Όταν κάποιος προτείνει να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, συνήθως εννοεί ότι αυτός έχει κάνει όλες τις υποχωρήσεις που του αναλογούν. Από την πολιτική σκοπιά αν το δει κανείς, δύσκολα συμβαίνει αυτό χωρίς ασύμφορα ανταλλάγματα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν,1809-1865, είχε πει άλλωστε: «Να υποχωρείτε στα μεγάλα ζητήματα αν νοιώθετε ότι και εσείς και ο συνομιλητής σας, κατά κάποιον τρόπο, έχετε δίκιο. Και υποχωρήστε στις μικρές διαφωνίες, έστω και αν γνωρίζετε καλά ότι εσείς έχετε δίκιο». Όμως, κάτι τέτοιο, δεν εφαρμόστηκε στο μέγιστο βαθμό που ήθελε η συγκεκριμένη συμβουλή του.
Λίγα χρόνια αργότερα, ένας άλλος πρόεδρος της Αμερικής ο Θεόδωρος Ρούσβελτ,1858-1919, πρότεινε νωχελικά: «Να μιλάμε ευγενικά, να διαπραγματευόμαστε ήσυχα και να περιμένουμε έτοιμοι και οπλισμένοι». Σε απόλυτη συνοχή με μία αγγλική παροιμία που χαρακτηριστικά λέει: «Να χρησιμοποιείς απαλά λόγια και σκληρά επιχειρήματα», επιτυγχάνονται ιστορικές και μακροχρόνιες συμφωνίες.
Κάτι τέτοιο βλέπουμε να συμβαίνει στη σύγχρονη σχέση Ελλάδας με την Ευρώπη, με τις διαπραγματεύσεις που δείχνουν καλά να κρατούν, παραβιάζοντας κάθε όριο της λήξης! Ίσως φταίνε οι απαιτήσεις που φαίνονται υπερβολικές, ίσως ακόμη και τα χρονοδιαγράμματα που βγαίνουν εκτός πορείας, ίσως και η έλλειψη επιχειρημάτων. Όλες αυτές μαζί οι εκδοχές, κυριολεκτικά φανερώνουν μία συνεχόμενη επικίνδυνη καθυστέρηση που εξυπηρετεί (πιθανόν) και τα δύο μέτωπα. Συνήθως, (έκπληκτοι) τους ακούμε να λένε, πως καθυστερούν να αποφασίσουν οι διαπραγματευτές, με αποτέλεσμα την παράταση των συζητήσεων!
Και ο λαός περιμένει, άλλοι με αγωνία και άλλοι με απορία για να δουν ποια θα είναι η συνέχεια, σε αυτό το ατελείωτο μυθιστόρημα που δεν αναφέρεται πουθενά η περίληψη και το τέλος δεν φαίνεται ορατό στις αμέτρητες σελίδες.
Είναι γεγονός λοιπόν, πως τα διπλωματικά σώματα κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, προκειμένου να πλάθουν σενάρια με αίσια εξέλιξη που όμως για να βγουν στην πραγματικότητα χρειάζεται κάτι παραπάνω από φαντασία. Η απουσία της είναι αδιαπραγμάτευτη.
){kind=link}