Την αρωγή της πολιτείας προς τις οικογένειες των ανοϊκων ασθενών και των νοσούντων από την νόσο Alzheimer, ζήτησε με ερώτηση προς το Υπουργείο Υγειάς και Κοινωνικής Αλληλεγγυής, ο Βουλευτής του νομού και Υπεύθυνος του Τομέα Υγειάς και Κοινωνικής Αλληλεγγυής της Ν.Δ., κ. Κωνσταντίνος Τσιάρας, καθώς στην χώρα μας διαπιστώνεται δραματική έλλειψη δομών και υπηρεσιών για τους ανοϊκούς ασθενείς και τους φροντιστές τους.
Στη χώρα μας έχουμε περίπου 150.000 οι ασθενείς με μορφές άνοιας, με συχνότερη μορφή άνοιας τη νόσο Alzheimer (50-60% του συνόλου). Πέραν των ιδίων των ασθενών που έρχονται αντιμέτωποι με τη σταδιακή απώλεια της μνήμης τους αλλά και άλλων νοητικών λειτουργιών, θα πρέπει να συνυπολογίζεται και η ψυχική, οικονομική και σωματική ταλαιπωρία των ανθρώπων του περιβάλλοντος τους, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το έργο της αδιάκοπης φροντίδας τους. Η αναγνώριση και ανακούφιση του φορτίου των φροντιστών οφείλει να αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα μιας αποτελεσματικής αντιμετώπισης της νόσου και υποχρέωση της Πολιτείας.
Το πλήρες κείμενο της ερώτησης του κ. Τσιάρα έχει ως εξής:
«ΕΡΩΤΗΣΗ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ: ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.
ΘΕΜΑ: ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΩΝ ΑΝΟΪΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΝΟΣΟ ALZHEIMER.
Δραματικά αναμένεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια οι ασθενείς με νόσο Alzheimer και διάφορες μορφές άνοιας. Στη χώρα μας έχουμε περίπου 150.000, με συχνότερη μορφή άνοιας τη νόσο Alzheimer (50-60% του συνόλου). Πέραν των ίδιων των ασθενών, που έρχονται αντιμέτωποι με τη σταδιακή απώλεια της μνήμης τους, αλλά και άλλων νοητικών λειτουργιών, θα πρέπει να συνυπολογίζεται και η ψυχική, οικονομική και σωματική ταλαιπωρία των ανθρώπων του περιβάλλοντός τους, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το έργο της αδιάκοπης φροντίδας τους. Οι φροντιστές των ανοϊκών ασθενών είναι συνήθως μέλη της οικογένειας. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι οικογένειες συνήθως συνεχίζουν να φροντίζουν τους ηλικιωμένους συγγενείς τους στο σπίτι. Μόνο το 1% των ατόμων άνω των 65 ετών ζουν σε οίκους ευγηρίας ή άλλα ιδρύματα. Το γεγονός αυτό, μεταφράζεται σε σημαντική επιβάρυνση των φροντιστών. Οι φροντιστές – συγγενείς αναφέρουν αισθήματα απόγνωσης σε τριπλάσια συχνότητα συγκριτικά με το γενικό πληθυσμό. Επίσης, κάνουν μεγαλύτερη χρήση ηρεμιστικών και αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Συχνά βιώνουν μοναξιά, κοινωνική απομόνωση, ματαίωση, θυμό, σωματική εξασθένηση και χάνουν εύκολα την υπομονή τους. Ακόμη, αναφέρουν αϋπνία και μειωμένη ενεργητικότητα. Σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά κράτη ήδη εφαρμόζουν ή εκπονούν σχέδια δράσης για την άνοια, ενώ στη χώρα μας υπάρχει δραματική έλλειψη δομών και υπηρεσιών για τους ανοϊκούς ασθενείς και τους φροντιστές τους. Η περιπτώσεις άνοιας δεν εντάσσονται στις αναγνωρισμένες αναπηρίες. Αποτέλεσμα είναι να μην δίδεται από τους ασφαλιστικούς φορείς προς τις οικογένειες, που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους πρόβλημα, το ειδικό επίδομα προσθετής φροντίδας, ώστε να μπορούν να προσλαμβάνουν επαγγελματίες φροντιστές, για κάποιες ώρες την ημέρα, και με τον τρόπο αυτό να βοηθηθούν και οι ίδιοι στην φροντίδα των οικείων τους. Από την άλλη, η ενημέρωση – εκπαίδευση τους για θέματα σχετικά με την άνοια, πραγματοποιούνται με πρωτοβουλία ιδιωτικών φορέων, όπως για παράδειγμα τα σεμινάρια που διοργανώνει η Εταιρείας Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών.
Για τους λόγους αυτούς:
ΕΡΩΤΩΝΤΑΙ ΟΙ κ.κ. ΥΠΟΥΡΓΟΙ
1. Αν στις προθέσεις του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγυής στα πλαίσια του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Υγεία είναι και η εκπόνηση ολοκληρωμένου σχεδίου για την άνοια και την νόσο Alzheimer;
2. Ποια άμεσα μέτρα προτίθεστε να λάβετε για την εκπαίδευση των φροντιστών – συγγενών;
3. Αν θα ενταχθούν οι περιπτώσεις άνοιας στις αναγνωρισμένες περιπτώσεις αναπηρίας που δικαιολογούν την καταβολή ειδικού επιδόματος πρόσθετης φροντίδας για την πρόσληψη επαγγελματιών φροντιστών από τις οικογένειες των ανοϊκών ασθενών;»
