Είναι αλήθεια ότι το φυσικό περιβάλλον μέρα με τη μέρα υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο παρά τα όσα μέτρα παίρνει ο «πολιτισμένος κόσμος». Όμως, πως είναι δυνατόν να αποδώσουν τα όποια μέτρα, όταν αυτός ο ίδιος ο «πολιτισμένος μας κόσμος» είναι αυτός που ρυπαίνει, που δημιουργεί τα προβλήματα; Και ποιος τελικά θα είναι αυτός που θα επιβάλλει αυστηρότερα και αποτελεσματικότερα μέτρα για την σωτηρία του πλανήτη όταν οι ισχυροί δηλαδή οι ρυπαντές έχουν τον τελευταίο λόγο;
Ακούμε και διαβάζουμε κάθε τόσο για τις παγκόσμιες συνδιασκέψεις που πραγματοποιούνται για την προστασία του περιβάλλοντος και για την κλιματική αλλαγή. Συγκεντρώνονται σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου για να αποφασίσουν για το «συμφέρον» του πλανήτη Γη. Ο επίλογος κάθε φορά σχεδόν ο ίδιος. : «Διαμαρτυρίες, συλλαλητήρια συλλήψεις διαδηλωτών, αντιδράσεις των αναπτυσσόμενων χωρών, υποσχέσεις χωρίς δεσμεύσεις εκ μέρους των πλουσίων χωρών, αποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις από τις διαπραγματεύσεις των αφρικανικών και άλλων υπό ανάπτυξη χωρών, οργή εκ μέρους των απανταχού οικολόγων, αρνητικές προβλέψεις ως προς την έκβαση των διασκέψεων, απαισιόδοξες τελικά διαπιστώσεις. Οι διασκέψεις τελειώνουν κάθε φορά χωρίς τίποτα το ουσιαστικό. Οι ελπίδες της ανθρωπότητας χάνονται για ακόμη μια φορά αλλά επειδή η ελπίδες πεθαίνουν τελευταίες, ανανεώνονται για την επόμενη συνδιάσκεψη μήπως και προκύψει κάτι καλό για τον πλανήτη γη…».
Όλες οι δραστηριότητες, οι εφευρέσεις και οι ανακαλύψεις του δήθεν πολιτισμένου κόσμου οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Από εκατοντάδες χρόνια ο άνθρωπος, με τον λεγόμενο πολιτισμό του πριονίζει το δέντρο της ζωής του, της ύπαρξής του. Η κάθε ανακάλυψη, η κάθε εφεύρεση κατά κανόνα μπαίνει στην υπηρεσία όχι μιας αποδεκτής κερδοφορίας αλλά μιας άκρατης κερδοσκοπίας, μιας ανεξέλεγκτης κερδομανίας που ξεχνάει έτσι το προορισμό της, δηλαδή την προστασία, υπεράσπιση και προαγωγή των γενικότερων συμφερόντων και της ποιότητας ζωής. Γι΄αυτό οδηγηθήκαμε εκεί που σήμερα βρισκόμαστε, ένα βήμα πριν από την καταστροφή. Η λεγόμενη πρόοδος έχει δημιουργήσει μια κοινωνία η οποία ψυχικά, πνευματικά και σωματικά είναι αρρωστημένη:
- Ζούμε κάτω από το άγχος της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και της καταστροφής. Τα πυρηνικά οπλοστάσια π.χ. μπορούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να επιφέρουν τον όλεθρο.
- Το περιβάλλον έχει καταντήσει μια ανυπεράσπιστη έννοια, ένας ανυπεράσπιστος χώρος και, παρά τα τόσα βήματα που έχουν γίνει για την προστασία του, εν τούτοις παραμένει ο μεγάλος ασθενής, με την “υγεία του” να επιδεινώνεται αντί να βελτιώνεται.
- Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, ανυποψίαστη για όσα συμβαίνουν σε βάρος του περιβάλλοντος, σε βάρος της ίδιας της ζωής της, στέκεται αδιάφορα και θεωρεί ότι κάποιοι άλλοι είναι αυτοί που έχουν υποχρέωση να φροντίζουν και γι’ αυτήν και για το περιβάλλον της. Και δυστυχώς, δεν μπορεί ή δεν θέλει να πιστέψει και να παραδεχθεί ότι στη σημερινή ζούγκλα που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία ισχύει ο άγραφος, σκληρός και απάνθρωπος νόμος “ο θάνατός σου είναι η ζωή μου”…
Η ΟικόΣφαιρα, προσπαθεί στο μέτρο του δυνατού, να βάλει το δικό της λιθαράκι στη γενικότερη προσπάθεια, για την προστασία του περιβάλλοντος. Πιστεύει ότι ο κάθε άνθρωπος, μπορεί να συνεισφέρει στην προσπάθεια αυτή αρκεί να ενημερώνεται και να ευαισθητοποιείται στα περιβαλλοντικά ζητήματα.
* Η ΟικόΣφαιρα είναι Κίνηση για το περιβάλλον τον άνθρωπο και την ποιότητα ζωής, με έδρα την Καρδίτσα και είναι ανοιχτή για κάθε πολίτη.
