Μεγάλο «αγκάθι» λοιπόν στη λειτουργία των παιδικών σταθμών αποτελεί η έλλειψη προσωπικού. Όταν μάλιστα το 52% των εργαζομένων στους 2.400 βρεφονηπιακούς σταθμούς της χώρας είναι συμβασιούχοι, καταλαβαίνει κανείς, ένεκα Μεσοπρόθεσμου και μνημονιακών πολιτικών, πόσο θολό φαντάζει το τοπίο για το θεσμό της προσχολικής αγωγής. Και να σκεφτεί κανείς ότι το Υπουργείο Εσωτερικών δεν έχει απαντήσει ακόμη (εδώ και ένα χρόνο περίπου) στο αίτημα του Δήμου Καρδίτσας για την έγκριση της πρόσληψης τριών υπαλλήλων, οι οποίοι έχουν περάσει ήδη από τη διαδικασία του ΑΣΕΠ και περιμένουν απάντηση. Αυτό που βλέπουμε εμείς είναι συρρίκνωση του θεσμού, αποδόμηση του δημόσιου και παιδαγωγικού του χαρακτήρα και μείωση της ποιότητας παροχών προς το παιδί και την οικογένεια. Στη σημερινή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται κάθε δομή είναι εξαιρετικά σημαντική. Σήμερα που οι γονείς μαστίζονται από την οικονομική κρίση, δουλεύουν με ελαστικές μορφές εργασίας, κάποιοι απ’ αυτούς είναι άνεργοι ή αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα, ο παιδικός σταθμός είναι ένας χώρος που μπορεί να συμβάλει στην ψυχική ισορροπία των παιδιών και δεν πρέπει να αποτελέσει απλά ένα «πάρκινγκ νηπίων».
