“Το κράτος έχει τη συνέχειά του”. Αυτή είναι η απάντηση που επαναλαμβάνει συνεχώς η Κεραμέως για να αιτιολογήσει ότι η κυβέρνηση έφερε μέσα στην καραντίνα το νομοσχέδιό της για ψήφιση στη βουλή. Αλήθεια είναι! Όλοι από τη Διαμαντοπούλου και τον Αρβανιτόπουλο μέχρι το Φίλη και το Γαβρόγλου -με τον τρόπο τους- έβαζαν τη δική τους σφραγίδα στην επίθεση που εξαπέλυαν ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών και στο δικαίωμα των μαθητών στις σπουδές. Έπαιρναν τη σκυτάλη από τον προηγούμενο, πατούσαν στα αντιδραστικά επιτεύγματα των προκατόχων τους και συνέχιζαν στις ίδιες αντιδραστικές-αντιλαϊκές ράγες.
Με το νομοσχέδιο η ΝΔ δεν επιδιώκει απλά να επιδεινώσει την κατάσταση μαθητών και εκπαιδευτικών, αλλά να δημιουργήσει ένα άλλο τοπίο στα σχολεία, που το δικαίωμα να αποτελεί άγνωστη λέξη. Η κυβέρνηση επιδιώκει μέσα στη κρίση-να η ευκαιρία!- να συντριβούν, να ξεριζωθούν, να σβηστούν από το χάρτη, τα δικαιώματα στη δουλειά και στις σπουδές.
Ταξικοί φραγμοί και κόφτες παντού. Από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο. Σχολείο για λίγους και εκλεκτούς. Εξετάσεις (με τράπεζες θεμάτων), αποθάρρυνση-απόρριψη των μαθητών. Το σύστημα διδασκαλίας αποκλειστικά η διδασκαλία του συστήματος και των σάπιων αξιών του. Με τον εκπαιδευτικό σκυφτό, να υλοποιεί την ταξική επιλογή-σφαγείο της νεολαίας και ιμάντα μεταβίβασης των μαύρων ιδεών και πρακτικών του εργασιακού μεσαίωνα. Αξιολόγηση, χειραγώγηση, κατηγοριοποίηση, ασφυκτικός έλεγχος. Οι διαχρονικοί στόχοι του συστήματος, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ είναι παρόντες.
Η Κεραμέως “άκουσε” για ακόμη μια φορά τους …ειδικούς. Τους ειδικούς στην υποχώρηση, το συμβιβασμό, την αδράνεια, την ήττα. Την συνδικαλιστική ηγεσία σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Αυτή που έχει κάνει πράξη την κινηματική αποστασιοποίηση και σημαία τον διάλογο-διαπράγματευση με το σύστημα. Η στάση τους άναψε το πράσινο φως στην κυβέρνηση για να προχωρήσει. Δεν είναι μόνο ότι αποτέλεσαν το μπλοκ της εξ αποστάσεως ψευτοεκπαίδευσης, αλλά ότι δυόμισι μήνες επέβαλαν ακινησία. Η καθυστέρηση διεξαγωγής γενικών συνελεύσεων από ΟΛΜΕ -η ΔΟΕ ούτε καν- αποτέλεσε χορηγία προς τη κυβέρνηση.
Συναδέλφισσες-συνάδελφοι
Το πιο δύσκολο να δεις είναι αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου. Γι’ αυτό όλοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, τα συνδικαλιστικά τους παραρτήματα, τα ΜΜΕξαπάτησης επιχειρούν να μας το κρύψουν. Να μη “δούμε” ότι είμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο και αντιδραστικό σχέδιο που καθιστά το σχολείο που θα βρούμε απ’ το Σεπτέμβρη ταξικότερο και αντιδραστικότερο. Αφιλόξενο τόσο για τα παιδιά του λαού όσο και για μας.
Αυτή η μαυρίλα που έρχεται να σκεπάσει την εκπαίδευση απαιτεί και την αντίστοιχου μεγέθους απάντηση από τη μεριά των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των γονιών τους, όλου του λαού για να την αποτρέψουν. Να φράξουν το δρόμο στον κυβερνητικό οδοστρωτήρα.
Αυτό προϋποθέτει να αποσπαστεί η διαχείριση της ήττας από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να γίνει πράξη το σύνθημα ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών. Αυτός ο αγώνας πρέπει να κορυφωθεί τις επόμενες μέρες. Και να οικοδομεί συνεχώς όρους και προϋποθέσεις για την ανάπτυξη απεργιακού αγώνα για την ανατροπή του νόμου. Όχι, δεν αποτελεί το προηγούμενο μια ένεση αισιοδοξίας, αλλά υπαρκτή δυνατότητα ώστε όλα τα κομμάτια του λαού, μαθητές- εκπαιδευτικοί γονείς, να αναγνωρίσουν την αντιδραστική πραγματικότητα που επιδιώκεται να επιβληθεί στα σχολεία και να παλέψουν ενάντια σ’ αυτή.
Η συμμετοχή σ’ όλες τις κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος, συλλαλητήρια-διαδηλώσεις- απεργία αποτελεί όρο που προσθέτει στην οικοδόμηση κινήματος ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής. Τα καλέσματα δεν είναι των εργατοπατέρων. Αλλά των δικαιωμάτων στην εργασία και στις σπουδές που απαιτούν να τα υπερασπιστούμε. Της διαχρονικής απαίτησης, όταν το άδικο γίνεται νόμος – η αντίσταση είναι καθήκον. Σ’ αυτές τις κινήσεις πρέπει οι εκπαιδευτικοί να είναι παρόντες κόντρα στα σχέδια παραίτησης των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Μέσα σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις μπορεί ένα δυναμικό να βρεθεί, να συντονιστεί και να οργανώσει τα επόμενα αγωνιστικά βήματα.
