Η ομιλία του πρώην Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων Δημητρίου Γ. Σιούφα, στην Επιμνημόσυνη Δέηση, για τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 14-06-2015, στο Φάληρο, μπροστά στο μνημείο που βρίσκονται τα οστά του Αρχιστράτηγου, με πρωτοβουλία του Συλλόγου των Απανταχού Καρδιτσιωτών και του Συλλόγου Μαυρομματιανών Αθήνας :
«Είμαστε σήμερα εδώ, στον Ιερό χώρο όπου βρίσκονται τα οστά του Αρχιστράτηγου Γεωργίου Καραϊσκάκη, του ήρωα του Αγώνα, της Πατρίδας και της Ελευθερίας μας, εδώ που τον βρήκε το θανατηφόρο βόλι, στην Μάχη του Φαλήρου.
Πέρασαν κοντά διακόσια χρόνια από τον ηρωικό θάνατο του Γεωργίου Καραϊσκάκη εδώ στο Φάληρο.
Βρισκόμαστε σήμερα στον ίδιο χώρο, για να μνημονεύσουμε, να θυμηθούμε και να τιμήσουμε ένα μεγάλο Έλληνα, ένα γενναίο μαχητή, ένα θαρραλέο στρατιώτη, έναν εμπνευσμένο πατριώτη, έναν ένδοξο στρατηγό, μια σπάνια στρατιωτικής φυσιογνωμίας μετά τον Μιλτιάδη, τον Θεμιστοκλή, τον Μέγα Αλέξανδρο.
Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης βρίσκεται και κινείται σήμερα ανάμεσα στο θρύλο και την ιστορία. Αυτή άλλωστε είναι κοινή μοίρα όλων των μεγάλων ανθρώπων.
Βρίσκεται στην ιστορία γιατί οι πράξεις του, οι αγώνες του, οι μάχες του και οι συνέπειες τους απετέλεσαν δομικούς πυλώνες όπου στηρίχθηκε και ευοδώθηκε ο Αγώνας της Ελληνικής Ελευθερίας της γενιάς του, αλλά και του Έθνους. Αυτή είναι η ακριβής καταγραφή της Ιστορίας.
Κινείται ταυτόχρονα στο θρύλο γιατί τα υπεράνθρωπα ανδραγαθήματα του δεν μπορούν να ερμηνευθούν με τη λογική των κατοπινών εποχών και ανθρώπων. Όπου απορεί και αποκάμνει η ιστορία αναλαμβάνει ο θρύλος να διηγηθεί και να εξηγήσει τη ζωή και τη δόξα ανθρώπων σαν το Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Η ταπεινή καταγωγή, τα δύσκολα παιδικά χρόνια χωρίς επιμελημένη ανατροφή και παιδεία, οι ταλαιπωρίες της νεανικής ζωής δεν προοιώνιζαν τη γιγαντιαία προσωπικότητα. Ούτε το παιδί που μεγάλωνε μπορούσε φυσικά να προβλέψει το μέγεθος της εποχής που ξημέρωνε και της συμμετοχής που θα αξιωνόταν.
Από τη γέννησή του στη σπηλιά, στο Μαυρομμάτι της Καρδίτσας, το 1782 μέχρι την έναρξη του Αγώνα το 1821 ο Καραϊσκάκης ζει τις ωδίνες της εθνικής αφύπνισης. Μεγαλώνει ουσιαστικά μόνος, αναζητά τη γνώση, αντιλαμβάνεται τη σκλαβιά δίπλα στον κατακτητή, μαθαίνει τη τέχνη του πολέμου, προετοιμάζεται ψυχικά για τον Αγώνα.
Ξεκινά την Επανάσταση στα Τζουμέρκα, το Μακρυνόρος και τα Άγραφα.
Πέρα από τις αυταπόδεικτες στρατιωτικές ικανότητες, δείχνει και εξαιρετικές πολιτικές δυνατότητες χειριζόμενος κατάλληλα φίλους και αντιπάλους ανάλογα με τον κατά περίπτωση επιδιωκόμενο στόχο και σκοπό. Αυτός, ένας αυτοδίδακτος, και βαριά για την εποχή, χρόνια ασθενής άνθρωπος!
Εμφύλιες αντιζηλίες, συνομωσίες, μικρότητες και φθόνος που έχουν πάντα ως στόχο τους μεγάλους ανθρώπους τον οδηγούν σε δίκη, έκπτωση και τελικά αποκατάσταση το 1824.
Τα επόμενα δυο χρόνια μάχεται για την ελευθερία στο Μωριά και τη Ρούμελη, ιδιαίτερα στο Μεσολόγγι. Με τη φλόγα της ελευθερίας, τη πολεμική δεινότητα και τη φρόνηση του ηγέτη. Μάχεται δυστυχώς κάποτε και εναντίον Ελλήνων γιατί τελικά την εμφύλια σύρραξη δεν την αποφύγαμε ούτε στον Αγώνα της Ελευθερίας. Όμως ακόμη και προσωπικοί αντίπαλοι αναγνωρίζουν την αναντικατάστατη στρατιωτική αξία του.
Διορίζεται Αρχιστράτηγος και κατορθώνει την ώρα που η Επανάσταση κινδύνευε, με μια σειρά από στοχευμένες, καίριες στρατιωτικές επιχειρήσεις μέσα σε 4 μήνες να κατανικήσει και να εκδιώξει τους εχθρούς από όλη σχεδόν τη Στερεά Ελλάδα.
Αγωνίζεται, παρά το βαρύ χρόνιο νόσημα, πάντα στην πρώτη γραμμή με πλήρη περιφρόνηση κινδύνου και θανάτου. Αυτό το καίριο ελάττωμα της στρατιωτικής αρετής του, κάνει ακόμα και το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη να του μηνύσει ότι δεν είναι δίκη του δουλειά να μετέχει σε άσκοπες αψιμαχίες και ακροβολισμούς γιατί “τους οπλαρχηγούς τους κυνηγά το βόλι”. Και του κάνει έκκληση ότι “είναι ανάγκη να σώσει τον εαυτό του για να σωθεί η πατρίδα”.
Πόσο προφητικά λόγια! Σε ένα τέτοιο περιστατικό, εδώ κοντά, στις 22 Απριλίου 1827 ο Αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης τραυματίζεται θανάσιμα. Παραδίδει το πνεύμα του την επόμενη 23 Απριλίου, μέρα της γιορτής του. Κατά το Μακρυγιάννη τα τελευταία του λόγια προς τους συμπολεμιστές του είναι: “Εγώ πεθαίνω. Όμως εσείς να είστε μονιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα”. Διαχρονική συμβουλή σε διαχρονικό πρόβλημα.
Αυτόν τον ήρωα τιμούμε σήμερα, εμείς οι κληρονόμοι των εθνικών κατακτήσεων του.
Το Γεώργιο Καραϊσκάκη της Ιστορίας και του Θρύλου.
Έναν άνθρωπο που απέδειξε ότι η δύναμη της καρδιάς ξεπερνάει αυτό που μπορεί να συλλάβει ο νους. Ότι ο νους μπορεί να συλλάβει τη Γνώση ακόμα και αν δεν έχει αποκτήσει πολλές γνώσεις. Ότι η Ηγεσία που αποκτάται και αξιώνεται είναι ανώτερη και ικανότερη από την Ηγεσία που διδάσκεται και απονέμεται.
Και πάνω από όλα, ότι η αγάπη για τη Πατρίδα ξεπερνάει έριδες, πικρίες και φιλοδοξίες».
