Λίγο πριν από τις εκλογές της ΕΛΜΕ Καρδίτσας θα ήθελα να κάνω γνωστό στους συναδέρφους τις απόψεις μου το παρόν αλλά πρωτίστως για το πώς πρέπει να κινείται το συνδικαλιστικό κίνημα τον 21ου αιώνα.
Ο οποιοσδήποτε ενεργός πολίτης αντιλαμβάνεται πλέον ότι ο κύκλος της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» έχει κλείσει.Και δεν έκλεισε το 2009-10 με την έναρξη της κρίσης. Κλείνει τώρα, στις ημέρες που διανύουμε καθώς χάνονται και οι τελευταίες ελπίδες ενός άλλου δρόμου για να ξαναβρούμε τον «παράδεισο» που χάσαμε.
Το συνδικαλιστικό κίνημα όλα τα προηγούμενα χρόνια συντέλεσε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς, στην ανάδειξη των συλλογικών διαδικασιών καιστην ενδυνάμωση της φωνής των εργαζομένων που έπρεπε επιτέλους να ακουστεί και αυτή. Ανέδειξε τη σημασία του εργαζόμενου στην ανάπτυξη του τόπου, έβαλε ως επίκεντρό του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Ταυτόχρονα όμως λειτούργησε ανασχετικά σε πολλές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες και το χειρότερο από όλα είναι ότι η διαφθορά που επικράτησε δεν το άφησε ανεπηρέαστο.
Σε όλα τα προηγούμενα χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα υιοθέτησε μια στάση σαν να ήταν ένας καθαρά πολιτικός οργανισμός.Έπαιξε δηλαδή το ρόλο μιας κλαδικού χαρακτήρα αντιπολίτευσης, με όλες τις κυβερνήσεις, χωρίς όμως αυτό να εδράζεται σε συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, παρά μόνο στην κατεύθυνση της διασφάλισης των λεγόμενων «κεκτημένων».Πόσο σουρεαλιστικό είναι να βλέπεις συνδικαλιστές να καταγγέλλουν με μεγάλη ευκολία το κόμμα-κυβέρνηση που ψήφισαν πριν από λίγο καιρό και θα το ξαναψήφιζαν χωρίς κανένα ενδοιασμό και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Στο ενδιάμεσο όμως χρονικό διάστημα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ήταν απέναντι.
Η όλη όμως παραπάνω στάση ήταν κατά την ταπεινή μου άποψη βαθιά συντηρητική.Εκτιμώ λοιπόν συνυπολογίζοντας το κλίμα απαρέσκειας και αμφισβήτησης των πάντων ότιέχει φτάσει η στιγμή ο συνδικαλισμός να αναγεννηθεί.
Ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστούν οι αρχές και οι αξίες που τον διέπουν, μακριά από ιδεοληψίες και δογματισμούς.
Ήρθε η ώρα της επανεκκίνησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εκτίμησή μου είναι ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς, ειδικά του κλάδου των εκπαιδευτικών, οφείλουν να λειτουργούν ως ζώντες πολιτικοί οργανισμοί, με σχέδιο, πρόταση και τεκμηριωμένες απόψεις,πρωτίστως για το μέλλον της εκπαίδευσης τωνπαιδιών αλλά και για την αναβάθμιση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης των εκπαιδευτικών.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω και κρατώντας τις βασικές αρχές από το μέχρι στιγμής «αγωνιστικό-διεκδικητικό» πλαίσιο (όπως π.χ. η αύξηση των δαπανών για την παιδεία), θα πρέπει αυτό να εμπλουτιστείκαι με άλλες πράξεις και διεκδικήσεις. αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να λειτουργούν και ως Σύλλογοι Επιστημόνων. Με προτάσεις όμως για την παιδεία του 21 αιώνα και όχι με συνθήματα που ήταν επίκαιρα πριν από 40 ή 50 χρόνια.
Να μιλήσουμε δηλαδή για:
– Δημόσιο, αποτελεσματικό, άριστο Σχολείο γιατί μόνο έτσι μπορεί να μειωθείδραστικά το κόστος για τη μέση οικογένεια.
– Το ανοικτό σχολείο που βλέπει στο μέλλον και βρίσκεται σε διαρκή συνεργασία με τους γονείς, την τοπική κοινωνία κι γιατί όχι και με την τοπική οικονομία.
– Αποκεντρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα με αυτονομία σχολικής μονάδας.
– Δημιουργία σχολικών μονάδων ικανών να λειτουργούν παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά άρτια.
– Το αυτοδύναμο Λύκειο με εθνικό απολυτήριο.
– Απόκτηση πιστοποιητικών επάρκειας στη χρήση του διαδικτύου και γλωσσομάθειας, μέσα στο σχολείο.
– Η διοίκηση της εκπαίδευσης και των σχολικών μονάδων να ασκείται από συναδέλφους που θα εισάγονται και θα τελειώνουν την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Να αποκτούν γνώσεις και δεξιότητες στη διοίκηση της εκπαίδευσης γιατί μόνο έτσι θα απαλλαγεί η εκπαίδευση από τα δεσμά του κομματικού ελέγχου και της μετριοκρατίας.
– Το ολοήμερο σχολείο, τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, τη δια βίου εκπαίδευση.
Όλα τα παραπάνω μπορεί σε κάποιους συναδέλφους να φαίνονται περίεργα ή καινοφανή.Δεν υπάρχει όμως επίσης αμφιβολία ότι όλοι μας λίγο ή πολύ τα έχουμε έστω φευγαλέα σκεφτεί. Όσοι έχουν επισκεφτεί σχολεία του εξωτερικού έχουν διαπιστώσει ότι όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες.
Μόνο όμως με αυτό τον τρόπο θα αντιληφθεί ο καθένας από εμάςότι πράγματι έχει σημασία να είσαι μέλος σ’ένα πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο ή και τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο.Άλλωστε είναι θέμα χρόνου πλέον ότι για να γίνει μια απεργία θα απαιτείται το 50% των μελών. Πως θα υπάρξει αυτή η συμμετοχή όταν ακόμα και την ημέρα που δίνεται αργία στο αμφιθέατρο δεν υπάρχει πάνω από το 20% των μελών;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για να συντελεστούν τα παραπάνω απαιτούνται καταστατικές διαδικασίες, ίσως νομοθετικές ρυθμίσεις αλλά βασικά αλλαγή νοοτροπίας από αυτούς που διαφεντεύουν τον κλάδο χρόνια τώρα.Ήρθε η ώρα να εμπλουτίσουμε τη λειτουργία του συνδικάτου.
Να καταδείξουμε ότι ο εκπαιδευτικός πρωτοστατεί σ΄όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων δείχνοντας το δρόμο της εξέλιξης, της ανάπτυξης και πάνω απ’όλα της εξαφανισμένης αλλά τόσο αναγκαίας σοβαρότητας στην αντιμετώπιση της κρίσης. που είναι κυρίως κρίση αξιών και νοοτροπιών και μετά οικονομική.
Το πιο σημαντικό που θα πετύχουμε όμως είναι να έχουμε την κοινωνία δίπλα μας. Στήριγμά μας. Χωρίς αυτό δεν επιτυγχάνεται τίποτα.
Ήρθε η ώρα λοιπόν της επανεκκίνησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ηλίας Σβερώνης
Χημικός
Υποψήφιος στις εκλογές της ΕΛΜΕ Καρδίτσας
