Οι βουλευτές του μνημονίου και η συγκυβέρνηση αντιμετωπίζουν πλέον εκτός της δεδομένης οργής του κόσμου και την απόρριψη, εξαιτίας της διαπίστωση από εταίρους, πιστωτές και πολίτες της αφερεγγυότητας και της αδυναμίας τους να συντάξουν ένα αξιόπιστο πρόγραμμα αλλαγών. Η ανεπάρκεια, η ασυνέπεια και η προχειρότητα του κυβερνητικού τόξου φάνηκε σε όλα τα επίπεδα. Φάνηκε στις αστειότητες περί σκισίματος και επανασυγκόλλησης του μνημονίου, φάνηκε και στο σήριαλ κάθε φορά των διαπραγματεύσεων που μας αφήνει πίσω ένα σακί καλπαζιές. Φάνηκε και σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων όπου ακόμη και με το χαοτικό πεδίο της κρατικής μας οργάνωσης δεν έχουν γίνει ακόμη ούτε τα πρώτα βήματα της καταγραφής της παρούσας κατάστασης και της κατάστρωσης ενός πρωτόλειου σχεδίου παρεμβάσεων που απαιτεί η λογική και η κοινωνία.
Ακόμη και σε οριακές συνθήκες, οι κυβερνητικοί βουλευτές επιμένουν σε κινήσεις τακτικής και επικοινωνίας και στοχεύουν μόνο στις αλλαγές εκείνες που δεν ενοχλούν το «σύστημα»: εισπρακτικά μέτρα για τους πολλούς καταχρεωμένους πολίτες, περικοπές, απολύσεις, τρόμος και καταστολή. Αυτές είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές όμως που απαιτεί το Ελληνικό κράτος; Έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό που κινείται για δεκαετίες σε ένα πέλαγο χωρίς καμιά καθοδήγηση. Έχουμε τον βασικό μας παραγωγικό τομέα την γεωργία να ασθμαίνει, με τεράστια κενά και δομικά προβλήματα εντελώς εγκαταλελειμμένο από το κράτος. Έχουμε τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους να ξεπουλιούνται, τη γη μας και τη δημόσια περιουσία να χαρίζονται, το περιβάλλον να βιάζεται. Και μέσα σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον μια κοινωνία που βράζει, που φουντώνει από οργή, που εξεγείρεται από την αδικία. Αυτή την κοινωνία η κυβέρνηση του μνημονίου δεν την κοιτά στα μάτια, δεν προσπαθεί να την αφουγκραστεί και να συζητήσει μαζί της, την κοινωνία την οποία υποτίθεται πως υπηρετεί. Αυτή την κοινωνία προσπαθεί να την χειραγωγήσει και να την κοιμίσει μέσω των ΜΜΕ τα οποία δεν υπηρετούν το λειτούργημά τους αλλά μας σερβίρουν άλλοτε τρόμο, άλλοτε κανονικότητα, άλλοτε κρύβουν και άλλοτε εφευρίσκουν τα θέματά τους ανάλογα με την εξέλιξη που βολεύει. Αυτή η κοινωνία που θέλει να προχωρήσει μπροστά αντί να αξιοποιηθεί, να ωθηθεί στη συμμετοχή και τη δημιουργία, η κυβέρνηση επιλέγει να την ελέγξει με την βία, την καταστολή και την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας η οποία έχει μετατραπεί από μια δομή προστασίας του πολίτη σε ένα ιδιωτικό στρατό του συστήματος και της εξουσίας.
Ακόμη και αυτή η κατ επίφαση κανονικότητα που επικαλείται η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ισχύει αλλά έτσι λίγο να σκαλίσουμε στην επιφάνεια κάτω από το επικοινωνιακό χαλί της εξουσίας, κρύβονται τα κατεβασμένα κεφάλια και το αίμα των συνανθρώπων μας που έφυγαν, τα αδειανά κρεβάτια των νέων που μεταναστεύουν, το κενό, πληγωμένο βλέμμα των πολιτών που δεν βλέπουν καμία ελπίδα.
Είναι όλα αυτά αρκετά για να κατανοήσουμε πως πρέπει να αλλάξουμε και να διώξουμε το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό; Αυτό είναι σίγουρα αναγκαίο και αρχίζει να γίνεται σαφές από όλους πλέον. Δεν είναι και αρκετό όμως. Γιατί χρειάζεται να γκρεμιστεί παράλληλα ένα ολόκληρο σύστημα συμφερόντων και κατσαπλιάδων, χρειάζεται ένα νέο όραμα και συνέπεια στην πορεία υλοποίησης ενός ουσιαστικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων και δομικών αλλαγών, πορεία η οποία θα είναι πολυετής και κοπιαστική. Θα έχει πολλές συγκρούσεις με το κατεστημένο και δεν έχει άλλη επιλογή από το να έχει στο κέντρο του τον πολίτη.
Είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη και ενδιαφέρουσα η δυναμική που αναπτύσσεται τελευταία στη Νότια Ευρώπη από τα κινήματα των πολιτών που αποκτούν πλέον και την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, δεν αρκεί όμως… θέλει κι άλλο… Έως ότου τα κινήματα έρθουν στην εξουσία, σχεδιάσουν πολιτικές, συγκρουστούν με το κατεστημένο της κάθε χώρας και μέχρις να συγκροτηθεί ένα μέτωπο για μια άλλη Ευρώπη εντελώς διαφορετική από την Γερμανική Ευρώπη της Μέρκελ έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολύ δρόμο, μακρύ και δύσβατο.
Αυτός είναι όμως ο δρόμος μας…Άλλος δεν υπάρχει…Εμείς θα τον δημιουργήσουμε.. Εμείς θα τον διασχίσουμε…. Άλλος δεν υπάρχει…
