Πρόκληση για τη γέννηση του κάτωθι κειμένου αποτέλεσαν τα ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και θλίψης που βιώνουν αυτές τις ημέρες οι συμπολίτες-τισσές μας -και όχι μόνο- με αφορμή τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων. Χαρά γιατί είναι μεγάλη η ηθική ικανοποίηση του γονέα ότι κάτι πέτυχε για το μέλλον του παιδιού του. Όμως ταυτόχρονα εμφανίζεται στην πλειοψηφία των ανθρώπων και η θλίψη. Θλίψη γενική για το μέλλον όλων των παιδιών που περιορίζεται ασφυκτικά. Και εάν αυτό το προσπεράσει κανείς τότε γεννάται ευλόγως η επόμενη ερώτηση. Ποιος μπορεί να υποστηρίξει το παιδί του σήμερα, μέσα στο ασταθές οικονομικό περιβάλλον, να σπουδάσει ? Αλλά ακόμη και εάν μπορεί στο παρόν τι εγγυήσεις έχει για το μέλλον;
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία γονέων που διακατέχεται από πιο έντονα συναισθήματα φόβου ανασφάλειας και αγωνίας Είναι οι γονείς που έχουν δυο η και τρία παιδιά και επιθυμούν διακαώς να τα σπουδάσουν όμως δεν είναι εφοπλιστές για να μπορούν να συντηρούν 2 και 3 σπίτια μαζί. Για να μην αναφερθούμε και στους γονείς που βρίσκονται ήδη σε τόσο άσχημη οικονομική κατάσταση ώστε έχουν ενημερώσει εκ των προτέρων τα παιδιά τους ότι τους στερούν αναγκαστικά τη δυνατότητα σπουδών γιατί είναι άνεργοι εδώ και καιρό και δε βλέπουν φως στον ορίζοντα.
Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφάρμοσαν οι προηγούμενες αποτυχημένες κυβερνήσεις οι οποίες οδήγησαν τον καθημερινό άνθρωπο στα μνημόνια και στην απόγνωση. Κυβερνήσεις που δε σκέφτονται την καθημερινή διαβίωση των ανθρώπων γιατί οι ίδιοι ζούνε έξω από τον κόσμο της βιοπάλης.
Αλήθεια αυτοί που διετέλεσαν υπουργοί ή υφυπουργοί παιδείας μπορούν μα μας πουν κάτι για τους γονείς που αναγκάζονται να σπουδάσουν δυο παιδιά σε διαφορετικές πόλεις;
ΗΛΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
ΜΕΛΟΣ Δ.Σ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ
