Έως τα τώρα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΣΥ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, μέσω των μνημονίων που με παρρησία ψήφισαν, υπηρέτησαν και υπηρετούν, υποθήκευσαν την Εθνική Ανεξαρτησία της πατρίδας μας, χάραξαν και συνεχίζουν να χαράζουν το ζοφερό παρόν και το δυσοίωνο μέλλον της εκπαίδευσης.
Για εμάς, ο Σύλλογος είναι πεδίο μαχών για τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, καθώς και τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας. Αυτό μεταφράζεται στο ό,τι είμαστε αντίθετοι σε αυτά που προστάζουν οι εκθέσεις της PISA, του ΟΟΣΑ και οι οδηγίες της ΕΕ. Οι οδηγίες όλων αυτών, συνεχίζουν να αποτελούν το «ευαγγέλιο» των αναδιαρθρώσεων (προηγούμενων και τωρινών) του σχολείου και ειδικότερα του περιεχομένου των σπουδών για την μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ αλλά και για τη μνημονιακή αντιπολίτευση ΝΔ / ΠΑΣΟΚ-ΔΗΣΥ / ΠΟΤΑΜΙ. Όλοι τους βαδίζουν ακολουθώντας τες πιστά, με την έως τώρα πολιτική πρακτική τους.
Για εμάς, ο Σύλλογος είναι ανεξάρτητος από την πρακτική της διοίκησης, τις μεθόδους της και τις διαθέσεις της. Θεωρούμε απαράδεκτη την κάθε μορφής συναλλαγή και συνδιαλλαγή μαζί της, για την επίτευξη της στήριξής της σε στόχους (π.χ. εξυπηρέτηση ημετέρων) και σε ενίσχυση της ύπαρξης (π.χ. στήριξη ψηφοδελτίου). Είμαστε ανεξάρτητοι από αυτήν, δεν ξεπληρώνουμε γραμμάτια, την κριτικάρουμε, παίρνουμε σαφείς αποστάσεις και την καταγγέλλουμε όπου και όταν θεωρούμε ότι κινείται ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, καθώς και στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας (π.χ. συγχωνεύσεις, υποβιβασμοί, ειδική αγωγή).
Είμαστε αντίθετοι στην πρακτική των δυνάμεων που κυριαρχούν σε συνδικαλιστικό επίπεδο, τόσο στην ΔΟΕ όσο και στο Σύλλογο, οι οποίες έχουν απαξιώσει τη συνδικαλιστική δράση, αφού την έχουν κάνει συνώνυμη της μονιμότητας, της προνομιακής μεταχείρισης, της διγλωσσίας, του αριβισμού, του συντεχνιασμού και της συναλλαγής.
Το ισχύον για εμάς είναι: όταν διαφωνώ και καταγγέλλω μια πολιτική και πρακτική δεν γίνεται να την υπηρετώ. Απορίας άξιον το φαινόμενο που παρατηρείται τελευταία, συχνά, ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ, ΕΡΑ, να «διαφωνούν», να «καταδικάζουν», ενίοτε να «καταγγέλλουν», τις πρακτικές και τις θέσεις των κομμάτων από τα οποία στηρίζονται και με τα οποία έχουν άρρηκτους δεσμούς, ενώ παραμένουν σταθεροί και ένθερμοι υποστηρικτές στα κόμματα που καταγγέλλουν. Όλα αυτά γίνονται για την «έξωθεν καλή μαρτυρία», για την «αγωνιστικότητα», για τις «δημοκρατικές διαδικασίες», παίζοντας άριστα τον διαμεσολαβητικό τους ρόλο, όντας μια συνδικαλιστική γραφειοκρατική αριστοκρατία. Πόση υποκρισία και πόσα δήθεν να αποδεχτούμε όσοι θέλουμε να ξέρουμε και καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας;
- Είμαστε αντίθετοι με:
- Κομματικούς μηχανισμούς, προσωπικές φιλοδοξίες, που συμπλέκονται διογκώνοντας φαινόμενα άνισης μεταχείρισης, επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων, μικροεξυπηρετήσεων και αδιαφάνειας.
- Τη διοίκηση, όταν θίγεται συνάδελφος μέλος του συλλόγου από εκδικητικές και εκφοβιστικές πράξεις της.
- Τους κομματικούς-παραταξιακούς μηχανισμούς που συγκροτούνται στη βάση του μοιράσματος θέσεων ευθύνης σε σχολεία και όχι μόνο, για να μπορεί να λειτουργεί η μικροεξυπηρέτηση και η αρχή του ενός.
- Τον κυβερνητικό συνδικαλισμό που υιοθετεί πρόσκαιρα, προτάγματα ίσης μεταχείρισης και διαφάνειας, αλλά δεν τολμά να πιέσει το Υπουργείο για να αλλάξει (την πολιτική του οποίου καθ’ ομολογία του υπερασπίζεται) το νομοθετικό πλαίσιο που συνεχίζει να το διατηρεί ως αυταρχικό και ιεραρχικό, ενίοτε δικαιολογώντας το ως αναγκαίο κακό.
- Τα συνδικαλιστικά προνόμια με ότι από αυτά απορρέει, γιατί θεωρούμε ότι απαξιώνουν τη συλλογική στάση και δράση, π.χ. την απόσπαση ως κατ’ εξαίρεση λόγω της εκλογής στο ΔΣ.
- Τις μεταπηδήσεις από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου σε ποικίλες θέσεις, π.χ. στα βουλευτικά γραφεία, αποκομίζοντας τα αντίστοιχα προνόμια.
- Τις «ευκαιριακές μετεγγραφές» ανάμεσα σε χώρους που λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία και έχουν ως απώτερους στόχους, κυρίως την κατάπνιξη ανεξάρτητων φωνών που ενοχλούν το υπάρχον σύστημα συναλλαγών και εξυπηρετήσεων των «ημετέρων», καθώς και την ενίσχυση και εξασφάλιση διαπαραταξιακών υπερασπιστών για τη διοίκηση.
Όλα αυτά, κατά γενική ομολογία, κατάντησαν τη λέξη συνδικαλισμός συνώνυμο του ωφελιμισμού και τον συνδικαλιστή κακόφημο, με αποτέλεσμα τη σημερινή φθίνουσα πορεία των συλλόγων και την απομάκρυνση, αποστασιοποίηση των συναδέλφων από την ουσιαστική τους λειτουργία.
- Θεωρούμε πως δεν συνάδουν η θεωρία με την πράξη όταν βλέπουμε από τη μια την «Αγωνιστική Συσπείρωση-ΠΑΜΕ» να έχει μια ευκολία σε ενωτικά, αναλογικά, αντιπροσωπευτικά προεδρεία, ενώ παράλληλα να εκδηλώνει μια αλλεργία (ελέω σκληρού πλαισίου), σε οτιδήποτε ενωτικό την ξεπερνά ή δεν το ελέγχει. Γιατί άραγε; Προβληματιζόμαστε ακόμη (και μιλάμε σε τοπικό επίπεδο), για το ότι εφαρμόζει στην πράξη πολιτική επιλεκτικών συγγενειών, έχοντας συμπορευτεί με δυνάμεις, όπως η ΔΑΚΕ και η ΔΗΣΥ, σε ζητήματα που αφορούν τη Διοίκηση.
Πιστεύουμε πως υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από αυτόν που επιβάλλουν ΕΕ και ΔΝΤ. Ο δρόμος αυτός ανοίγει μόνο όταν το αποφασίζεις να αναγνωρίσεις την πραγματικότητα, να αντιπαρατεθείς με τις αδυναμίες σου και να συγκρουστείς με την ηττοπάθεια και την παραίτηση. Αυτόν το δρόμο δεσμευόμαστε να πορευτούμε. Αυτός είναι και ο οδηγός μας στην δράση μας στον Σύλλογό μας και στο Διοικητικό Συμβούλιο, για την συγκρότηση του οποίου υπενθυμίζουμε πως το προεδρείο δεν συντονίζει απλώς ούτε διεκπεραιώνει τις αποφάσεις της Ομοσπονδίας. Παίρνει πρωτοβουλίες, υλοποιεί τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και εκφράζει τον σύλλογο στο ενδιάμεσο. Ο πρόεδρος, και κάθε θέση στο προεδρείο, είναι όργανο και όχι αξίωμα. Οφείλει λοιπόν να εκφράζει πολιτικά και συνδικαλιστικά την πλειοψηφία του συλλόγου όπου και όπως αυτή εκδηλώνεται. Συνεπώς, η ανάληψη μιας θέσης πρέπει να γίνεται στον βαθμό που υπάρχει και η ουσιαστική συμφωνία σε βασικά ζητήματα για να μην είναι για το θεαθήναι.
Συμβάλλοντας στο διάλογο αυτό, καταθέτουμε τις βασικές κατευθύνσεις με τις οποίες θα πρέπει να συγκροτηθεί το προεδρείο με τη συμμετοχή μας. Περιμένουμε την τοποθέτηση των υπολοίπων παρατάξεων και υπογραμμίζουμε πως κομβικό σημείο για μας αποτελεί η ανεξαρτησία από τους μνημονιακούς πυλώνες στη χώρα, η αντίθεση με τα στηρίγματά τους στην πολιτική ζωή και στην εκπαίδευση. Η ειλικρίνεια της δέσμευσης αποτελεί βάση εκκίνησης και προϋπόθεση συμπόρευσης.
