτά λοιπόν η διορισμένη κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση μειοδοτική, μια κυβέρνηση αντίστοιχη των διορισμένων κατοχικών και όσοι συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν προβλέπεται να τύχουν καλής αντιμετώπισης από τον ιστορικό του μέλλοντος. Κατά τρόπο ειρωνικό αναλαμβάνει επισήμως καθήκοντα σε μια μέρα ιστορικά φορτισμένη από τη θυσία κάποιων νέων στον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία. Η ειρωνεία επιτείνεται από το γεγονός πως κάποιοι από εκείνους τους νέους, στηρίζουν τώρα ψυχή τε και σώματι ένα διεθνές πραξικόπημα. Ο χρόνος μάλλον κύλησε πιο γρήγορα γι αυτούς. Όλοι οι υπόλοιποι όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ο τόπος αυτός, ο μικρός, ο μέγας, γέννησε κάποτε τη Δημοκρατία αλλά και το αθάνατο πνεύμα, αυτό που θα μετεξελισσόταν στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, της δικαιοσύνης, της ισονομίας, της ελευθερίας. Η παρακαταθήκη είναι τεράστια και η ευθύνη μας μεγαλύτερη να αποτελούμε εμείς, περισσότερο από κάθε άλλο, τους θεματοφύλακες αυτών των υπέρτατων, πανανθρώπινων αξιών. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να σιωπούμε, γι’ αυτό και απαγορεύεται να συναινούμε. Η σιωπή στους δύσκολους καιρούς αποτελεί συνενοχή.
Kων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
