Αποτελεί κοινοτυπία πια για τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ η φράση: «Η Ιστορία εκδικείται». Με την ανακοίνωση της επίτευξης 2,5% πρωτογενούς πλεονάσματος, πέντε φορές πάνω από τον συμπεφωνημένο στόχο, οι αντιπολιτευτικές κορώνες του 2014 του κ. Τσίπρα κατά της λιτότητας και κατά του «σεσημασμένου» πλεονάσματος, στο οποίο «κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων, η καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων….» καταδεικνύουν, πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Γυμνός από πολιτική αξιοπρέπεια. Γυμνός από πολιτική ευθιξία. Γυμνός από κοινωνική ευαισθησία.
Τα καινούργια ρούχα του Βασιλιά έχουν τον μανδύα του «κοινωνικά» δίκαιου αριστερού πλεονάσματος, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία λόγω της συμμόρφωσης των πολιτών και των επιχειρήσεων. Προφανώς ο πολιτικός τους εγωισμός δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Είναι προφανές, πως πίσω από τους ευημερούντες αριθμούς του κ. Τσακαλώτου κρύβεται η εφαρμογή μιας σκληρής πολιτικής λιτότητας. Μια λιτότητα πέντε φορές μεγαλύτερη από την λιτότητα που είχε συμφωνήσει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στο 3ο Μνημόνιο. Και βεβαίως μια λιτότητα που αγγίζει τα όρια εκείνης που αποδέχτηκε ασμένως ο κ. Τσακαλώτος στο τελευταίο Γιουρογκρουπ (Eurogroup) και το οποίο προβλέπει πρωτογενές πλεόνασμα για την ελληνική οικονομία ύψους 3,5% στο διηνεκές.
Είναι ηλίου φαεινότερο, πως στα αποτελέσματα που εισφέρει ως επιτυχία στον δημόσιο διάλογο ο κ. Τσίπρας, είναι μια πολιτική μονοδιάστατης φορομπηχτικής προσέγγισης υπέρ της αύξησης των εσόδων, αφού οι δαπάνες της ιερής αγελάδας του δημοσίου δεν αγγίζονται. Η επιλογή αυτή, όμως, μακροπρόθεσμα, αντί να ενισχύει, τελικά αδυνατίζει την ελληνική επιχειρηματολογία για την ανάγκη μικρότερων πλεονασμάτων. Όχι τόσο γιατί προσθέτει επιχειρήματα υπέρ όσων πιστεύουν, πως το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής θα πρέπει να τεθεί στο πλαίσιο των υπερβολικών στόχων του 3,5%. Πολύ περισσότερο, γιατί αγνοεί την κόπωση μιας ήδη ταλαιπωρημένης κοινωνίας να χρηματοδοτεί τους ανέφικτους στόχους των κυβερνητικών πειραματισμών και της πρόχειρης διαπραγμάτευσης με κορώνες εσωτερικής κατανάλωσης για εθνική υπερηφάνεια και κυριαρχία, αλλά με κατεβασμένα στυλό και επιστολές μετάνοιας προς τους δανειστές. Ταυτόχρονα, γιατί, στραγγαλίζει έτι περαιτέρω την επιχειρηματική πρωτοβουλία και τελικά υπονομεύει στα μάτια των επενδυτών τις προοπτικές ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Απέναντι στο μονόπλευρο κράμα πολιτικής του κρατισμού και της διόγκωσης του Δημόσιου Τομέα, η ξεκάθαρη πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία στηρίζεται στην αναγκαία μείωση των φορολογικών συντελεστών που θα συνοδεύεται από τον ισόποσο περιορισμό των δημοσίων δαπανών, δίνει ανάσα στην ελληνική κοινωνία και δυναμική προοπτικής στην οικονομία. Ταυτόχρονα, όμως, βοηθά την Πατρίδα να μπορέσει να παραμείνει εντός του πλαισίου των στόχων που έχει συμφωνήσει με τους δανειστές της και να κερδίσει ξανά την καταρρακωμένη αξιοπιστία της.
Πρόκειται για ένα μίγμα που όχι μόνο δεν υπονομεύει αλλά δίνει κίνητρα στον παραγωγικό ιστό της οικονομίας και ενισχύει το ανταγωνιστικό του πλεονέκτημα στο περίπλοκο και ιδιαιτέρως ασταθές περιβάλλον της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ταυτόχρονα συνεισφέρει σημαντικά στις μακροπρόθεσμες αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Προσθέτει, τέλος, βαθμούς ελευθερίας στην οποια μελλοντική διαπραγμάτευσης στην κατεύθυνση της σταδιακής ελάφρυνσης των δημοσιονομικών βαρών από τους πολίτες.
του Κώστα Τσιάρα, βουλευτή Καρδίτσας και Γενικού Γραμματέα της ΚΟ της ΝΔ
