45 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο η πύλη παραμένει διαλυμένη από το τανκ, και η κολώνα επιμένει να θυμίζει επιμελώς ξεχασμένα συνθήματα όπως το «έξω αι ΗΠΑ», «Ψωμί- Παιδεία – Ελευθερία» . Παρά την ηλικία του και τα άσπρα μαλλιά των αποσυρθέντων, ήδη από την επαύριον, πρωταγωνιστών του, θα παραμένει ζωντανό κι επίκαιρο. Όνειρο όμορφο ως ο έφηβος Διομήδης κι εφιάλτης ως ο αμετανόητος εκτελεστής χουντικός αξιωματικός με το πιστόλι προτεταμένο που δολοφονεί τον Μιχάλη Μυρογιάννη. Το Πολυτεχνείο δείχνει το δρόμο σε όποιον αγωνίζεται, γεμίζει ενοχές όποιον έχει συνείδηση, δοξολογείται από «ιδανικούς κι ανάξιους εραστές» και περιφέρεται άταφο σκήνωμα από πολιτικά γραφεία κηδειών.
Χαίρε Διομήδη! Χαίρε Μιχάλη! … Σε ένα χρόνο θα σας ξαναθυμηθούμε… ίσως κι ενδιαμέσως αν πάψουμε να φοβόμαστε.
