Με το πάθος της Ακηδίας ασχολήθηκαν οι Ορθόδοξες Συναντήσεις που πραγματοποιούνται μία φορά το μήνα, στους Αγίους Αναργύρους Μουζακίου Καρδίτσας. Στον 13ο λόγο του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος αναφέρει περί της Ακηδίας «Ακηδία σημαίνει παράλυσις της ψυχής καί έκλυσις του νου, οκνηρία και αδιαφορία πρός την άσκηση. Η ακηδία κατηγορεί τον Θεόν ότι δεν είναι ευσπλαγχνικός και φιλάνθρωπος».
Ακηδία σημαίνει να μην σε συγκινεί τίποτα το πνευματικό. Είναι ένα φοβερό πάθος σα δηλητήριο, μια κατάσταση ψυχική που νεκρώνει την ψυχή του ανθρώπου και την κάνει να είναι αδιάφορη προς τα πνευματικά, όπως ο Εκκλησιασμός, η προσευχή, η Εξομολόγηση κ.α., ενώ λέγει στον άνθρωπο ότι ο Θεός δεν είναι ευσπλαχνικός. Και πράγματι πόσες φορές ακούμε ένα γεγονός, κυρίως αιφνιδίου θανάτου και λέμε «γιατί το επέτρεψε ο Θεός; Τι Θεός είναι αυτός που θέλει να πονάμε;». Γι’ αυτό η ακηδία είναι πνευματικό φαινόμενο και όχι ψυχολογικό, έχει δηλαδή πνευματικές αιτίες και μητέρα της είναι η πολυλογία, η αργολογία, η φλυαρία, η ψευδολογία, η κατάκριση γιατί όλα αυτά σκορπίζουν τον πλούτο του ανθρώπου και δεν τον αφήνουν να κάνει πνευματική ζωή. Όταν ο άνθρωπος δεν κάνει πνευματική ζωή και χάσει την Θεία Χάρη έχει σαν αποτέλεσμα να πέσει σε έναν μαρασμό η ψυχή του και να μην ενδιαφέρεται για τίποτα.
Η ακηδία, δια του πονηρού μας επισκέπτεται και στην προσευχή προκειμένου να μας αρπάξει από τον νου τις λέξεις και να μας κάνει να μην προσευχόμαστε, αφού η σκέψη μας θα περιφέρεται σε άλλα πράγματα όπως ακριβώς μας τονίζει ο Άγ. Ιωάννης: «Ενώ ιστάμεθα στην προσευχή, μας υπενθυμίζει διάφορα αναγκαία πράγματα και χρησιμοποιεί κάθε τέχνασμα, ώστε να μας αποτραβήξη από εκεί». Και πραγματικά, την ώρα τις προσευχής ο πονηρός θα μας θυμίσει ότι ξεχάσαμε μέσα στην ημέρα προκειμένου να είμαστε στην Εκκλησία, αλλά να μην είμαστε.
Όταν θα έρθει η ώρα της προσευχής (είτε στην Εκκλησία είτε στο σπίτι) ο πονηρός δαίμων της ακηδίας και μας φέρει αδιαθεσία λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ως ασθενής πρέπει να ξεκουραστείς, δεν πειράζει που δεν θα προσευχηθείς, που δεν θα μπορέσεις να πας στην Εκκλησία, ο Θεός δεν θα σου πεί τίποτε, γιατί αρρώστησες. Για να δούμε τι λέγει ο Άγ. Ιωάννης της κλίμακος: «Ο δαίμων της ακηδίας στον μοναχό, τον οποίο έχει καταλάβει, δημιουργεί τις τρείς πρώτες ώρες -πρώτη, τρίτη καί έκτη- (οι ώρες που πρέπει να είναι στον Ναό για προσευχή) μία κατάστασι φρίκης, πονοκέφαλο καί πυρετό και ανακάτωμα του στομάχου. Μόλις φθάση η ενάτη ώρα παρατηρείται κάποια μικρή βελτίωσις. Μόλις στρωθή η τράπεζα, αναπηδά ο μοναχός από το στρώμα του. Μόλις έλθη η επομένη ώρα της προσευχής, αισθάνεται πάλι βεβαρημένο το σώμα του. Μόλις σταθή να προσευχηθή, η ακηδία τον βυθίζει πάλι στον ύπνο καί με άκαιρα χασμουρητά του αρπάζει από το στόμα τον στίχο της προσευχής». Βλέπεται λοιπόν αδελφοί μου ότι ο πονηρός θέλει να μας απαγκιστρώσει από την Εκκλησία και την προσευχή και να μας αγκιστρώσει στα υλικά πράγματα και ιδίως στο φαγητό. Ο Καλός Θεός όμως μας παρέδωσε εφόδια για να μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε τέτοιες καταστάσεις όπως είναι η νηστεία και γενικά η άσκηση. Για να πολεμήσουμε την ακηδία πρέπει να έχουμε ένα πνευματικό πρόγραμμα το οποίο θα πρέπει να ασκούμε βία προκειμένου να το ακολουθήσουμε. Οι πνευματικοί Γέροντες και όλοι οι άγιοι, δεν άφησαν ποτέ τις υποχρεώσεις τους στα πνευματικά. Ο Όσιος Παΐσιος, παρότι καρκινοπαθείς, έκανε πάνω από εκατό μετάνοιες κάθε μέρα, παρότι πονούσε, ποτέ όμως δεν σκέφθηκε ότι δεν θα κάνει τον κανόνα του, όπως και ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο οποίος εκοιμήθει νύχτα. Πρίν κοιμηθεί όμως, την ώρα του Εσπερινού επειδή ήταν κατάκοιτος, έκανε τον κανόνα του, διάβασε την ακολουθία του εσπερινού στο κρεβάτι και στο τέλος έπεσε σε κώμα θανάτους έως το βράδυ. Σήμερα οι άνθρωποι δυστυχώς, έχουν πρότυπα κοσμικά τα οποία ποτέ δεν θα τους οδηγήσουν στον Χριστό. Εάν έχουμε πρότυπο τον Χριστό, εάν πραγματικά τον αγαπήσουμε, τότε θα γίνουμε υπήκοοι του Δικού Του θελήματος και θα εφαρμόσουμε την βιωτή Του στην ζωή μας. Η Αγία μας Εκκλησία θέτει πριν την Αγία και Μ. Τεσσαρακοστή να διαβάζονται τα Ευαγγέλια των Παθών του Κυρίου μας. Ο λόγος, όπως έλεγε ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, είναι να παρακινήσει τα μέλη της σε μετάνοια και σε φιλοτιμία, ώστε ότι κάνουν μέσα στην Αγία και Μ. Τεσσαρακοστή (Νηστεία, Προσευχή, Εκκλησιασμό κ.α.), να το κάνουν με φιλότιμο γιατί αγάπησαν τον Κύριο Ιησού Χριστό και έχοντας αυταπάρνηση , να βιώσουν τους λόγους του Κυρίου μας «ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως σύ». Εγώ θέλω να φάω, αλλά δεν θα φάω γιατί μου το ζητάς εσύ Χριστέ μου. Με αυτήν την αυταπάρνηση θα διάγουμε την Μ. Τεσσαρακοστή εν προσευχή και νηστεία, για την Αγάπη Του Χριστού! Αμήν. (Η επόμενη συνάντηση Κυριακή 2 Απριλίου)
