Συναδέλφισσα-συνάδελφε, ξανά στο αμφιθέατρο του 1ου ΕΠΑΛ. Αν κάνουμε έναν απολογισμό της ζωής μας από τη στιγμή που ήμασταν στην ίδια αίθουσα ένα χρόνο πριν, θα διαπιστώσουμε ότι προστέθηκε και άλλη πίεση και ανασφάλεια και νέα αγκομαχητά για να βγει η καθημερινότητα, οι “υποχρεώσεις“ μέσα και έξω από τα σχολεία μας.
Το χειρότερο είναι ότι …τα συνηθίζουμε. Προσαρμόζουμε τη ζωή μας στη μαυρίλα που σκεπάζει το λαό και τη χώρα μας καθώς ο άλλος απολογισμός, του σωματείου, του κινήματος -όπως θα τον ακούσουμε από το απερχόμενο ΔΣ της ΕΛΜΕ- απλά δεν υπάρχει, η καλύτερα είναι απολογισμός υποχωρήσεων και υποταγής. Είναι απολογισμός απογείωσης του κυβερνητικού συνδικαλισμού, της ανάθεσης, της στελέχωσης θέσεων στη διοίκηση, της παραίτησης από την οργάνωση πραγματικών αγώνων.
Ξέρουμε συνάδελφε ότι η συνηθισμένη απάντηση είναι «άσε.. δε γίνεται τίποτα». Ναι είναι αλήθεια ότι η απογοήτευση, η ανημποριά, η ήττα είναι κυρίαρχες. Γιατί αυτά θα θερίσεις όταν σπέρνεις (αυτ)απάτες και ευκολίες. Το πρόβλημα όμως είναι ότι γίνονται πολλά και όλα εναντίον μας.
“Διαβάζοντας” την περίοδο αυτό που διαπιστώνεται είναι η επιχείρηση απογύμνωσης της ζωής του λαού μας, από κάθε εργασιακό, κοινωνικό, πολιτικό δικαίωμα αλλά και της ίδιας της ύπαρξής του με τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο. Αντίστοιχα στον εκπαιδευτικό χώρο, τόσο τα εργασιακά δικαιώματα όσο και το δικαίωμα των παιδιών μας να σπουδάζουν, βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα συνεχές “σαλαμωτό” ξήλωμα αλλά και μπροστά σε γενικότερα ξεριζώματα (αύξησεις στο ωράριο και των μαθητών ανα τμήμα, συγχωνεύσεις, αξιολόγηση, “νέο” λύκειο, μαθητεία, χτύπημα στο δικαίωμα μας στην απεργία). Και στα προηγούμενα υπάρχει πλήρης ταύτιση κυβέρνησης-τρόικας-ΟΟΣΑ-μνημονιακής αντιπολίτευσης.
Αυτή η γενικευμένη τάση οπισθοδρόμησης δεν πρόκειται να σταματήσει απο μόνη της, δεν πρόκειται οι δυνάμεις που τη δημιουργούν να “λογικευθούν”, αλλά τίθεται το καθήκον στους εκπαιδευτικούς, στους εργαζόμενους να την ανακόψουν, να τους σταματήσουν. Η ανάσχεση της επίθεσης δεν είναι υπόθεση μιας ριξιάς, δεν θα τη «φέρουμε» στον αντίπαλο. Πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα επιχειρημάτων που θα τεθούν από τη μεριά μας και θα τον “πείσουν”.
Χρεοκόπησαν οι θεωρίες και οι θέσεις που εμφανίζουν τον αντίπαλο ως σύμμαχο ή συνομιλητή του σωματείου και του κλάδου. Αυτές που στέλνουν τον κόσμο να ψηφίζει “εκπροσώπους” στα κρατικά όργανα (ΠΥΣΔΕ) και να αναζητά λύση στα προβλήματα του από τον «αιρετό του», ή με δικαστικές προσφυγές και διαβουλεύσεις στα υπουργεία! Αυτές που εμπλέκουν τον κλάδο στην εκλογή διευθυντών Αυτές που αναγορεύουν τους συλλόγους διδασκόντων σε προνομιακό –και σχεδόν μοναδικό- χώρο παρέμβασης του συνδικαλισμού, με τη λογική της ανυπακοής με υψηλή… συνδικαλιστική κάλυψη. Αυτές που χρόνια τώρα κάνουν σχέδια και προτάσεις για τη δομή και το περιεχόμενο «μιας άλλης εκπαίδευσης», («ενιαίο 12χρονο», κλπ) είτε για να εμφανίσουν το σύστημα ως «πρόθυμο» να τα υλοποιήσει, είτε για να κρύψουν πίσω από αυτά το ότι δεν θέλουν να έχουν πρόταση πάλης για τα σωματεία και το κίνημα. Αυτές που αναμένουν πάντα τις νέες εκλογές (βουλευτικές ή στα σωματεία μας) που θα αλλάξουν δήθεν τους συσχετισμούς που μας προκύπτουν μετά την κάλπη χειρότεροι!!!
Με αυτές τις λογικές και τις πρακτικές που χρόνια κυριαρχούν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η επίθεση που δεχόμαστε. Θα ζήσουμε νέες ήττες, και νέα βύθιση των δικαιωμάτων μας. Αυτή η γραμμή του συμβιβασμού και της συνδιαλλαγής δε συγκροτεί κίνημα, πάει παραπέρα τη διάλυση των σωματείων, κρατά τους εκπαιδευτικούς στη γωνία και απλά αναπαράγει αυτόν το συνδικαλισμό της υποταγής.
Σαν αυτόν που ασκεί η συνδικαλιστική τρόικα ΣΥΝΕΚ(ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ)-ΔΑΚΕ-ΠΕΚ(ΠΑΣΚ). Ενωμένοι ακριβώς όπως και οι αντίστοιχοι πολιτικοί τους φορείς, αφού ψήφισαν μαζί το 3ο μνημόνιο -και μετά καμώνονται ότι διαφωνούν- έτσι και οι παρατάξεις αυτές έχουν ψηφίσει μαζί όλες μα όλες τις αποφάσεις από την ΟΛΜΕ μέχρι την ΕΛΜΕ. Ουσιαστικά έχουν μετατραπεί σε διεύθυνση συνδικαλιστικού προσωπικού του υπουργείου, εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή τους με τα “κονέ” με την κυβέρνηση και τις διοικήσεις. Το αντίτιμο, η καθήλωση του κλάδου στην αδράνεια και την υποταγή. Το πνίξιμο κάθε αγωνιστικής απόπειρας. Εν κατακλείδι όλοι αυτοί είναι οι φύλακες της διαλυτικής, παραλυτικής κατάστασης που έχει επικρατήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Φυσικά πριν τις εκλογές θα στήσουν αντιπαραθέσεις και καβγάδες αλλά για το ..πάπλωμα. Τις θέσεις δηλαδή στη διοίκηση και στους κρατικούς μηχανισμούς.
Με την κατεύθυνση δηλαδή που δεν στοχεύει να κάνει τους εκπαιδευτικούς πρωταγωνιστές στην πάλη, αλλά «διορθωτές» της κυβερνητικής πολιτικής και εκλογική βάση των δικών τους σχεδίων. Η συμμόρφωση της ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ(ΠΑΜΕ) με τη λογική ότι “δεν τραβάει-δεν μπορεί ο κλάδος” αποτελεί παραίτηση από την αναγκαιότητα να βγει ο κλάδος στο προσκήνιο και εκχώρηση της αρμοδιότητα στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ να κάνουν τις “τουφεκιές” τους. Πλεονάζουν οι αγωνιστικές και ταξικές κορώνες και οι ακτιβισμοί όταν δεν κινείται τίποτα και όταν κινείται βγάζουν όλη την αντικινηματική τους υστερία και φόβο όπως καταγράφηκε και στις κινητοποιήσεις του ’13. Αποτελεί υπονόμευση-ακύρωση της ανασυγκρότησης του σωματείου η αναζήτηση ρόλου στη συνδιοίκηση(ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ), με την αποδοχή διορισμό από τη διοίκηση για να ελέγξει τα προσόντα των υποψήφιων διευθυντών καθώς και τη συνύπαρξη με την ανακύκλωση νέων (αυτ)απατών για τη δημιουργία νέου ΣΥΡΙΖΑ αφού ο παλιός μας “πρόδωσε”.
Η κατεύθυνση αυτή αναδεικνύει ότι δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης με την κυβέρνηση και τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και παράγει και εκφράζεται από στόχους πάλης για τα βασικά δικαιώματα στη ζωή μας. Δεν επιλέγουμε «αριστερό παράγοντα» που θα συνομιλεί για τα θέματα μας με τη διοίκηση
Αγωνιζόμαστε για να γίνει το σωματείο μας δύναμη αγώνα μαζί και δίπλα με το λαό και τη νεολαία! Μέσα στους αγώνες οι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν τη δύναμή τους, τη συλλογικότητά τους, την ανάγκη οργάνωσης, τους συμμάχους και τους εχθρούς τους. Εκεί γίνονται φανερές οι διαφορετικές αντιλήψεις και πολιτικές κατευθύνσεις και οι στόχοι που υπηρετεί η κάθε μια.
Να βγούμε στους δρόμους, να βρούμε τον «διπλανό» μας, να συζητάμε και να δώσουμε πραγματικά δημοκρατικό περιεχόμενο στις διαδικασίες των σωματείων μας (πρωτοβουλίες, δίκτυα, συνελεύσεις), να οργανώσουμε εστίες αντίστασης και να πιέσουμε τα σωματεία και τα συνδικάτα μας να πάρουν αποφάσεις συνδικαλιστικής αναμέτρησης. Μόνο αλλάζοντας προοπτική και κατεύθυνση τα δίκαια αιτήματα μας όπως οι σταθερές και ενιαίες σχέσεις εργασίας στην εκπαίδευση, οι μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικών, οι μισθοί και οι συντάξεις με τους οποίους μπορεί να ζει κανείς θα μπορούν να διεκδικηθούν πραγματικά και όχι εικονικά!
Κόντρα στη διαίρεση και στη ψευδαίσθηση της ατομικής «λύσης», να ενωθούμε στο σωματείο μας, να το καταστήσουμε χώρο συλλογικής στάσης, εργαλείο ανάπτυξης της οργανωμένης και μαζικής πάλης. Να κινηθούμε στη κατεύθυνση χειραφέτησης του συνδικαλισμού από το κράτος/διοίκηση, οικοδομώντας σωματείο ταξικό και αγωνιστικό – όχι κυβερνητικό και συνδιαχειριστικό.
ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
Μ’ αυτές τις σκέψεις καλούμε τους συναδέλφους να μετατρέψουν το δικαιολογημένο σκεπτικισμό τους σε δημιουργική συμμετοχή στο κίνημα παρά την πληθώρα φανερών εχθρών και ψεύτικων φίλων. Στις εκλογές για ΔΣ της ΕΛΜΕ στις 13/12 ζητάμε τη στήριξη σας, ώστε αυτή η φωνή, αυτές οι απόψεις να εκπροσωπούνται στο επόμενο ΔΣ.
Για τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
Αλέξης Φυτσιλής
