Την Ημέρα Γενοκτονίας των Ποντίων τίμησε την περασμένη Κυριακή η Καρδίτσα. Αρχικά τελέστηκε επίσημη δοξολογία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Κων/νου και Ελένης και ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων.
Εκ μέρους του Συλλόγου Ποντίων Ν. Καρδίτσας μίλησε η κ. Γιώτα Χατζηδημητριάδου τονίζοντας, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Κάθε χρόνο στις 19 Μαϊου οφείλουμε ως Έλληνες , Πόντιοι και μη, να τιμούμε τη μνήμη των προγόνων μας οι οποίοι χάθηκαν άδικα εξαιτίας του ακραίου εθνικισμού και φανατισμού των Τούρκων. Η σφαγή αυτή των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου αναφέρεται με τον όρο γενοκτονία. Αν θέλαμε να εξηγήσουμε τον όρο αυτό, θα λέγαμε ότι σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Οι πρόγονοί μας, έλληνες του Πόντου, δεν χάθηκαν για κάτι που έκαναν αλλά για κάτι που ήταν. Ήταν Έλληνες και Χριστιανοί, πράγμα που δεν μπορούσαν να ανεχθούν οι εθνικιστές του Κεμάλ Ατατούρκ, για αυτό και έκριναν ότι πρέπει να ξεκινήσουν την εθνική εκκαθάριση.
Η 19η Μαϊου ήταν η μέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα και ξεκίνησε το δολοφονικό του σχέδιο. Οι επίσημοι σύμβουλοι των Νεότουρκων, οι Γερμανοί, τους δίδαξαν ότι μόνο αν εξαφάνιζαν τους Έλληνες και τους Αρμένιους θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Μέσα σε 7 χρόνια από το 1916-1923 χάθηκαν 350.000 Έλληνες.
Οι τούρκοι άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Εκεί δεν υπηρετούσαν μόνο αμόρφωτοι άνθρωποι, αλλά και γιατροί, φαρμακοποιοί, μηχανικοί και άλλα μορφωμένα άτομα διαφόρων επαγγελμάτων. Δινόταν βαρύτητα σε τεχνικά επαγγέλματα, κυρίως σιδηρουργούς, ξυλουργούς, πετράδες, κτίστες κτλ. Οι «στρατιώτες» αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται στις διανοίξεις δρόμων, κατασκευές γεφυρών, καναλιών, διωρύγων, σιδηροδρομικών γραμμών, στο σπάσιμο πέτρας στα λατομεία, στις εκχιονίσεις δρόμων, στην εξόρυξη κάρβουνου κλπ.
Φυσικά, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την κατάσταση διαβίωσης στα τάγματα εργασίας. Το νερό, τα τρόφιμα, η θέρμανση και τα υλικά καθαριότητας ήταν πολύ περιορισμένα ή δεν υπήρχαν καθόλου. Οι στρατιώτες τις περισσότερες φορές δεν έβρισκαν ούτε μια κουβέρτα να σκεπαστούν και κοιμούνταν σε άθλιες παράγκες ή στην ύπαιθρο. Ο τύφος, η φυματίωση, η δυσεντερία, η σύφιλη και όλες οι ασθένειες της εποχής θέριζαν τους «στρατιώτες» που υπηρετούσαν στα τάγματα εργασίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, η κατάσταση ήταν τόσο τραγική που είχαν συγκροτηθεί τάγματα ασθενούντων από την ίδια ασθένεια.
Το καθεστώς των Τούρκων αμφισβήτησε το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να συνεργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες.ΗεφαρμογήαυτήςτηςπολιτικήςανάγκασεχιλιάδεςΈλληνεςτωνπαραλίωντηςΜικρασίαςναεγκαταλείψουντιςεστίεςτουςκαιναμετοικήσουνακολουθώντας πολυήμερεςεξοντωτικέςπορείες.
Μαρτυρίες της εποχής αναφέρουν κάποιες πολύ παραστατικές εικόνες: “Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Περπατούσαν γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, κατά τη διάρκεια της πορείας οι Τούρκοι τους έδερναν και τους εξύβριζαν. Οι περισσότεροι από αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το να φτάσουν στο τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και το τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών που τους παρελάμβαναν , τους κατέφεραν το τελειωτικό πλήγμα … ”
Οι θηριωδίες των Τούρκων εκείνη την περίοδο δεν είχαν τελειωμό. Το σχέδιο εξόντωσης των Ελληνικών πληθυσμών της περιοχής ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τον αφανισμού ενός λαού που ήταν αστείρευτη πηγή πνεύματος και πολιτισμού.
Μόλις το 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923 αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Η 19η Μαϊου για τον Τουρκικό λαό έιναι ημέρα γιορτής. Για τον Ελληνισμό είναι μέρα πένθους και εθνικής μνήμης. Σαν κράτος επιδιώκουμε, βέβαια, τη συνεργασία και την ειρηνική συνύπαρξη με όλους τους λαούς και φυσικά και με τους γείτονές μας Τούρκους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα εθελοτυφλούμε και θα προδώσουμε την ιστορική αλήθεια.
Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι αυτοί δημιούργησαν ξανά τις ζωές τους από το μηδέν είναι και ένα μάθημα για εμάς τους νεότερους Έλληνες το να μπορούμε να διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας και το να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε δύσκολες και προβληματικές καταστάσεις με θάρρος, ψυχραιμία και αγωνιστικότητα.
