Βρισκόμαστε εδώ σήμερα με αφορμή τη μέρα της «γυναίκας». Καταρχήν αυτό δεν ακούγεται καλό, με την έννοια ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει ανάγκη ώστε να έχουμε ειδική μέρα αφιερωμένη στο το ένα εκ των δύο φύλλων του ανθρώπινου είδους.
Βεβαίως, η ανάγκη προκύπτει από το γεγονός ότι η θέση της γυναίκας υπήρξε έντονα κατώτερη, αυτής των ανδρών για αιώνες.
Από τη στιγμή που το ανθρώπινο είδος οργανώθηκε σε κοινωνίες ο άνδρας ανέλαβε τον δύσκολο αλλά ίσως μοναδικό ρόλο, του κυνηγού. Η γυναίκα από τότε, ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα!!!
Πάντα, αλλά σήμερα ακόμη περισσότερο, ο ρόλος της γυναίκας είναι πολλαπλός και σύνθετος.
Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα έχει τη δυνατότητα και το προνόμιο να είναι μάνα, ιδιότητα που από μόνη της είναι μεγαλειώδης.
Ακολουθεί ο ρόλος του «οργανωτή» στο σπίτι αρχικά, και στους περισσότερους επαγγελματικούςχώρους σήμερα.
Η συμβολή της τέλος στην παραγωγή, υπήρξε καταλυτική ουσιαστική και σημαντικότατη ειδικά στις αγροτικές περιοχές. Ρόλος που ποτέ δεν της αναγνωρίστηκε σε όλο του το μέγεθος. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω και μια πρόταση. Θεωρώ ότι ειδικά στην περιοχή μας η οποία ήταν είναι κατά βάση αγροτική, οφείλουμε να αναδείξουμε και να τιμήσουμε την προσφορά, του αφανούς αυτού ήρωα, της αγρότισσας, που με μεγάλο ζήλο φρόντιζε, τα παιδιά, το σύζυγο, τις οικογένειες, τα ζώα τα χωράφια και στο τέλος, εάν περίσσευε χρόνος και τον εαυτό της.
Όσον αφορά τη γυναίκα και τη συμμέτοχή της στο σύστημα διοίκησης, τα πράγματα εξελίσσονται αργά. Η κατάσταση σήμερα είναι προφανώς πολύ καλύτερη απ’ ότι 80 χρόνια πριν, αλλά έχουμε περιθώρια βελτίωσης.
Η πρώτη φορά που γυναίκες συμμετείχαν κανονικά σε εκλογές με πλήρες το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθε χωρίς περιορισμούς, ήταν το 1893στη Νέα Ζηλανδία.
Στη χώρα μας, η ιδιότητα του πολίτη στις γυναίκες, προβλέφθηκε στο σύνταγμα του 1864, η πλήρης κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων όμως ψηφίστηκε στις 28 Μαΐου του 1952.
Η πρώτη, ή μάλλον, μισή απόπειρα έγινε το 1934, με συμμετοχή των γυναικών, άνω των 30 ετών και με απολυτήριο δημοτικού, στις δημοτικές εκλογές.
Επί της ουσίας οι γυναίκες στην Ελλάδα, συμμετείχαν κανονικά στην εκλογική διαδικασία, το Φεβρουάριο του 1956.
Η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής ή Ελένη Σκούρα, εκλέχθηκε με τον «Ελληνικό Συναγερμό» το 1952. Έκτοτε, υπήρξε μια αργή, αλλά σταθερά ανοδική πορεία, μέχρι τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, όπου 70 μέλη του Ελληνικού κοινοβουλίου ήταν γυναίκες. Δυστυχώς, οι εκλογές του Σεπτεμβρίου ανέδειξαν μόνο 56 βουλευτίνες.
Προσωπικά είμαι υπερήφανη τόσο για την εκλογική μου περιφέρεια, αφού στην Καρδίτσα οι δύο από τους τέσσερις βουλευτές είμαστε γυναίκες, όσο και για το ΣΥΡΙΖΑ που έχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό γυναικών στην κοινοβουλευτική του ομάδα.
Στη χώρα όμως, τα ποσοστά συμμέτοχής των γυναικών «στα κοινά» δυστυχώς δεν είναι πολύ καλά. Στη βουλή είναι 18,6%, στις περιφέρειες 15,4%, στις αντιπεριφέρειες 20,7% και στους δήμους μόλις 4,6%.
Πιστεύω όμως, ότι πλέον είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι οι γυναίκες και μπορούν και θέλουν και είναι το ίδιο ή και πιο αποτελεσματικές από τους άνδρες και στον τομέα της διοίκησης.
Ο σημαντικότερος όμως για μένα ήταν και παραμένει ο ρόλος της μάνας. Μέσα από αυτό το ρόλο, μέσα από τα παιδιά που μεγαλώνουν έχουν τη δυνατότητα παρέμβασης και αλλαγής στην κοινωνία.
Η πολιτική είναι ζήτημα αρχών, εμφυσώντας λοιπόν τις σημαντικές αξίες στη νέα γενιά, σεβασμό, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και συνεργασία, μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο και θα τον κάνουμε.
