Οι δανειστές-ληστές απαιτούν εμπόδια στην κήρυξη απεργίας και χτύπημα του ανεξάρτητου (όχι του κρατικού-κυβερνητικού) συνδικαλισμού και η κυβέρνηση βιάζεται να τα υλοποιήσει…
Ο νέος υπουργός παιδείας μας καλεί (όπως και οι προκάτοχοί του) να … “μη φοβόμαστε την αξιολόγηση” και εξαγγέλει κατάργηση των πανελλαδικών δια της μετατροπής του λυκείου σε ταξικό-εξεταστικό κάτεργο…
Η ΑΔΕΔΥ έχει εξαγγείλει απεργία για την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου, η ΓΣΕΕ για τις 8 Δεκεμβρίου και οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ παρακολουθούν και ακολουθούν…
Και οι εκπαιδευτικοί στο άκουσμα της απεργίας μετά το αρχικό ξάφνιασμα- “πότε έχει απεργία;”– δηλώνουν “βρείτε εσείς οι συνδικαλιστές άλλες μορφές…”.
Τα παραπάνω συμπυκνώνουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όχι μόνο οι εκπαιδευτικοί αλλά όλοι οι εργαζόμενοι. Απο τη μιά η επίθεση εντείνεται, σφίγγοντας σα μέγγενη τη χώρα και το λαό και απο τη μεριά των εργαζόμενων απογοήτευση, παράλυση, ανημποριά.
Βρισκόμαστε σε δύσκολη πραγματικά θέση όσοι καλούμε τους συναδέλφους να απεργήσουν ενώ ξέρουμε οτι οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες μόνο άσφαιρες τουφεκιές ξέρουν να εξαγγέλουν, χωρίς αγωνιστικό σχέδιο και προοπτική κλιμάκωσης. Είναι οι ίδιες ηγεσίες που δείχνουν μετά ως υπεύθυνους των αποτυχημένων κινητοποιήσεων, τους εργαζόμενους “που δεν τραβάνε”. Κι ας έχουν τραβήξει οι ίδιοι το δρόμο του κυβερνητικού συνδικαλισμού της συνδιαλλαγής και της υποχώρησης, ακριβώς για να εμπεδωθεί η αδράνεια και η υποταγή, μη τυχόν ανοίξει καμιά αγωνιστική χαραμάδα.
Αφού λοιπόν η επίθεση δεν ανατρέπεται, ούτε καν ανακόπτεται με 24ωρη απεργία, μήπως θα έπρεπε να την μποϊκοτάρουμε, να μην απεργήσουμε, να μην τους χαρίσουμε και το 50ευρω που ούτως ή άλλως, δεν μας περισσεύει;
ΟΧΙ! ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΙΛΟΓΗ! Υπογράφει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση να προχωρήσει πιο άγρια, πιο βάρβαρα. Δίνει άλλοθι στους εργατοπατέρες να συνεχίσουν το διαλυτικό τους ρόλο. Παγιώνει στις συνειδήσεις μας κλίμα παραίτησης, ηττοπάθειας, συμβιβασμού.
Ο “συνδικαλισμός που γνωρίζουμε” έχει ενσωματώθεί, ηττηθεί, εκφυλίστεί. Όμως δεν ηττήθηκε η ιδέα και η ανάγκη οι εργαζόμενοι να ενώνονται και να παλεύουν τα συμφέροντα τους! Αυτό το συνδικαλισμό, αυτά τα σωματεία τα ανεξάρτητα από τον αντίπαλο και όπλα στα χέρια των εργαζομένων, χρειάζεται να συγκροτήσουμε “από την αρχή”.
Αυτή η ανάγκη οικοδομείται στην πάλη για τα μικρά και μεγάλα ζητήματα που μας αφορούν. Χτίζεται καθημερινά στον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας στην αντίσταση στην επίθεση που δεχόμαστε. Απαιτεί θυσίες, δεν είναι ζήτημα “φαεινών”, δεν θα τη “φέρουμε” στον αντίπαλο. Πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα επιχειρημάτων που θα τεθούν από τη μεριά μας και θα τον “πείσουν” αλλά σύγκρουσης με την κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της.
Η συμμετοχή μας μας στην ΑΠΕΡΓΙΑ στις 24/11 συμβάλλει σ’ αυτή την κατεύθυνση. Το αντίθετο μας φέρνει σε χειρότερη μοίρα. Απεργώντας στέλνουμε το δικό μας μήνυμα ότι δεν μας ισοπέδωσε η απογοήτευση και θα μας βρουν απέναντι τους στη νέα -ακόμα πιο σκληρή- φάση της επίθεσης που ετοιμάζουν.
Ας δώσουμε στην απεργία της 24ης Νοέμβρη το δικό μας τόνο, το δικό μας περιεχόμενο. Ας την μετατρέψουμε σε εναρκτήριο λάκτισμα για να ξαναβρούμε τη δύναμη που κρύβουν οι συλλογικές διαδικασίες και δράσεις. Για να οργανώσουμε –συγκροτήσουμε κίνημα που θα διεκδικεί μαζικά και αγωνιστικά τα βασικά δικαιώματα στη ζωή, στη δουλειά και στις σπουδές.
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Φιλίππου Νίκος-δάσκαλος, Φυτσιλής Αλέξης-καθηγητής
