Εκδήλωση τιμής μνήμης & δόξας, για τον Στρατηγό και Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα,τον «Μαύρο Καβαλάρη» της Μικράς Ασίας, συνδιοργανώνουν την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου και ώρα 10.00 π.μ. στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Κων/νου & Ελένης και στον έφιππο ανδριάντα του Πλαστήρα, στην ομώνυμη πλατεία, η Περιφέρεια Θεσσαλίας – Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας, ο Δήμος Καρδίτσας, ο Δήμος Λίμνης Πλαστήρα Ν. Καρδίτσας και η Ένωση Αγραφιώτικων Χωριών Ν. Καρδίτσας. Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλιώτιδος & Φαναριοφερσάλων και στη διοργάνωση συμμετέχουν επίσης οι:
- Σύλλογος Εκπαιδευτικών Α΄ βάθμιας Εκπαίδευσης «Νικ. Πλαστήρας»
. Ένωση Επιστημόνων Ν. Καρδίτσας
- Ποδοσφαιρική ομάδα «Ν. Πλαστήρας»
- Σύλλογος Ελληνορωμαϊκής Πάλης «Ν. Πλαστήρας»
- Ράδιο Λέσχη Ταξί «Ν. Πλαστήρας»
- Σύλλογος Μικρασιατών και Ανατολικοθρακιωτών
Αποσπάσματα από την εισαγωγή του ιστορικού τρίτομου έργου «Ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και η εποχή του» του βουλευτή και συγγραφέα Σέφη Αναστασάκου:
Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΛΛΙΒΑΝΤΑ ΤΗΛΕΒΟΛΟΥ
Στη Μητρόπολη, η νεκρώσιμη ακολουθία έφτανε στο τέλος της. Απ’ το λόφο του Λυκαβηττού, ακούγονταν τώρα είκοσι ένας κανονιοβολισμοί που τάραζαν αναπάντεχα το ήρεμο εκείνο καλοκαιριάτικο απόγευμα του Ιουλίου 1953. Ο απόηχος πλατάγιαζε στις πλαγιές του Υμηττού κι’ έπειτα ανεβαίνοντας, διαπερνούσε το απέραντο γαλάζιο του αττικού ουρανού. Απαράλλαχτα σαν τη δράση της πυροβολαρχίας στο Σαραντάπορο, στο Λαχανά, στο Σκρα. Όπως στο Τουμλού Μπουνάρ, στο Καλαί Γκρότο σφυροκοπώντας τις θέσεις του εχθρού, πριν την επίθεση του πεζικού…
Ο στρατάρχης Παπάγος, Πρωθυπουργός μα και συμπολεμιστής του Αρχηγού, στο Βαλκανικό και Μικρασιατικό Μέτωπο.
-Νίκο, γίνε γρήγορα καλά, να μου κάνεις γερή αντιπολίτευση, να με ρίξεις, του έλεγε λίγες μέρες πριν, που τον επισκέφθηκε άρρωστο στο σπίτι του.
«Αρχηγέ», είπε ο Γ. Παπανδρέου στον επικήδειό του, «… Εγεννήθης ταπεινός, όπως ο Κύριος. Ως Στρατιώτης, ησκήτευσες εις τον Βωμόν της Πατρίδος. Και ως Πολίτης, εις τον Βωμόν του Λαού».
Το φέρετρο, σκεπασμένο με τη γαλανόλευκη τοποθετήθηκε σε κιλλίβαντα τηλεβόλου, που το έσερνε στρατιωτικό όχημα.
Ένα τεράστιο κινούμενο πλήθος είχε πλημμυρίσει το κέντρο της Πρωτεύουσας εκείνη τη μέρα. Και όλοι μαζί έσχιζαν τον ουρανό φωνάζοντας:
-Αθάνατος. Ζήτωωω, Ζήτωωω.
-Στο καλό Λεβέντη μας.
«Ένα μεσημέρι του Σεπτέμβρη 1922», έγραφε τότε η Πηνελόπη Δέλτα στο ημερολόγιο της, «έμπαινε ο Αρχηγός στην Αθήνα, επικεφαλής επαναστατημένων στρατιωτικών τμημάτων. Μαύρος, σκονισμένος, σκοτεινός, παλιοντυμένος, αδύνατος, άγριος, με σφιγμένα τα δόντια και μάτια, που μέσα τους έβλεπες την απελπισία. Σε κείνους που έκαναν να τον ζητωκραυγάσουν, φώναξε θυμωμένος:
-Τι ζητωκραυγάζετε; επιστρέφουμε νικημένοι, καταστραμμένοι.
Τώρα, ο άνθρωπος του Χρέους έφυγε. Η φλογερή ψυχή του φτερούγιζε στον ουρανό, λίγο πριν απ’ το σύθαμπο.
